Δάσος μυγδαλέων,
ανθισμένες, ηλιοστάσι λευκό.
Κάθισε στον κόρφο μιας αγκάλης αλύτρωτης
να τραγουδήσουμε το ρυθμό ανύχτωτου φεγγαριού,
το μεσημέρι πώς ήλιος γεννιέται.
Στο λιακωτό απ΄ τις κερασιές
ως τον εύκαμπτο βασιλικό
ένα καλοκαίρι όνειρο να κρατήσει στα χέρια του.
Στη λίμνη που καταστάλαξαν οι πλαγιές
αδιαμαρτύρητες ροές
ρεμβάζει δίπλα στη θλίψη
μοναχικό άνθος γυρεοφόρο.
Σε ενός στήμονα το σπέρμα όλο το πάθος
κυριαρχεί στης λέξης το μυστικό άρωμα
να αναδυθεί στην προσμονή νυχτολούλουδο,
καλοκαιριού ενθύμηση…
Ανατέλλει μια πανσέληνος εντέλει
γαντζωμένη αχτίνα πάνω στα μάτια σου
βιάζεται τον ορίζοντα να φωτίσει
επιθυμία τσαλακωμένη...
Ρέω μέσα μου αγιόκλημα γλυκό
σε πίνω από την πρώτη σκέψη
ως την τελευταία αποκάλυψη.
Ίσως μια μέρα στην κάψα του καλοκαιριού
ξεδιψάσεις με άρωμα αδέξιο που έχασε το δρόμο του
στο λιοστάσι, συνεπαρμένο απ τα αρώματα!
Ευμορφία Καλύβα
(Από το Εκμαγείων «σπαράγματα» )
H φωτογραφία είναι από https://www.callisto-cosmetics.com/
Αγαπημένη μου Γεωργία, θερμά σε ευχαριστώ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά στην ποίηση!!!