ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πίνακας : Sotirios Gardiakos

Ήταν ένα γλυκό βράδυ...
Συνέχεια....

Ήταν ένα γλυκό βράδυ ,
μύριζε νοτισμένη γη από την βροχή.
Η σάρκα ήταν γυμνή και η σκέψη αμυδρή.
Ένα χέρι σαν πουλί, ένα στόμα σαν πύρινη αυγή.
Και αυτή σκεφτόταν το δικό του το φιλί.

Μια κουκουβάγια χαιρόταν το σκοτάδι
και έπαιζε με μια φεγγαροαχτίδα από την νέα Σελήνη που φώτιζε μέσα στην απεραντοσύνη.
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ που μύριζε όμως ανοιξιάτικη ευδαιμονοσύνη.
Δυο μάτια καυτά να φαίνονται από τα παραθυρόφυλλα τα ανοιχτά.

Καντήλι αναμμένο το μυαλό και η σκέψη να τρέχει αλλοπαρμένα σε ότι θύμιζε παλιό.
Τα σύννεφα βαρέθηκαν την τόση την βουβαμάρα και ξύπνησαν την βροχή
που άρχισε να χτυπάει τα παραθυρόφυλλα με δύναμη πολλή, με μένος, χωρίς ντροπή.

Τα βλέφαρα έκλεισαν από το βάρος του ύπνου,
οι σκέψεις πέταξαν μακριά, έγιναν σε παλιό τετράδιο στίχος.
Μόνο η ανάσα κλωθογύριζε στο δωμάτιο,
μέσα σε όνειρα μακρινά το μυαλό, σε ένα νέο αύριο, σε ένα νέο γέλιο, σε ένα νέο καημό.

Λευκό φτερό και μελάνι έτοιμο να γράψει μια νέα ημέρα,
να βγει η ζωή σε νέο σεργιάνι.
Τριαντάφυλλα και ρόδα, γλυκά φιλιά,
δάκρυα πόνου και χαράς,
να γραφτούν σε νέο κεφάλαιο μεμιάς.
Σε λίγο θα έρθει ο ηλιάτορας να χαϊδέψει τα παντζούρια, να δώσει υπόσχεση χαράς.

Και αυτή σαν νέα Αφροδίτη να παλεύει με του Ποσειδώνα τα κύματα της καρδιάς.
Το φέγγος αμυδρό και ο έρωτας είχε τεντώσει το βέλος μέσα στης ερχόμενης αυγής το σκοπό.
Ακροβατούσε το φιλί,
μέλι που έλιωνε στην σκέψη την καυτή.
Και η ανάσα κοβόταν ερεθιστικά,
κύματα και τρίαινες,
σειρήνες και άτια με φτερά...
Και η ματιά.... Η ματιά...
Ήλιος που ερχόταν να κάψει κάθε σκέψη και φόβο,
χτύπος που χτυπά βαθιά...
Τακ τακ τακ...
"Ήλιε μου και σταυροδρόμι,
πνοή μου, ανάσα μου, της ζωής μου ρώμη,
έλα γλυκά και φώτισέ με,
με τις αχτίδες σου ξελογιασέ με...
Να εδώ σε αυτά τα χείλη τα σαρκικά,
τα καμπύλα και πληθωρικά...
Σβήσε με και άναψέ με,
με το χάδι σου ξελόγιασέ με..."

Κύματα, κύματα ο Ποσειδώνας και νεροποντές,
γυμνή σάρκα, ιαχές...
Ο ηλιάτορας ξεπρόβαλε με φωνές...
Βούκεροι, άρπες και παιανισμοί,
ροδαύγινες φτερούγες και ερωτικοί βρυχηθμοί.
Λιοντάρια, λιοντάρια να χυθούν στην αγκαλιά,
όχι σαν εχθροί,
δούλοι της εκεί σιμά...

23-2-2018...

Πίνακας : Lena Vaka

Γνώση και αιωνιότητα...

Περιφερόμουν και αναρωτιόμουν...
Δέντρα με καρπούς,
φίδια και πονηρούς λογισμούς...
Άραγε τι να υπάρχει μετά??!!
Θάνατος, ζωή...??!!
Ψυχή που αιωρείται,
πνεύμα,
φως στην απέραντη σιωπή??
Χάρτινα καραβάκια σε γιγαντιαίους κυματισμούς,
αλυσίδες και δεσμοί,
κιβωτοί και καταποντισμοί??
Δέσμιοι, δέσμιοι στην ροή.

Γιατί άραγε να πιστεύω μόνο σε ότι βλέπω??!!
Πώς ξέρω ότι είναι μόνο αυτό και όχι κάτι άλλο που με τις πέντε αισθήσεις δεν μπορώ να δρέπω...??!!
Μα όλα είναι θέμα οπτικής.
Και εάν έχω εστιάσει στο δέντρο
και όχι σε όλο το δάσος κατά αρχής??!!

Απορίες, απορίες...
Θεοί και αθεΐες...
Και ο άνθρωπος εκεί...
Που δεν ξέρει εάν είναι θύμα ή θύτης κατά συρροή...
Ή μάλλον ξέρει αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί...
Θέλει να μολύνει,
να καταστρέφει ότι βρει...
Να έχει ουρανούς,
να δημιουργεί οχετούς...
Να σκοτώνει, να μειώνει
και όλα σε χρήμα να τα μετουσιώνει...
Να βρωμίζει, να θερίζει,
με ραδιενεργά υλικά και σκουπίδια τη γη που τον μεγαλώνει να γεμίζει.

Νερό...
Αυτό που είναι και το πρωτεύον συστατικό...
Να το κάνει τοξικό, ραδιενεργό,
με πλαστικά και αφιλόξενο στο κάθε ον...
Μόνο όποιος μεταλλαχθεί θα επιβιώσει...
Θα τρώει πλαστικά και χαρτιά ως κύρια βρώση.

Δέντρα στα νερά,
καράβια στα ανοιχτά,
αλλά η ψυχή να αγκομαχά,
γιατί υπάρχει και πονά...

"Δεν με βλέπουν??!!!"
Φωνάζει...
Και τα αόρατα χέρια μέσα στα κύτταρά της βάζει...

Ροπή,
ροπή στο μηδέν,
στο τίποτα,
στο ότι πιάνει σήμα κατατεθέν.

Μόνο υλικό, αλλά και αυτό αποπνικτικό,
να δημιουργεί φυλακές από την ρύπανση, το μπετόν.

Και όλοι στιβαγμένοι σε μια λογική,
σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι,
χωρίς υπέρβαση νοητική.
Κότες μέσα στην σειρά,
γεμάτες ορμόνες να γεννήσουν αυγά.
Αυγά χρυσά,
έτσι ώστε εάν μείνουμε από τροφή,
σαν τον Μίδα θα έχουμε χρυσό να χορτάσουμε την πείνα με υπομονή...
Αλλά...

Αλλά αυτή θεριεύει...
Θέλει φυσική τροφή,
νερό, έρωτα...
Να χορεύει...
Θέλει αγάπη,
γέλιο, καρδιά,
θέλει να τρίζει η φλόγα στο τζάκι,
γιορτή και αγκαλιά...
...........
Και οι αλυσίδες να μας δένουν όλο και πιο βαθιά...
Είλωτες,
ζητιάνοι,
στη σιλικόνη,
στα συμπληρώματα διατροφής,
στο σκοτάδι...
Και οι αλυσίδες κροταλίζουν...
Στέλνουν σήματα στο σύμπαν...
Στην αποδέσμευσή τους ελπίζουν...

Άνθρωπος...
Χαμένος...
Με λιμαριές και εμπόδια, ποδοπατημένος....
Σε ένα βωμό...
Σε ένα βωμό του κέρδους...
Σε ένα δεδομένο χωρίς αξία,
αντίκρισμα και ουσία...

Εάν ρωτήσεις εμένα...
Θα σου πω ότι πιστεύω...
Υπάρχει κάτι που εσύ και εγώ δεν βλέπω...
Μέσα στην ατέλεια,
η τελειότητα δοσμένη,
ο ρόλος του δυνατού,
που και αυτός θα φαγωθεί...
Η ειμαρμένη...

Άσε λοιπόν τα χάρτινα καράβια να ταξιδεύουν...
Ίσως υπάρχουν κανόνες που το υπαγορεύουν.
Ίσως ξέρουν ότι το ανέφικτο είναι εφικτό
και ότι αυτά μπορεί να επιπλέουν
γιατί έχουν κοντά τους τον Θεό...
Κάτι να πιστέψουν...
Να ελπίζουν...
Να αποτινάζουν αλυσίδες...
Σε γαλαξίες να σεργιανίζουν...

Τα δεδομένα είναι για να καταπατηθούν...
Υπάρχουν μνήμες,
δονήσεις,
ίσως κάτι πιο ανώτερο από τις πέντε αισθήσεις...

Η κάμπια που σέρνεται δεν σε βλέπει,
το πάτημά σου νιώθει και προσέχει...
Και το μυρμήγκι τρέχει για τροφή,
σε βλέπει αλλά δεν το ενδιαφέρεις.
Για να ζήσει έχει ορμή...
Δεν θέλει κανένας να υποφέρει...
Μόνο τροφή...

Αλλά...
Είσαι εκεί....
Εκεί...
Ίσως ένα "μυρμήγκι" να είσαι και εσύ που δεν σταματάς....
Αλλά...
Καταστρέφεις,
επεμβαίνεις,
κάνεις το φυσικό, αφύσικο,
στην καταστροφή ρέπεις....

Αντανακλάσεις,
εστιάσεις,
ας αφήσουμε κούφια τη γη,
το μηδέν να πάρει διαστάσεις....

Ίσως φύγουμε σε άλλους πλανήτες,
ξενιστές, θύματα και θύτες...
Ίσως δημιουργήσουμε μια γυάλα
και για οξυγόνο να πίνουμε από μια μπουκάλα...
Ίσως και μεταλλαχθούμε,
να τρώμε ο ένας τον άλλον όσο μπορούμε...

Τι...???!!!
Το κάνουμε αυτό??!!
Α!!!! Εννοώ κυριολεκτικά...
Ζώα προς βρώση,
χωρίς ιδανικά....
Σε σίγουρη πτώση.

Άσε το καραβάκι να επιπλέει...
Ίσως ξέρει καλύτερα αυτό τη ζωή,
χωρίς σε άσχημους λογισμούς να τρέχει...
Ίσως έχει ένα χέρι από επάνω,
κάτι που ξέρει μόνο αυτό,
προστασία εκ των άνω...

Δεν ξέρω... Δεν ξέρεις....
Τα αποτελέσματα όμως βλέπω και βλέπεις...
Τα δέντρα μειώνονται...
Το ίδιο και τα ζώα...
Το οξυγόνο και το νερό ρυπαίνονται,
της φύσης τα δώρα...
Από ποιόν???
Ξέρεις καλά, όπως και εγώ....
Ας μαζέψουμε χρήματα για τα παιδιά μας,
να καθαρίσουν τον κόσμο,
όλα να τα κάνουμε δικά μας...
Νίκη σε καμμένη γη...?!!
Νίκη χωρίς καμιά ανταμοιβή....
Ε και τι...
Θα έχουμε χρήμα,
χρήμα και "καλή ζωή"...

Το καραβάκι αρμενίζει
και οι αλυσίδες προσμένουν τα δεσμά τους να λύσουν.
Γνώση και αιωνιότητα σε ένα ατέρμονο ταξίδι...
Υπάρχεις??!!
Υπάρχω...???
Μεταβλητών και δεδομένων...
Χρόνων, νόμων και υπερθέτων...
Και το ταξίδι συνεχίζει...

13-2-2020

Πίνακας : Ali Waris Joeya

Η παιδικότητα της Άνοιξης...

Ένα σιγοτραγουδιστό στιχάκι,
μέσα στου Φλεβάρη το ηλιοστάλακτο μεράκι,
κρύο και ηλιαχτίδες,
σύννεφα που ταξιδεύουν γρήγορα,
άτια σε δυνατές ονειροπαγίδες...
Έτσι και εσύ, έτσι και εγώ,
περιμένουμε της μυρωδάτης νύμφης τον ερχομό.

Οι αμυγδαλιές στολίζονται να την προϋπαντήσουν
και τα λουλούδια μέσα στη μάνα γη ανυπομονούν για να ανθίσουν.

Σε λίγο ονειροοσμές θα περιπλανιόνται στον αγέρα,
το ηλιάχτιδο φως θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο μέρα με την ημέρα.
Του ηλιοκράτορα οι κόρες,
θα είναι όλο και πιο ζεστές και φωτεινές,
τις περισσότερες ώρες,
με φλόγες ζωγραφιστές.

Πλουμιστή όλη η φύση,
αγριολούλουδα αλήτες
και τριανταφυλλιές και καλωπιστικά από σπίτι...

Όλα σε μια γιορτή,
με τις μέλισσες και τις πασχαλίτσες σε θέση τιμητική.

Και βου βου από το πρωί,
τσίου τσίου τα χελιδόνια απο την τόσο μακριά, κοντινή Αφρική.
Νιώθεις...
Νιώθω...
Νιώθουμε...
Λίγο το κρυμμένο παιδί...

Θέλουμε να κλοτσίσουμε μια πέτρα
και ας μας "τραβήξει" το αυτί η λογική.
Να βάλουμε τα δάχτυλά μας πάνω στα φύλλα,
να παρατηρήσουμε τα μυρμήγκια...
Να ξεχαστούμε στα σύννεφα που περνάνε από πάνω,
να ονειρευόμαστε τα σχέδια που κάνουν...

"Α.....
Βλέπω έναν ελέφαντα και μια πεταλούδα!!!!
Άλλος βλέπει ένα αηδόνι να λέει τραγούδια.
Η Θεά Άρτεμις με την φαρέτρα,
και ένα ελάφι να πίνει νερό,
δίπλα στις πηγής τη ροή την πλανεύτρα".

Οι αισθήσεις σε ταξίδια μεγάλα
και τα πλάσματα αυτού του κόσμου σε παιχνίδια με τον έρωτα σε πανύψηλη τραμπάλα.
Μια κάτω, μια πάνω...
Δεν ξέρεις τι να δεις!!
Τι να μυρίσεις!!
Τι να γευτείς!!

Αυτό το μικρό παιδί μέσα μας που είναι καλοκρυμμένο,
μπουκέτο ολάνθιστο από λουλούδια,
με τη φύση ερωτευμένο...
Βουυυυυυ...
Ζζζζζζζζζ...
Η ζωή έχει γιορτή...
Ολάνθιστη σε καλεί.

10-2-2020

Πίνακας : Vaios Pappas

 Γνώση...

Ερωτώ... Ερωτώ...
Ζητάω λύσεις χωρίς το εγώ.
Είμαι φθαρτός ή έχω πορεία?!
Μέσα στο μέλλον με σημασία.

Υπάρχει ζωή μετά από το τέλος??
Υπάρχει ον στο υπερσυμπαντικό πέλος??
Μια μαύρη τρύπα ή ένα ερωτηματικό,
Δίας και Κρόνος το ένα και το αυτό.

Πλανήτες και άνθρωποι σε μια πορεία,
άραγε είναι το υπέρτατο αγαθό
η γνώση και η σοφία??
Μέσα στο ρουν τι έχουμε μάθει??
Έχουμε λάβει γνώσεις μέσα από τα λάθη??

Δεν ξέρω.... Δεν ξέρω...
Και αναζητώ...
Αναζητώ με έναν φανό...
Αστέρια και φεγγάρια και ότι γίνεται πιο μακρινό...
Αλλά εμένα...!!!! Την ψυχή μου??!!
Τι κάνω για αυτό??!!

Θέλω... Θέλω...
Θελω την μήτρα να δω από όπου έχω προέλθει.
Ένα έμβρυο σε συνεχές ταξίδι,
με την θέα Αθηνά χωρίς πυξίδα, χαρτί και μολύβι,
υπογραφή και σφραγίδα.
Μόνο οι σφαίρες που γυρνούν,
σκάλες σαν γενετικό υλικό που είναι άγνωστο από που ξεκινούν.

Και κραυγάζω και αναζητώ,
από που προήλθα τέτοιο ον,
τόσο αυτοκαταστροφικό!
Έχω χάσει τον λόγο,
έχω χάσει τον στόχο,
μόνο κέρδος,
κέρδος χωρίς αναλογισμό του χρόνου.

Γιατί...
Γιατί αυτός τρέχει, τρέχει και σβήνει,
αλλάζει δεδομένα,
νέες παραμέτρους δίνει...

Και εκεί...
Εκεί καταλαβαίνω ότι κάπου έχω χάσει τη γνώση,
σε ένα κάλπικο εγωισμό,
χωρίς ελπίδα κάποιος να την σώσει.

Γαλαξίες και ελπίδες,
να ζήσω μέσα από τις γενιές,
να δω τι είδαν,
τι είδες...

Μια σταγόνα, μια τελεία,
αλλά ένα εκατομμυριοστό του τίποτα,
μπορεί να αλλάξει την πορεία.

Ο ήλιος να βγει από την Δύση
και η Ανατολή να του δώσει ένα φιλί,
πριν αυτός σβήσει.

Τακ τακ οι δώδεκα ώρες...
Γίνονται μέρες, μήνες και αιώρες.
Και από κάτω το κενό,
κάπου που ο άνθρωπος είναι απών.
Μικρόβιο που τρώει το τώρα,
που καταστρέφει το γήινο
και ας φάει ο ένας τον άλλο από υπερπληθώρα.

Ίσως μικροοργανισμοί σε ένα τρυβλίο,
ίσως άνθρωποι χωρίς έλεγχο,
χωρίς φόβο για το Θείο...
Χωρίς σεβασμό,
χωρίς σκέψη....
Ίσως η πραγματική γνώση να έχει στερέψει...

12-2-2020

Πίνακας : Stylianos Papadopoulos

Μούσες τραγουδούν.

Μούσες τραγουδούν με το κελάρρυσμα του ποταμού για παρέα
και μια ηλιαχτίδα γοργά παίζει με το πορφυρό μου το χρώμα παρέα.
Σταγόνες του έρωτα το αίμα πάνω στο μάρμαρο,
αντίδραση στο χώμα,
φιλί φιλί με του ήλιου την λαμπερή κορώνα,
κόκκινο καυτό φιλί στο μικρό μου στόμα.
Δώσε μου χάδι για μια ολόκληρη ημέρα,
χνούδι από της αναγέννησης που μεταφέρει πέρα έως πέρα ο αγέρας σε κάθε εκατοστό στης γης μου το σώμα.
Νιφάδες ζωής να χορεύουν στον κόκκινο καμβά μου,
συντροφιά στο απομεσήμερο,
κοντά στην αγκαλιά μου.
Θα κλείσω τα πέταλα μου γεμάτη ευχαρίστηση σαν γείρεις στο τέλος εσύ κοντά μου,
με το ρουμπινί το άγγιγμα,
στη δύση του βαθύ ορίζοντά μου.
Έρχεται η νύχτα να με γλυκονανουρίσει
και τα αρχαία μάρμαρα με μυστικά να γεμίσει.
Αύριο πάλι ήλιε μου με τον καθρέφτη της ψυχής μου,
κύκλος γλυκός, κουκίδα ζωής, το σύμπαν να συνεχίσει.
Δώσε ζήση, δώσε ψυχή, δώσε από την ανατολή ζωής φιλί.
Σε αγαπώ.

6-3-2017