Οι μέρες αυτές για όσους από μας δουλεύουμε κυλούν δύσκολα. Κάθε φορά που συναντιόμαστε στους διαδρόμους με συναδέλφους και φίλους, άλλοτε κοιταζόμαστε διερευνητικά, άλλοτε ύπουλα και συνωμοτικά, πότε με φόβο και μετά πάλι με αισιοδοξία. Λες και προσπαθεί να καθησυχάσει ο ένας τον άλλον. Ένα "Όλα θα πάνε καλά, όλα θα περάσουν, ψηλά το κεφάλι!".
Και όλα αυτά χωρίς λόγια, χωρίς ούτε ένα σφίξιμο με τα χέρια, μόνο με παλμούς, που συχνά είναι τόσο δυνατοί, που φοβάμαι μην ακουστούν παντού. Είμαστε μαζί, από την ίδια πλευρά: Οι όλοι εμείς που δεν προλάβαμε να πούμε ούτε ένα “Γεια, θα ξαναβρεθούμε”. Πότε; Κανείς δεν ξέρει. Δεν προλάβαμε να αποχαιρετήσουμε τους φίλους, τους ηλικιωμένους μας, τους ανθρώπους μας. Και να τους κάνουμε μια αγκαλιά. Κρίμα που είχαμε υποτιμήσει τόσο τις αγκαλιές!
Βρισκόμαστε ξαφνικά κλεισμένοι και σε κατάσταση σοκ χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα, ούτε πώς έγινε όλο αυτό που ζούμε, γιατί έγινε και κυρίως πόσο θα κρατήσει, με την κρυφή ελπίδα πως η ζωή θα συνεχιστεί,όπως πρώτα.
Ένα απογευματάκι στο γραφείο μου λέει η κολλητή μου: "Ρε Ζωή, μην το ξεχάσω: αν κάποιος ηλικιωμένος στη γειτονιά είναι μόνος του και χρειάζεται ψώνια ή φάρμακα, να πάμε, εντάξει; Σήμερα αυτός, αύριο εμείς!... Άνθρωποι είμαστε και το έχουμε ξεχάσει".
Να μας σκέφτεστε τώρα που δε βλεπόμαστε, μην πάθουμε στερητικό, μην αρρωστήσουν τα μέσα μας και ούτε οι μάσκες δε θα μπορούν να το καλύψουν!
Όχι άλλα κακά νέα, λίγος σεβασμός τουλάχιστον στα δάκρυά μας. Φοβόμαστε, αυτή είναι η αλήθεια.
Σε ποια γη να βρούμε λυτρωμό; Στη γη των τύψεων; Του κυνισμού; Του ρεαλισμού;Της καχυποψίας και των θεωριών συνωμοσίας;
Πόσα βαρίδια θα σηκώσουμε ακόμη για να σωθούν οι αμαρτίες μας; Ποιος παίζει με τις ζωές μας και με ποιο δικαίωμα; Ποιοι κάνουν παιχνίδι με τράπουλα σημαδεμένη;
Είναι κοντά όμως η ώρα που θα πάρουμε θέση. Δεξιά ή αριστερά, αλλά σοβαρά και υπεύθυνα. Χωρίς μεγάλα λόγια, με σύνεση και ωριμότητα.
Εμείς θα μείνουμε σπίτι, σαν καλά και υπάκουα παιδάκια και θα σεβαστούμε όσους πρέπει να σεβαστούμε και θα πειθαρχήσουμε στους κανόνες για το καλό όλων μας. Έτσι είναι, αφού έτσι μας λένε.
Αλλά όταν βγούμε από το σπίτι, τίποτα δε θα είναι πια ίδιο εκεί έξω, ούτε και εμείς. Αλλάζουμε. Κανείς μας δε θα είναι πια ίδιος, ούτε πρόκειται να ξεχάσει. Και αυτό θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον!
Κοίτα να δεις που έλεγα ότι είχαμε ξεμπλέξει με ζόρικους λογαριασμούς και ότι είχαμε δώσει και τα ρέστα μας.
Θυμάστε στο Δημοτικό το “Σχεδόν καλά” της Δασκάλας στην Έκθεση; Έτσι και τώρα είμαστε σχεδόν καλά και σχεδόν ασφαλείς μέσα στο ίδιο χαράκωμα.
Κάποιος ρίχνει λάσπες στον ανοιξιάτικο λαχανόκηπό μου και πρέπει να καθαρίσω. Παίζουν τα παιδιά και οι δικοί μας εκεί γύρω. Λίγο πιο κει είναι όσοι πολεμούν για τον ίδιο σκοπό με μας.
Είμαστε σε έναν νέο πόλεμο και όπως σε κάθε πόλεμο υπερασπιζόμαστε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά και τον συμπολεμιστή μας και το δικαίωμα του να ζήσει. Ιερό καθήκον.
-Πώς καταλαβαίνεις ότι θα συμβεί αυτή η αλλαγή;
-Από το ίδιο βλέμμα, που δείχνει τα όρια και τους επαναπροσδιορισμούς μας. Ζ.Χ.
Η φωτογραφία είναι από http://www.fytokomia.gr/
Πρωτοτυπο
ΑπάντησηΔιαγραφή