ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ { ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ}

Από - http://weheartit.com/

Λένε για τη Θεσσαλονίκη πως «είναι ο κόσμος όλος σε μία πόλη…» …γητεύτρα μάγισσα που αλλάζει όψεις μα πάντα μοναδική μένει . Το πόσο δίκιο έχουν έρχεται η ίδια η πόλη να το δικαιώσει στο πλήρωμα του χρόνου όπως και όλα όσα έχουν ειπωθεί γι αυτήν. Η πόλη που γίνεται Βενετία όταν βρέχει , με τα νερά στο χρώμα του φραπέ να πλημμυρίζουνε τα ρείθρα. Η πόλη που αν και ανέκαθεν κουβαλούσε μια εσάνς Ανατολής, έχει μετατοπιστεί τελευταίως προς την άπω -Άπω Ανατολή – βλέπε Πεκίνο μεριά και με την αντίστοιχη εσάνς αιθάλης…. Η πόλη που δεκάδες ποιητών ύμνησαν την αίγλη της κι εκατοντάδες εξ αυτών προσπάθησαν να καθηλώσουν ποιητικά το κλίμα …..όχι εκείνο το στραβό που έπεσε τελικά στα δόντια του γαιδάρου, αλλά το άλλο, το πλανευτικό. 

Στο πρώτο φως της μέρας, διασχίζω Εγνατία και έγνοιες μπερδεύοντας ήχους και στίχους: ‘’στη Σαλονίκη ξημερώματα’’ ( γνωστού αοιδού ), όπου 

Αρχίζει να χτυπά η μηχανική καρδιά της πόλης.

Εμφανίζονται εικόνες από το αρνητικό της αποξένωσης.

Δέντρα ξεραμένα

δείγματα στο ανατομείο.

Μάτια

λογότυπα της ιδιοτέλειας.

Δρόμος χαμαιλέοντας

αλλάζει χρώματα στη ράχη του

να διαφύγει από τη γκρίζα απογύμνωση. (και αγνώστου ποιητού . εμού δηλαδή ) 

Σκοταδιασμένη θέαση στην υποσυνείδητη προσπάθεια μου να προσεγγίσω τον αξεπέραστο και προφητικό «Σκοταδόψυχο» του μέγα ποιητού Φανφάρα – σκέφτομαι, όπου με απαράμιλλη ενάργεια στη συλλογή με τον σημαίνοντα τίτλο «Λαίλαπες» μίλησε σε ανύποπτο χρόνο για την υπό παγίωση ατμόσφαιρα της πόλης και την στάση των συμπολιτών μου : 

‘’φαρμάκι έχω στη ψυχή (σαφέστατος υπαινιγμός της οικονομικής μας κατάστασης) 

‘’φέρνει μαυρίλα θολερή / στα στήθια μου’’ (προφητεύοντας την αιθαλομίχλη μισόν αιώνα πριν..) 

‘’νύχτα αξημέρωτη ξανά / με το ποτό της με κερνά / εβίβα μου’’ (πώς να μη θαυμάσεις τον ειρωνικό πυρήνα που ενυπάρχει εδώ της παραισθησιακής ευφροσύνης που συντηρεί μια γλεντοκόπο συλλογική διάθεση , και που αναιρείται με μαεστρία στον επόμενο στίχο) 

‘’σκοτάδι πίνω για πιοτό / πωπωπωπω-πωπωπωπω’’ 

(εκπληκτική μεταφορά για την πίσσα και τον καπνό που καταπίνουμε ολημερίς κι ολονυχτίς )

‘’ Ντέφι της λύσσας μου κρατώ (εξαίρετη η υποστασιοποίηση της κρυφής οργής των θεσσαλονικέων) 

‘’πωπωπωπω - πωπωπωπω…./ και το μυαλό μου είναι θολό’’

Καταλήγοντας , να πέφτει ως λαιμητόμος ο τελευταίος στίχος , δηλωτικός μεν της οργής μας μα φευ, η συλλογική θολούρα να κλείνει σαν αυλαία το έργο

‘’ και το μυαλό μου είναι θολό / και το τοπίο πιο θολό /

πωπωπωπω-πωπωπωπω/πωπωπωπω- πωπωπωπω ‘’ 

(με το εντυπωσιακό επαναλαμβανόμενο επιφώνημα , να χρησιμοποιείται σαν επωδός, με την ίδια ποιητική δύναμη που Ποετικού νεβερμόρ .. )

Στρίβω στην πλατεία δικαστηρίων έχοντας βγάλει απόφαση :

Η συμ-βασιλεύουσα αδράνειας, όπου τίποτε πια δεν κινείται, θα μετονομαστεί σε Θεσσαλομίχλη… και από χωνευτήρι πολιτισμών θα μείνει σκέτο χωνευτήρι. Των πολιτών της. Το μέγεθος άλλωστε του Π.Ε.Ο.Σ (Περιβαλλοντική Επιβάρυνση Ολέθριων Σωματιδίων) που διογκώνεται αστραπιαία, κάνει την όποια επαφή επώδυνη.

Στην Αριστοτέλους κοντοστέκομαι . Τι κι αν ο άμοιρος φιλόσοφος είπε πως η δυστυχία δημιουργεί στάσεις κι επαναστάσεις και πως μονάχα ασκούμενοι στο δίκαιο γινόμαστε δίκαιοι και στο ευτυχείν ευτυχείς.. Η διαχρονικότητα της πόλης και της φιλο-σοφίας της συνίσταται στα χιλιάδες φαντάσματα του παρελθόντος μας που έχουν συγχωνευτεί σε μία στάσιμη απειλή…. Ή για να γίνω πιο επίκαιρος, θα περιέγραφα την διαμορφωθείσα ατμόσφαιρα ως το μαύρο κουτί μιας πτήσης που μόνο πέφτοντας θα φωτίσει τα αίτια συντριβής της…. 

Homo Erevus περιφέρομαι

ηχώ μιας τέλειας απογύμνωσης.

Κατηφορίζω την Ερμού με τα χέρια χωμένα βαθιά στις τσέπες και το γιακά σηκωμένο, μικρή αντίσταση στον θεριστή βαρδάρη που φυσά παγωμένος, ένα βουβό αναφιλητό από σβησμένες ανάσες .. Κι είναι σαν που έχει αποκτήσει υπόσταση αυτή η πόλη… Περπατάς και νιώθεις ότι κάποιος σε πλησιάζει… σε πλησιάζει ολοένα… και περιμένεις από λεπτό σε λεπτό να νιώσεις τα δάχτυλα του – παγωμένα κι αυτά- να σου σφίγγουν το λαιμό.

Υπάρχουν συμπολίτες μας που, αυτές τις γιορτινές μέρες, όχι μόνο δεν τολμούν να ανοίξουν τα παράθυρα της ψυχής τους, αλλά και τα παράθυρα του σπιτιού να κάνουν πως ανοίγουν, έρχονται αντιμέτωποι με την αιθαλομίχλη, σαν έναν ορίζοντα τόσο κοντινό και κάθετο μπροστά στη μοίρα τους. Δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής ιατρικής για να προβλέψεις το μέλλον. Κι ένας απλός σπλαχνοσκόπος πολίτης να είσαι, παρατηρώντας τα πνευμόνια σου ως δείγμα τυχαίο θύματος, μπορείς να προβλέψεις τη συλλογική μας μοίρα . .

Σαρωτικά τα μαύρα πιόνια του τσιμέντου.

Απόμειναν απ' τα λευκά

ο Πύργος

κι ο βασιλιάς Θερμαϊκός.

Και τι μ αυτό ; .. εμείς δεν πτοούμαστε ! Σουλατσάρουμε στην παραλία που ξεχειλίζει σαν δαντελένιοι φραμπαλάδες από το σατινέ υπόστρωμα του φέρετρου όπου κείται η νύφη του Θερμαϊκού…. Τι κι αν το στήθος μου το νιώθω τασάκι με δεκάδες σβησμένα τσιγάρα ονείρων; Αισιοδοξία πάνω απ όλα .. Αφήνοντας πίσω μου την πλατεία της Αγίας Σοφίας – άραγε κάπως έτσι με μια απλή στροφή αφήσαμε πίσω μας και τις τρεις κόρες της ‘’αγίας’’ σοφίας μας .. την ελπίδα, την πίστη, την αγάπη ..- στρίβω να συναντήσω την πάντα ζωντανή Τσιμισκή, όπου τα μίνι φορέματα των πανέμορφων Θεσσαλονικιών υποστηρίζουν τη .. θετική μας ματιά . Είναι όλα τους μισογεμάτα! Κι εμείς σταθερά αιθαλομιχλοβατούντες, ταϊζουμε τα μάτια ψάρια και τη λεπτή μας όσφρηση με Τερκενλή .. Γωνία Μητροπόλεως αυτός όπως αρμόζει στη μητρο-πολιτική γαστριμαργική μας παράδοση και στις γκουρμέ συνήθειές μας .. γευόμαστε την ατμόσφαιρα που είναι τόσο πηχτή που άνετα μπορούμε να φαντασιωνόμαστε ότι την κόβουμε σε φέτες παστουρμά… Είναι αυτή η εγγενής αισιόδοξη πρόσληψη της ζωής που ίσως μας προσφέρει και μια προοπτική ανάπτυξης προς την κατεύθυνση της καταπολέμησης της σαρωτικής ανεργίας που μαστίζει την πόλη μας: μετατρεπόμενη σε ένα τεράστιο θάλαμο κάπνισης, μπορούμε δίχως λειτουργικά έξοδα να παράγουμε καπνιστά προϊόντα με την απλή έκθεση τους στο περιβάλλον..

Νενικήκαμεν συμπολίτες μου , σκέφτομαι με το που πατάω τη λεωφόρο Νίκης. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο – καπνιστό δηλαδή – θα συνεχίσουμε να συντηρούμε και το μύθο μας ως κατοίκων της πλέον ερωτικής πόλης.. Η Θεσσαλονίκη μου, σε νύχτες που σαρώνουν αναπάντητες προσευχές , χαυνωμένη ολοκληρωτικά μπροστά σ ένα τεράστιο αόρατο τζάκι όπου σιγοκαίνε ερωτικά κούτσουρα πάλαι ποτέ ζωντανών πόθων … με τα παγκάκια της έρημα να ονειρεύονται κάτω απ το στοιχειωμένο φεγγαρόφωτο…. Με σώματα τυλιγμένα στην ομίχλη να φαντάζουν και φαντάζονται πως αχνίζουν από μια ζεστασιά ανάμνηση .. με τα ζευγάρια, απομονωμένα μέσα σ έναν κλοιό θολούρας, κρυμμένα απ τον υπόλοιπο κόσμο, να μη ζούνε παρά μονάχα για το τώρα του έρωτα τους – μιας και δε διακρίνεται άλλωστε και πολύ καθαρά το ΄αύριο΄ ..Χώρια που, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, η ιστορία μας θα έχει Κ-αίσιο τέλος …σε λίγα χρόνια, κάθε χειμώνα, θα δημιουργείται μια μαγική χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, με δεκάδες σπίτια να φωσφορίζουνε σα ραδιενεργές φάτνες, προσελκύοντας δεκάδες τουρίστες στη Φιλανδία του νότου…

Όμως .. 

Όμως δεν κρατάμε τυχαία τα σκήπτρα της μαγείας σε τούτη την πόλη , σκέφτομαι, φτάνοντας μπροστά στο γκρίζο Πύργο μας που επιμένουμε να λέμε και να βλέπουμε λευκό .. 

Ίσως .. 

ίσως τούτος ο τόπος , ο τόπος του ΄χαβαλέ΄ -μια λέξη που το αρχικό της νόημα είναι παραπομπή και μετάθεση- και που έμβλημά του έχει το ‘χαλαρά’ με όλα τα λάμδα που χρειάζεται για να χαλλλαρώσει τον κλοιό που τον έχει τυλίξει , 

ίσως κουβαλάει αιώνες τώρα σ αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του και το μεγάλο μυστικό .. 

Πως όταν ακόμα υπάρχει μια πόλη που το κουλούρι της δεν έχει να ζηλέψει κανένα εισαγόμενο και επιβαλλόμενο ΄κρουασάν΄, 

όταν ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ατενίζουν χαλλλλαρά τα κύματα που σπάνε μανιασμένα στις προκυμαίες της καθημερινότητας , 

όταν υπάρχουν νέοι που μπορούν με εκείνο το μοναδικό τους μειδίαμα να μελώνουν τους όλο και πιο σκληρούς ρυθμούς που μας τρέχουν, 

όταν βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν το βαρδάρη του φόβου σύμμαχο στη μάχη τους με τις παντός είδους ομίχλες που τους πνίγουν , 

τότε .. 

τότε ναι ..μπορώ ν αφήσω τα σκοτάδια στους φανφάρες και να κρατήσω ένα μονάχα χαμόγελο ..

γιατί έχει ακόμα μπόλικο ΄λευκό΄ κι ο πύργος μας και όλα μας τα κάστρα .. 

Άλλωστε τούτη η σκακιέρα που ζούμε .. ένα χρώμα έχει …

Το χρώμα που της δίνουμε ..