 |
| ειρήνη σπυριδάκη "αστική λήθη" |
O λόγος του πάντα
πώς λυγίζει δίπλα στο ποτέ.
Υποχωρεί στη θέληση,
μαζεύει τα πλαστικά ξυπνήματα,
παλεύει να αντισταθεί
στην άρνηση
τριπλασιάζοντας τη χαρά μας…
και
ησυχάζει χωρίς απόκριση
περιχαρακώνοντας τις ανατολές
λες και θα ρθει η βροχή
να ξεπλύνει την πίκρα που του χάρισε
το όραμα …
Το «σώπα πάντα μου», δεν είναι παρά μόνο
μια υπενθύμιση
πως όλες οι σκέψεις της αγάπης
μπορούν να γεννηθούν.
Μην βιάζεσαι να τις γευτείς
αν έτοιμος δεν είσαι.
Σ' ευχαριστώ Γεωργία μου για την τιμή που μου προσφέρεις για ακόμα μια φορά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε οι σκέψεις μας και οι σκέψεις μας γίνονται έργα, ορατά ή αόρατα, βιαστικά και φευγάτα ή αργόσυρτα και βολεμένα στη θέρμη αγκαλιασμάτων που διψούν για πνεύμα, λυτρωτικό. Χαίρομαι λοιπόν που με αγκαλιάζεις!
Η τιμή και η χαρά είναι δική μου Φαίη μου ..να είσαι καλά ..φιλιά :))
Διαγραφή