ΜΙΜΗΣ ΚΟΥΡΤΗΣ "ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ..."

Είδα την Άνοιξη από μακριά...
Θέλει να 'ρθει μα ντρέπεται,λες κι είναι αυτή η φταίχτρα,της λόβας της ανθρώπινης.
Είδα την Άνοιξη...
Άργησε φέτος να στολίσει τις αμυγδαλιές.Φοβήθηκε μήπως της πουν :
" Εμείς πεθαίνουμε,κι εσύ το ρίχνεις στα φτιασίδια ".
Είδα την Άνοιξη...
Πάλευε να κρυφτεί πίσω απ' τις κερασιές και τις κορομηλιές,την πρόδωσε όμως το φαντεζί φουστάνι.
Είδα την Άνοιξη...
Άνυδρη,με φουσκωμένα μάτια.Δεν άφησε το κλάμα της στη γη,φοβούμενη μην κάψει τα λιγοστά και άνευρα φέτος αγριολούλουδα.
Είδα την Άνοιξη.
Έφερε πράσινο,μα κάτω απ' τη γυαλάδα του διακρίνω,το χρώμα της χολής.
Είδα την Άνοιξη...
Είχε στα χείλη της την ώχρα της βιολέτας,του κρίνου το άσπρο στη μορφή.
Είδα την Ανοιξη...
Γιατί φοβάται ν' ανοιχτεί και ν' απλωθεί και να γεμίσει ανθούς τους κάμπους, γλυκά την ρώτησα.
Με κοίταξε με μάτια ηλιόχρωμα,και με φωνή σαν το κλαδί που σιγοτρέμει απ' τον αέρα,μου απάντησε :
" Φοβούμαι, τα στολίδια μου ν' απλώσω, γιατί αν σκεπάσω τις πληγές, θε να κακοφορμίσουν.
Τι να τους κάνω τους ανθούς, όταν χεράκια τρυφερά δεν τους κρατούν στο χέρι;
Όταν ο Έρωτας σιωπά και δεν μπορεί ένα λουλούδι δώρο να προσφέρει ;
Όταν οι επιτάφιοι δεν θα διαβούν τις στράτες, .κι οι φετινές οι πασχαλιές μήνυμα κι άρωμα δεν φέρνουν;
Πώς κήπους να στολίσω μυριστούς ,που δεν μπορούν τ' αφεντικά τους,στη στράτα τη στερνή να συντροφέψουν ".
Θύμωσα με τα λόγια της,κι ας είχε τόσο δίκιο.
Της είπα να μας λυπηθεί,μην μας αφήσει μόνους. Τώρα χρειάζεται σωστά το ρόλο της να παίξει,κι όχι ν' αφήσει παγερούς και αδειανούς τους κάμπους.
Λες και ταρακουνήθηκε, βγήκε απ' το λήθαργο της και όπως της πρέπει μίλησε η Άνοιξη,η ανθοφόρα :
" Θα ράψω ρούχο πλουμιστό, λούλουδο κεντημένο.Θα βγω σε θάλασσες,στεριές
κι Ανάσταση θα φέρω ".
Κι είδα τη Άνοιξη να τρέχει χαρωπά,για να προλάβει αυτό που άργησε να φτάσει.
Άνοιξη, που φοβήθηκε,Άνοιξη δε λογιέται.
Άνοιξη, που αντιστέκεται, ζωή γεννοβολάει.

Μίμης Κούρτης - Εγκλουβή, 21 Μάρτη 2020.

Φωτογραφίες : Μίμης Κούρτης