ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑ " Το τρένο"

Μια ανέλπιστη κληρονομιά, ένα μικρό σπιτάκι λίγο έξω από την πόλη της

Μακάρι να ταν στο κέντρο, θα τη βόλευε στη δουλειά της, μα οι καιροί δύσκολοι

Δεν ήταν σε θέση να μη το δεχτεί.

Το σπίτι ήταν μόλις λίγα μέτρα από τις ράγες του τρένου

Στην αρχή σκέφτηκε το θόρυβο. μα εκεί στη μέση του πουθενά

Ίσως τελικά να ταν μια παρέα

Οι επιβάτες, το πήγαινε έλα των συρμών, η παρουσία ζωής.

Μέρα, ποτέ δε φάνηκε τρένο . αργά το βράδυ μόνο σταματούσε ένα και μοναδικό

Δεν μετέφερε επιβάτες.

Ελπίδες το πρώτο βαγόνι, όνειρα το δεύτερο, έρωτες το τρίτο

Δεν έχασε καμιά του στάση

Εκεί πριν το χάραμα το περίμενε πάντα. κι αυτό πιστό στο δρομολόγιό του

Γέμιζε τα πνευμόνια της οξυγόνο, τη ψυχή της ενέργεια, ένοιωθε δυνατή, ευλογημένη.

Μα σαν πέρασε λίγος καιρός, ένα βράδυ, ένα αλλιώτικο τρίξιμο ακούστηκε

Όχι .δεν ήταν αυτό το τρένο της

Ρίγος τη διαπέρασε και ένα άσχημο συναίσθημα την κυρίευσε.

Κρυμμένη, κρατώντας την ανάσα της περίμενε.

Το ουρλιαχτό από την άγρια συνουσία των μετάλλων σταμάτησε

Οι πόρτες άνοιξαν

Από το βαγόνι της ελπίδας κατέβηκε ο φόβος .

άσχημος, καμπούρης, μαζεμένος σαν κουβάρι, έτρεξε να κρυφτεί στη σιγουριά της νύχτας.

Από το βαγόνι των ονείρων κατέβηκε η ανεργία,

απειλητική, με δόντια σουβλερά και μάτια που έψαχναν θύματα τριγύρω.

Από το βαγόνι του έρωτα κατέβηκε η μοναξιά,

θλιμμένη, με μάτια υγρά, να ψάχνει μάταια και απελπισμένη.

Η μικρή μας φίλη παγωμένη, σχεδόν χωρίς ανάσα κοιτούσε τους νέους επιβάτες.

Αυτοί θα ταν η παρέα της στο εξής; Αυτούς θα πρόσμενε τα βράδια;

Γύρισε στο μικρό σπιτάκι της κι απ το παράθυρο έμεινε να κοιτά τη σκοτεινή φιγούρα ν απομακρύνεται

και να χάνεται στο σκοτάδι, όπως ακριβώς είχε έρθει.

Δεν ξαναβγήκε νύχτα να το περιμένει

Μόνο σκεφτόταν. σκεφτόταν μέρα νύχτα

Ένα βράδυ, λίγο πριν το χάραμα

Πήρε μια μεγάλη μαύρη πινακίδα

Και με άσπρη μπογιά έγραψε με μεγάλα γράμματα.

ΣΤΑΣΗ ΖΩΗ

Κι έτρεξε και την κάρφωσε στο σταθμό

Αυτό το τρένο δε θα έκανε στάση ποτέ πια εκεί.

Δήμητρα Καββαδία- To  τρένο   (Διαβάζει ο Βασίλης Διαμάντης)

Αφιερωμένο στις κόρες μου Ελένη και Δέσποινα.(Δήμητρα Καββαδία)