ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΡΑΓΙΟΥΔΑΚΗ ( Λυκαία Ιεροφίλη ) "Κατ' οίκον περιορισμός"

Κατ' οίκον περιορισμός
............................................
Βγήκαν με κατσαρόλες, να σκορπίσουν το κακό!
Οι ιερείς Βουντού, μαζί με χιλιάδες εκστασιασμένους δερβίσηδες, περιστρέφονται με ψαλμούς χερουβικούς, στο κεφάλι μου.
Θυμάμαι τον μάγο της φυλής, να χτυπάει το τύμπανο.
Τα πόδια του να σηκώνουν σκόνη, Ουρανία προσφορά!
Το σφαγμένο σκυλί στην επαρχία Wuhan που κρατάει με την γλώσσα, τα σκόρπια του εντόσθια και να τρέχει.
Τις αντιασφυξιογόνες μάσκες των συμμάχων, σαν πέφταν οι ναπάλμ στο Γράμμο.
Το φως απ' τους προβολείς κατάματα.
Τις σφαίρες των εχθρών της "τάξης και ηθικής" κατάστηθα, στα έλη του Βιετνάμ.
Βλέπω τον πρώτο κυνηγό, που έγινε θύμα, για να σπρώξει το θήραμα στην παγίδα της φυλής, να θρέψει τα λιμασμένα του παιδόπουλα.
Θυμάμαι την μάνα μου, ν' ασβεστώνει την αυλή, με πλουμίδια και σχέδια, με βούρτσα τραχιά.
Κι ο ασβέστης, να κάνει όλη τη διαδρομή απ' την καρδιά στη μνήμη, με την οξεία του μυρωδιά, πριν βγει ο επιτάφιος.
Θυμάμαι το μοναχικό θρήνο της Βάβως μου, τη νύχτα της σταύρωσης, να κλαίει και να μονολογεί
"παιδί μου! Το παιδί μου!"
Κανένα παιδί δεν είχε χαμένο, κανένα δεν θυσίασε σε πατρίδα και Θεό.
Μα έτσι είναι οι μάνες!
Κι η μήτρα της ξέβρασε οχτώ!
Κλαίνε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Βλέπω , σαν τώρα να'ταν, τον μεγαλειώδη πόνο της τελευταίας εξώθησης, σαν γέλασε το στεγνό μου χείλι, στη θέα του μονογενή μου!
Θυμάμαι ακόμα την κηδεία μιας αγάπης!
Τα χέρια μου , ξερά από ζωή, να του σκεπάζουν το πρόσωπο, μ' άσπρο μαντήλι, κομμάτια από θολούς καθρέφτες .
Το λάδι και το κρασί, ένα με την ψυχή στα μάτια, να βρέχει την καταιγίδα του αποχωρισμού.
Θυμάμαι!
Κι η μνήμη, ασπόνδυλο ερπετό, σέρνει τις αλυσίδες των αναμνήσεων, μέσα στην σκόνη του καιρού.
Μάθε να κλαις!
Πάνω στο κρεβάτι του θεραπευτή, στο χασαπιό της
Θεραπείας.
Μάθε να κλαις, στα κρυφά σου ξεγυμνώματα , στις σκοτεινές γωνίες του κήπου, με τις νεράιδες και τους γεωδούς. Αυτοί ξέρουν!
Τόσα μυστικά έθρεψαν, στο έγκλειστο παιδί μέσα σου.
Μάθε να σαβανώνεις τα όνειρα, τις νύχτες σε μεταξωτά παπλώματα και λινά μαξιλάρια.
Μάθε να καταπίνεις τα λόγια σου, σκοντάφτουν στα "πρέπει" των πολλών!
Μάθε να μαζεύεις το αίμα σου σε μικρά μπουκαλάκια , να τα φυτεύεις στις αραχνιασμένες γωνίες του κήπου σου.
Κοίτα!
Αμέσως λουλούδιασε η μπιγκόνια!
Θέλει θυσία από αίμα!
Σου χαμογελάει η μουριά με τρόπο μυστικό κι ας μυρίζεις φθινόπωρο.
Τ' αγκάθια της τριανταφυλλιάς, γίνονται χέρια.
Εμπόδια στην κουτρουβάλα προς τον κατήφορο.
Κοίτα!
Στην γωνίτσα του κήπου που έσπειρες δυο αγριομαραθιές, φυτρώνουν πόθοι.
"Είναι μετάλλαξη" λες και πηδάς στην γλάστρα με χάρη.
Να κρυφτώ!
Να κρυφτώ απ' τον πόνο.
Να κρυφτώ απ' την αρρώστια.
Να ξεφύγω απ' την φθορά.
Ψυχή του κόσμου μου !
Με πόση άνεση κολυμπάς στον Αχέροντα!
Με πόση ευκολία βράζεις στην μαρμίτα των καιρών!
Εύκολα ματώνεις τη γη!
Εύκολα ανθείς σαν κρίνο.
Εύκολα ντύνεσαι χώμα κι Ανάσταση!
Πόσο λυπάμαι, που δεν ξέρεις να πεθαίνεις στις αυλές την Άνοιξη!
Πόσο λυπάμαι που δεν έμαθες να βλασταίνεις στην μοναξιά του χειμώνα.
Κοίτα τα χελιδόνια χαμογελάνε στον καιρό και κελαηδούν καντσονέτες.
"Είναι ο θόρυβος απ' τις κατσαρόλες της γειτονικής παρέας " λες .
Και πηδάς στην σκουλικότρυπα της Αλίκης, χωρίς αλεξίπτωτο!

ΛΥΚΑΙΑ
( φωτο διαδικτύου)