ΧΡΙΣΤΟΣ Ρ. ΤΣΙΑΗΛΗΣ "Ένα υπέροχο σπίτι"

Painting by  Randy VanBeek 

Ένα υπέροχο σπίτι
----------------------------
Ι

Στο χρώμα του πάγου οι τοίχοι
με την παλάμη κυλάς πέρα δώθε
ακούς μουσική κι ένα κοινό χειροκροτάει,
αρχίζεις τα άλματα,
τοποθετείς και τις δύο παλάμες,
στο ντουέτο θα σκίσεις,
αρπάζεις απ' τα δάκτυλα το ένα σου χέρι,
το πετάς παραπέρα,
μια στροφή στον αέρα,
κι η προσγείωση ομαλή.
Ξανακρύβεις την παλάμη στη τσέπη,
θες σόλο,
θες να επιχειρήσεις τετραπλό,
όχι, θα κάνεις τώρα, εσύ, το πρώτο πενταπλό,
δεν έχει γίνει ποτέ,
θα είσαι ο πρώτος εσύ,
εδώ, στην παγοπίστα αυτή,
το κοινό κρατάει αναπνοή,
η κίνηση ηχογραφείται αργή,
η παλάμη σε φόρα,
σκύβει το κορμί,
και, ωπ!
πέντε στροφές μακριά απ' τον τοίχο
και τώρα προσγείωσ...
έπεσες.
Δεν πέτυχε,
το κοινό χειροκροτεί,
ένα κορίτσι κλαίει,
ένας φίλος φωνάζει
"ξανά, ξανά",
μα εσύ είσαι ήδη στο φινάλε,
πιέζεις την παλάμη στον τοίχο
με κυκλικές κινήσεις
προσομοιώνεις την φρενήρη περιστροφή,
ακολουθείς τη μουσική
το τέντωμα άψογο,
και στοπ!
Υποκλίνεσαι.

ΙΙ

Στου σαλονιού τις κορνίζες
ασπρόμαυρες φωτογραφίες καλλιτεχνικές,
ακουμπάς το μάγουλο,
η παγωνιά του γυαλιού
σε ακινητοποιεί,
ο χρόνος ταλανίζει τη μνήμη σου,
είναι η στιγμή αυτή κάθε πρωί,
δεν νίβεις το πρόσωπο
μέρες τώρα,
αφήνεσαι στα παράθυρα αυτά
της αιώνιας ζωής
να φέρουν το ξύπνημα με την κατάλληλη θερμοκρασία
να πετύχουν την καθαρότητα που απαιτείται
να σου χαϊδεύουν
το δέρμα
να ταξιδεύεις μακριά
σε κόσμους
που αγαπούν τους ανθρώπους
σε κόσμους
που μπορείς να κοιμάσαι και να είσαι ξύπνιος την ίδια στιγμή,
σε τοπία
που αλλάζουν μορφή
και γίνονται πανέμορφα όταν πονάς
και γίνονται μαύρα και άσχημα
όταν υπερβολικά χλευάζεις
τους ανθρώπους σαν πονάν
(κι είναι αυτή η τιμωρία η μυστική,
η χειρότερη που έμελλε να πάθεις).
Τραβάς το πρόσωπο
μακριά απ' την φωτογραφία.
Γελάς δυνατά,
δίπλα σου ένας άλλος αρχίζει ένα κλάμα βαθύ,
είσαι στα γόνατα,
περπατάει αμήχανα
"πάμε στην κουζίνα, θα πλύνεις τα πιάτα, θα φτιάξω σουφλέ, όλα θα πάνε καλά" ακούς μια τρίτη φωνή
και ακουμπάς το μάγουλο
στους έγχρωμους πίνακες
χωρίς γυαλί
στον ανατολικό τοίχο

ΙΙΙ

Είναι υπέροχα τα έπιπλα
όταν η μελωδία αρχίζει,
τα ακούς στις πέντε το απόγευμα
που αρχίζουν
σε έναν τόνο ιδιαίτερο,
με πληθώρα διέσεων και υφέσεων
και ένα στακάτο επίμονο
καθόλου σαν παιάνας πολέμου,
μα ούτε και σαν ρομαντική οπερέτα.
Δεν περιμένουν να τελειώσεις τον κήπο
ίσως τραγουδούν
θρήνους για τους συνήθεις ακρωτηριασμούς
ίσως καλούν τα πουλιά να σιμώσουν
κλείνεις την μπαλκονόπορτα απότομα,
δεν ξέρεις σε άλλα σπίτια
αν τραγουδάνε τα έπιπλα,
δεν ξέρεις αν είναι τόσο όμορφα
σαν αυτά που μένουν εδώ.
Σε είχαν αποκτήσει πρόσφατα,
μετά τον εγκλεισμό,
αυτή η πόρτα άνοιξε
και διέταξε
"Θα μένεις εδώ".
Τους συστήθηκες,
με τον δικό τους τρόπο γνωρίστηκες
μαζί τους ένα ένα,
με τις καρέκλες, τους καναπέδες,
τις λεκάνες με τα τεράστια στόματα, τα τραπέζια
τις ταπεινές παπουτσοθήκες,
"Χειραψία είναι η χρήση" ψιθυρίζουν όταν δεν τραγουδάν.
Ξεχνάν τα έπιπλα
την ύπαρξή σου,
σε χρειάζονται να κάθεσαι ξανά και ξανά
εδώ να τρως
εκεί να ξαπλώνεις
να κάθεσαι
"μια σε μένα" φωνάζει το ένα
"και σ’ εμένα κάποτε" ψελλίζει ένα πιο ταπεινό,
μα όταν τραγουδάνε όλα μαζί,
ω! η μελωδία η θεσπέσια
όλο μαζί το υπέροχο σπίτι
ταξιδεύει μπροστά και πίσω
στον συνεκδοχικό χρόνο
και είσαι ήδη στον περιβάλλοντα χώρο
τον περιγελ(αστικό)
τότε, πριν ακόμη κλειστείς
και μετά, όταν πια εσύ θεατής
θα χειροκροτείς ήττες και νίκες.
Ακουμπάς την παλάμη
στο μαλακό χέρι του καναπέ,
αφουγκράζεσαι στο βάθος
τη μελωδία που αντηχεί
σε μια φωτογραφία,
-είσαι πια βέβαιος-
είναι πάντα ίδιο
το μέσα και το έξω,
το πριν το μετά
για όση ώρα
τα υπέροχα έπιπλα
τραγουδούν μελωδικά.

copyright Χρίστος Ρ. Τσιαήλης