ΜΥΡΜΙΓΓΙΔΗΣ ΠΑΝΟΣ "Ως εκεί που γεννιούνται τα πουλιά "

Ως εκεί που γεννιούνται τα πουλιά

 θυμόμαστε κρατήρες που έπαψαν να βράζουν 

δειλινά που μας άντεξαν να μειδιούμε παρέα 

ως εκεί που δε σταμάτησαν να μας τραβούν οι αγάπες 

Ως εκεί που δεν φτάσαμε ποτέ

σε μέρες που βρέχουν και περπατάμε ακούραστοι

 με μια σκισμένη ομπρέλα που την παρασέρνει ο αέρας

 είναι αυτό το μικρό λεπτό και εμείς αιώνιοι 

έχοντας αγκαλιά το παρελθόν σε ένα χορό με αυτόκλητους επισκέπτες

 ως εκεί που δε γερνούν οι ματιές μας 

και τα παραμύθια δε θυμούνται το τέλος 

Ως εκεί στους Δελφούς που ο χρόνος μένει στάσιμος

 και μας συντροφεύει με τη λύρα του ο θεός Απόλλωνας

 στον πολυσύχναστο μα πολλές φορές κενό δρόμο 

που τα πάνω κάτω δε μπορούν να μετρηθούν

 ως εκεί στο ναό της μυσταγωγίας 

κάτι κρύα μεσημέρια αναπολώντας τα παλιά

 Ως εκεί που γεννιούνται τα πουλιά 

και γεύονται τα δέντρα αρμονικά κελαηδίσματα 

ως εκεί που αντέχει ο νους μας