Η Ποίηση δεν είναι απλά ένας δρόμος, έχει πολλές όψεις. Αντιδρά κάθε στιγμή στην απληστία της καθημερινότητας και έχει τον τρόπο να δείχνει όχι τα κρησφύγετα, αλλά το αντίθετο, το άπλωμα της ζωής μέσα από το φως που την περιβάλλει. Η ποίηση μπορεί να μην προβλέπει πολλές φορές τις καταστροφές, τις επιδημίες και τους σεισμούς μέσα μας, αλλά μας δείχνει πάντα την αιτία που προκαλεί αυτά κι άλλα πολλά. Να διαβάζουμε Ποίηση, να γράφουμε Ποίηση, ερχόμαστε πιο κοντά στην ανθρωπιά και στο έλλαμπο μέλλον.
Η ενσυναίσθηση περπατάει κάθε μέρα στους δρόμους,
ιδιαίτερα των μεγαλουπόλεων και παρακαλάει να μπει
σε κάθε νου και ψυχή, όμως κάθε στιγμή φεύγει
από τα τριμμένα ρούχα της κι ένα κομμάτι ύπαρξης.
Η απληστία, η υποταγή κι άλλες φίλες της παρέας
καιροφυλακτούν μην κλέψει την μέθεξη το φως,
ένα φως που υπογράφει made in high land..
ένα φως που δεν μπορεί να εξηγήσει τ΄ όνομά του.
Η ενσυναίσθηση δεν έχει ωράρια,
λαμβάνει όλους τους εγκλωβισμούς των συναισθημάτων
και παράγει μια απλότητα με δρόμους πλειάδες
φωτισμένους από το πικρό και το γλυκό ιάσιμο δέντρο της φύσης.
Θεριεύει την φωτιά που δεν καίει, μήπως την προσέξει η ενοχή
που έχει ιδρύσει άριστο εργοτάξιο στα εσώτερα πεδία,
στων διαβατών την απροσεξία που συρρικνώνουν την βλάστηση,
στα μάτια που έμαθαν μόνο να κοιτούν και στην μιζέρια των κτηρίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου