Μέσα μου σαν κάτι να πάλλεται
και το ίδιο και το ίδιο
όπως όλα γύρω ακινητώντας
τις σκέψεις στον χώρο με τον ρυθμό μιας μελωδίας των άστρων
μιας ασίγαστης φωνής που κυλάει
τη σιωπή του κόσμου κάτω από τα βλέφαρα μας
και τις άρτιες αισθήσεις κι εγώ πάλλομαι
το ίδιο ρυθμισμένος το ίδιο κατακλυσμένος
κι ανάμεσος ενός ροδώνα που δεν φτάνω
καθώς παρασυρμένος απ' την αχνάδα του καιρού
κάτω από δρόμους με αλέες άγνωρους του κόσμου
που αντανακλάται
όχι όπως χωρά μα καθώς αποτυπώνεται
πάνω στις ειδικές αισθήσεις
πάνω σε κάποια στιλπνή επιφάνεια
συντελεσμένος από μικρές τελείες
τυχαία κι αόριστα συναγμένες κοντινά
νότες εκτελεσμένες από πνευστά αγγέλων
καθώς και χέρια σμιγμένα μ' ανέγγιχτα
διπλανά μα και κρύα και ξένα το 'να στο άλλο
μες σε έναν ατρύγητο τυχαία κόσμο
αντιλήψεων κοινών και συνηθισμένων για όλους
μιαν άνοιξη εξαίσια
μες στο αβέβαιο αύριο στον άδειο κόσμο
στη σιωπή του κόσμου που καλεί
για τρυγητή
και για θεριστή
και για σπορέα
και για ζευγολάτη
κι αργάτη για το ξεχέρσωμα
για το συνεχές του για το ασύλληπτο του
και τ' ορισμένο το δικό μας
το ατυχές και το τυχαίο αύριο
που αφήσαμε πάλι
Η φωτογραφία είναι από https://basik.ru/photo_art/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου