"Μάζεψε τα πράγματα σου, πάμε Μαλαισία, σε 2 ώρες φεύγει το αεροπλάνο...Κάνε γρήγορα." Το χέρι της ακούμπησε κάτι ψιλά στη γωνία του τραπεζιού, ήταν δεν ήταν στο σύνολο 2 ευρώ και χάθηκε γοργά στο τέλος του λευκού διαδρόμου.
"Μα, μα.... κανόνισα με τα παιδιά το βράδυ και τους υποσχέθηκα να παραγγείλουμε κρεατικά... Απαπα δε γίνεται, έχω κλείσει και το catering. Έχω προπληρώσει...." Το βλέμμα της καρφώθηκε στα ψιλά, που μετά βίας κρατιόνταν ανέπαφα στο κεκλιμένο επίπεδο του τραπεζιού, τα άρπαξε και έριξε ένα απαξιωτικό ύφος προς τη μεριά, που κατευθύνθηκε η μητέρα της. Το στόμα της άνοιξε για να εκφράσει τα αισθήματά της, μα το χτύπημα του κουδουνιού την εμπόδισε να βγάλει φωνή. "τώρα, τώρα" μονολόγησε. Δυο μικρά πλασματάκια, που ίσα ίσα φαίνονταν απ' το ματάκι της πόρτας εισήλθαν στο κατώφλι της, γεμάτα χαρά, τα κάλαντα να τους πουν. Τα πρόσωπά τους σχεδόν την παρακαλούσαν να μοιραστεί μαζί τους το δίευρω, που μόλις μάζεψε από το τραπέζι. Έχωσε το χέρι της στην τσέπη, που είχε τα κέρματα, έβγαλε 2 από αυτά και τα πέταξε κάτω επιδεικτικά. "Πιάστε τα" διέταξε και μετά, μπορείτε να φύγετε. Εκείνα έσκυψαν και καθώς απομακρύνονταν με την όπισθεν, υποκλίθηκαν, γύρισαν απ' την άλλη, η πλάτη τους έβγαλε φτερά, τα μαλλιά τους μάκρυναν και με ένα δυνατό τίναγμα των φτερών τους, έβγαλαν από το μικρό κορίτσι την ψυχική του μιζέρια και επανέφεραν την παιδική αθωότητα......
Τι ωραία, που θα ήταν η ζωή σε τέτοια εύκολα θαύματα να στηριζόταν . Υπάρχει κάποιος αχάριστος, ένα τίναγμα αγγελικών φτερών και τσουπ, υπάρχει κάποιος μουρμούρης, κάποιος φιλάργυρος, ματαιόδοξος, στενόχωρος, εκδικητικός τσουπ τσουπ τσουπ τσουπ το ίδιο. Δυο φτερά να χρειάζονταν μόνο και το πρόβλημα θα λυνόταν στο πι και φι...Να έκλαιγες και αγκαλιά να σε έπαιρναν, να πονούσες και ευφορία να σε έκαναν να νιώθεις, να δίσταζες για το καλό σου και μια σπρωξιά ελαφριά τους να ήταν το κίνητρο για τόλμη, να ένιωθες μονοτονία και να σε έστελναν με τα φτερά τους πλούσιες διακοπές Μαλαισία, ακόμα και αν δεν έβγαζες, βρε αδερφέ, πλαστές πινακίδες. Μα δεν είναι ο κόσμος έτσι, δε λειτουργεί έτσι, δεν εμφανίζονται "εύκολα" άγγελοι, δε σου κάνουν τις χάρες. Μπορείς, όμως, να τις κάνεις εσύ στον εαυτό σου. Αυτό, ναι, ισχύει.
Όσο κι αν οι μελωδικοί στίχοι μιας παράταιρης μελωδίας, σε ένα ζαχαρένιο δρόμο σε οδηγούν, μην παραπλανηθείς σαν το Χάνσελ, μην εξαπατηθείς σαν την Γκρέτσελ, το εκτυφλωτικό φως των ζαχαρωτών παραμέρισε το και, καθώς αδιάφορα το προσπερνάς, δες από πίσω του να εκπέμπει η φύση, μαγευτική, μα και τρομακτική, όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα δάσος. Αλλά εκείνη θα χει κάτι, που τα εύκολα ζαχαρωτά δε διαθέτουν, είναι αληθινή και αν το πιστέψεις κι αν το ζήσεις κι αν το τολμήσεις μπορεί να βρεις τα δικά σου γλυκά εδέσματα, τα πιο γευστικά, απ' όλα. Και θα ξέρεις, όταν ολόγυμνος πια, στο νερό της λίμνης καθρεπτίζεσαι, με τις πληγές, που από το σκοτάδι του δάσους αποκόμισες, πως θα ναι δικά σου και θα' ναι δικιά σου η αξία, δικιά σου η προσπάθεια, θα 'ν' το δικό σου όνειρο, εκείνο, που θα ανατέλλει.
Και κάπως έτσι δεν περιμένεις τους αγγέλους, αυτοί σ' ακολουθούν, δε γεύεσαι τα ψεύτικα καλούδια, τα αρνείσαι, για να συναντήσεις το δικό σου ζαχαρένιο μονοπάτι στο τέλος του λασπωμένου δρόμου. Κάπως έτσι, μπορείς να πετύχεις χωρίς θαύμα ή μάλλον με εκείνο, απλά το θαύμα θα σαι πια εσύ και κανένας άλλος. Εξάλλου, μόνος σου ξέρεις το δικό σου μονοπάτι να χαράξεις, μόνος σου ξέρεις ποιο καλό να πράξεις, λίγη μονάχα πίστη να φυλάξεις ως το τέλος του δρόμου... Ως την αρχή, ναι, ως την αρχή του ονείρου.
Θέστε τους στόχους σας και μαζί τους πορευτείτε σε αυτή του νέου έτους την ανατολή.... Εμπρός, βάλτε το χέρι σας στο στήθος και ευχηθείτε να είναι η δική σας η στιγμή εφικτή, να 'ναι ο δρόμος σας βατός, επάνω να πατείτε. Να 'χετε βήμα σταθερό και έναν άγγελο δίπλα σαν πρέπει βασιστείτε... Και όλα αυτά με μια ευχή. Με πίστη και με όνειρο στο νέο χρόνο αυτόν εδώ μαζί να περπατείτε! Και μη διστάσετε στιγμή....
Χρονιά του δικού σας μοναδικού θαύματος!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://eulegein.blogspot.gr/2013/12/blog-post_31.html?m=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου