ΙΩΑΝΝΑ ΚΡΑΝΙΤΗ { Εαρινή μοναξιά }

Εαρινή μοναξιά, έτσι να σε καλέσω άφησέ με.

Απόμακρη, σιωπηλή μορφή,

γυμνή η θωριά σου, στεγνή, χωρίς φτιασίδια.

Νύχτα που απλώνεται μέσα μας,

υγρή, χωρίς αλμύρα,

επίορκοι θαρρείς μιας ανοιξιάτικης εκδρομής,

ενοχικοί, για μιαν απόδραση μιλούμε.

Στ' ανθισμένα λουλούδια που αδημονούν

να τα κοιτάξουμε στο πρωινό,

στα λιγοστά λόγια που αφήνουμε

πλάι στην πόρτα ή στου δρόμου την άκρη,

στ' αγαπημένα πρόσωπα που λαχταράμε να ξαναδούμε.

Εαρινή μοναξιά, καλαίσθητα να σε ντύσω,

μην και θυμώσεις με την ανοησία

της φύσης μου της ανθρώπινης,

μην και θυμώσεις

που τόλμησα τον λόγο να σου απευθύνω.

Είναι που μου το λένε οι στιγμές,

μου το φωνάζει η ανύπαρκτη τελειότητα

και τα χάρτινα πόδια της ταπεινής ζωής μου.

Το λίγο μου, αυτό ναι,

το λίγο μου στον ήλιο ν' άπλωνα

κι εκεί να δω αν θα στεγνώσει η οδύνη...

Αχνίζει, θαρρείς, απόψε η γη

κι ένα φως γλυκό βασιλεύει στην πλάση...
............

Ιωάννα Κρανίτη

πηγή φωτογραφίας https://epirusgate.blogspot.com/