ΖΗΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ - ΣΤΙΧΟΙ

    Η Κωνσταντίνα Ζήκου γεννήθηκε στα Ιωάννινα τον Ιούλιο του 1993. Κατάγεται από την Πρέβεζα. Σε ηλικία 10 ετών ξεκίνησε την επαφή της με την μουσική. Επηρεασμένη από τις μεγάλες ελληνικές φωνές του Μητροπάνου, του Παπάζογλου, της Πρωτοψάλτη κ.α, αλλά κι από την ποίηση σημαντικών προσώπων της χώρας μας, όπως του Καβάφη και του Καρυωτάκη, ξεκίνησε δειλά την πρώτη της προσπάθεια. Ο συνδυασμός μουσικής-ποίησης, είναι και ο λόγος για τον οποίο οι στίχοι, είναι δυνατόν να παραπέμψουν και σε ποίημα, αλλά και σε τραγούδι. Ωστόσο, όλοι οι καταγεγραμμένοι στίχοι, έχουν δημιουργηθεί, με στόχο την μελοποίησή τους. Οι πρώτες εμφανίσεις στο τραγούδι, ξεκίνησαν επισήμως στην ηλικία των 15 ετών, συμμετέχοντας σε συναυλίες, τραγουδώντας. Από εκεί και έπειτα ξεκίνησε την μουσική της πορεία, τραγουδώντας σε διάφορα τοπικά και μη, στέκια. Όλοι οι παραπάνω στίχοι, είναι κατοχυρωμένοι, στην προσπάθεια διαφύλαξης των καθολικών πνευματικών δικαιωμάτων.

ΣΤΟΥΣ ΠΑΛΜΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Χάρτινα φεγγάρια, σε στολίζουνε,

Τα’άσχημα τα βράδια, που μας χωρίζουμε.

Δως μου το φιλί σου, να σ’ονειρευτώ,

Αγάπα την ζωή σου, σ’έναν ανελέητο πόλεμο

Κι άμα δεις πως τρέμεις,

Να ‘ρθεις να γελάσουμε,

Ίσως το παιχνίδι,

Να είναι για όσους χάσανε.

Για να τρέχεις για να πέφτεις,

Για να χάνεις όσα παίρνεις,

Να φωνάζεις, να σωπαίνεις,

Ν’ανασαίνεις να πεθαίνεις,

Να ξεχνάς και να θυμάσαι, 

Να πονάς….

Θέλει δύναμη…

Χάρτινα φεγγάρια, σε στολίζουνε,

Τα’άσχημα τα βράδια, που μας χωρίζουμε.

Δως μου το φιλί σου, να σ’ονειρευτώ,

Αγάπα την ζωή σου, πριν να χαθούμε εδώ.
ΣΤΙΧΟΙ: Βαϊα-Κωνσταντίνα Ζήκου

ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Θυμάμαι έλεγες πως οι πληγές ειν τα παράσημα της ζωής.

Θυμάμαι, έλεγες πως η αλήθεια είναι η ύπαρξη ψυχής.

Κι έτσι μεγάλωσα, γιατί το πίστευα,

Μα ύστερα άλλαξα.

Στ’ομολογώ τούτος ο κόσμος μόνο πίσω θα μας πάει.

Γύρω απληστία, αχαριστία, τι λάθος έκανα που σ’άκουσα.

Τι λάθος έκανα να «πάρει»…!

Τώρα μετράω μία-μία τις πληγές από ανέχεια.

Σ’είδα και σένα καλέ μου άνθρωπε, 

που ‘χάσες τα νιάτα σου, γυρεύοντας αγάπη. Όχι κακεντρέχεια.

Κι έτσι μεγάλωνα, γιατί το πίστευα,

Μα ύστερα άλλαζα.

Στ’ομολογώ τούτος ο κόσμος μόνο πίσω θα μας πάει.

Γύρω απληστία, αχαριστία, τι λάθος έκανα που σ’άκουσα.

Τι λάθος έκανα να «πάρει»…! 
ΣΤΙΧΟΙ: Βαϊα-Κωνσταντίνα Ζήκου

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ

Ντυμένη στα λευκά με πρόσωπο αγγέλου,

Έτσι έρχεσαι στα όνειρα μου.

Με λόγια ουτοπικά και σώμα λυτρωμένο…

Έτσι σ'αγάπησα κάρδια μου.

Δεν  ξέρω πόσους πόνους και τι πίκρες έχεις νιώσει,

Μα έτσι είναι η ζωή, δεν θα σε πληγώσει.

Δεν θα σε πληγώσει, όσο σχηματίζω τη μορφή σου.

Δεν θα πληγώσει όσο είμαι εγώ μαζί σου.

Κι ύστερα πιάνω το γαλάζιο για να σου μοιάζω

Κι ας ξέρω καλά πως δεν σου ταιριάζω.

Κινήσεις σπασμωδικές για να λυτρωθώ

Χαμένο το αύριο αν δεν σε δω.

Αγάπη μου είναι αλήθεια πως τα τραγούδια γραφτήκαν για σένα,

Ακόμα και οι χοροί χορεύτηκαν για σένα.

Κι όλα τα’αστρα του ουρανού φωτιζουνε για σένα,

Κι εγώ εκεί κοντά, να ζω για ένα σου βλέμμα.

Δυστυχισμένε μου εφιάλτη,

Να μην μου πάρεις μακριά τη λευκή της όψη.

Όσα ανταλλάγματα θες, για να την δω, σαν τις αρχές της νιότης.

Πριν να με χάσει, πριν να χαθώ, ν ‘ανοίξει τα μπλε της μάτια

Μένα φιλί στο μέτωπο, να ενώσω τα κομμάτια.
ΣΤΙΧΟΙ:  Βαϊα- Κωνσταντίνα Ζήκου

ΔΗΜΗΤΡΑ

ΚΟΥΠΛΕ

Λοιπόν, για πες μου για τη ζωή, είναι όμορφη;

Εγώ την έζησα πολύ, δεν μ’άρεσε,

Σαν τα παλάτια τα επιβλητικά με τρόμαζε,

Σαν τα παιδάκια τα νεκρά με πονούσε.

Και οι παραδεισένιοι τόποι θα έσβησαν;

Εγώ νομίζω πως έχουν σβήσει

Και οι φουρτούνες της ψυχής δεν τέλειωσαν,

Όμως να… έτυχε εσύ να με γνωρίσεις.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Τη γη θα πέσω να φιλήσω,

Στα γόνατά μου να σφίξω το χώμα,

Το όνομά σου δυνατά να φωνάξω,

Στο όνομά σου κλαίει και το χώμα.

Κλαίω κι εγώ μαζί του κάθε βράδυ,

Κλαίω που κάποιος σε έστειλε σ’εμένα,

Τα μάτια μου δακρύζουν από χαρά,

Δήμητρα φώναζαν της γης τη μάνα,

Δήμητρα φωνάζουνε κι εσένα.

ΚΟΥΠΛΕ

Λοιπόν, και τώρα που μιλήσαμε με ξέρεις,

Ίσως με ξέρεις πιο καλά απ΄ τον καθένα.

Τι κρίμα που σε γνώρισα τώρα,

Τι κρίμα για τα χρόνια τα χαμένα.

Ξαφνικά νιώθω τον παράδεισο γύρω μου,

Τον νιώθω να με κατακλύζει.

Γι’αυτό και τα παράπονα μάτια μου.

Γι' αυτό. Για την αγάπη που δεν έχω ζήσει.
ΣΤΙΧΟΙ: Βαϊα-Κωνσταντίνα Ζήκου

ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Όνειρα που με πλημμύρισαν και μου αφαίρεσαν το δικαίωμα να ζήσω,

και μια ψυχή που κομμάτια μ’εγκατέλειψε,

και πώς να ζήσω, πώς να ζήσω, πώς να ζήσω;

Κι εσύ γελάς, όλο γελάς

και μου φωνάζεις «πήγαινε κάπου μακρυά μου,

δεν είμαι εγώ η τελευταία σου στεριά».

Κι εγώ που λέω «με τρομάζεις»,

περιμένω να σε αντικρύσω σα «μικρά».

Όλες οι αγάπες χάνονται με τα χρόνια,

Για τη δική μας είναι πάντοτε αργά.

Δεν έχω χρόνο άλλο να ζήσω. 

Μα πώς να ζήσω, πώς να ζήσω, πώς να ζήσω…

όταν μου κρύβεσαι δειλά;

ΣΤΙΧΟΙ: Βαϊα-Κωνσταντίνα Ζήκου

ΑΠΟΓΝΩΣΗ 

Γράφω τραγούδια στην κιθάρα,

 μήπως η άτιμη η φάρα αφουγκραστεί.

Τον πόνο μέσα στην καρδιά μου,

τα πεταμένα όνειρά μου,

Μπας και «γευτεί»

Μα τι τους νοιάζει ρε γαμώτο,

Εγώ όταν κάνω τον καμπόσο, αυτοί γελούν.

Κι ίσως γελάς κι εσύ μαζί τους,

Γιατί σ’αρέσει η φωνή τους, μα σε μισούν.

Κι εγώ ως μόνη σωτηρία θα φωνάξω,

Το όνομά σου δυνατά για να ξεσπάσω,

Ως μόνη ελπίδα για να αντέξω ζωντανή.

Κι αν δεν μπορέσεις να με σώσεις,

Προσπάθησε να με σκοτώσεις.

Ίσως να ζήσω πιο καλά σ’άλλη ζωή.

Και συνεχίζω το τραγούδι,

Μήπως ανθίσει σα λουλούδι η ψυχή.

Μα συνεχίζουν να γελάνε,

Εμένανε δεν με ρωτάνε.

Να φταίω εγώ που τόσα χρόνια,

Με αντίκρυζαν τρελοί.

 ΣΤΙΧΟΙ: Βαϊα-Κωνσταντίνα Ζήκου

ΣΑΝ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ 

Και ναι έτρεξα, μάτωσα, σε γύρεψα παντού,

Αυτός ο αγώνας ήταν αδιάκοπος.

Κάθε φορά νόμιζα πως σ’έβρισκα,

Μα μάταια ντυνόσουν αλλιώς.

Ντυνόσουν αλλιώς, έμοιαζες με άλλη.

Να…σαν μια σειρήνα του Οδυσσέα.

Παρά το νέκταρ της φωνής σου το γλυκό,

Σε άφηνα να φτάσω στην δική μου την Ιθάκη την μεγάλη.

Κι αν οι αλήτες ονειρεύονται το σώμα,

Τότε είμαι αλήτης στο μυαλό και στην καρδιά.

Ζητώ συγνώμη αν σε πρόσβαλα καλή μου,

Μα τόσα χρόνια σε περίμενα ως αργά.

Πολλές σειρήνες θελαν να με υπηρετήσουν,

Όταν με άφηνες στις πίκρες πάλι μόνο.

Λύγιζα, τις άφηνα να με αγγίξουν.

Μα και δίπλα μου να κάθονταν εσύ ήσουν ο σκόπελός μου.

Η πανσέληνος, το φεγγάρι, ο άνθρωπός μου,

Αυτός που στον πόνο κάθεται στο προσκεφάλι.

Ήσουν ο άνθρωπός μου!

 ΣΤΙΧΟΙ: Βαϊα-Κωνσταντίνα Ζήκου

ΑΓΝΩΣΤΕ

Ξέρεις, άγνωστε, γεννήθηκα με βάσανα.

Τα έφερνα μαζί μου, καθώς άλλαζα ιστορία.

Τι κι αν ο δρόμος άλλαξε,

Σ’εμένα είχαν χαράξει ήδη την πορεία.

Ξέρεις, άγνωστε, σταμάτα να με κρίνεις,

Εγώ γύριζα γυμνός μέσα στο κρύο.

Είχα για συντροφιά τα ξένα γέλια,

Είχα για φίλο ένα σκύλο.

Κάποιοι γεννιόμαστε λιγάκι ιδιότροποι.

Φοράμε γέλιο και «ντυνόμαστε» χαρά.

Είναι ανεξήγητα τα μάτια τα ανέκφραστα.

Πες μου πού πήγε, πες μου πού πήγε η χαρά;

Άγνωστε, μου έγινες πια φίλος.

Μέσα στις τόσες μαχαιριές δεν θα πονούσε,

Ενός κυρίου άγνωστου το χέρι,

Θα’μοιαζε ελαφρύ, καθώς θα μ’ακουμπούσε.

Και τώρα, θα σ’αφήσω, όπως πάντα εγώ το κάνω,

να συνεχίσεις την ζωή σου.

Εγώ την ήξερα την μοίρα μου, άγνωστε φίλε μου,

Μες του μονάχους, πιο μονάχος θα πεθάνω.

 ΣΤΙΧΟΙ: Βαϊα-Κωνσταντίνα Ζήκου