Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό και πιο συναρπαστικό από το το να έχεις κοντά σου έναν άνθρωπο που θα σε κοιτάζει στα μάτια και θα σου πει ''να προσέχεις τον εαυτό σου, να γελάς'' ή ''Δε ντύνεσαι καλά!'' Και ενώ εσύ θα ψελίσεις βαριεστημένα ''Καλά, δεν έχει κρύο...'' θα σου φέρει αθόρυβα ζακέτα. Και επειδή η μαμά σου ρωτά βασανιστικά για τη ζωή σου: όταν της αφηγηθείς μια τυπική σου μέρα, θα ηρεμήσει, γιατί κάποιος νοιάζεται να μην κρυώνεις και να μην πονάς. Τώρα πια δεν έχει λόγο να ανησυχεί εκείνη...τώρα κάποιος σε προσέχει, αφήνοντας σε όμως να αναπνέεις. Γιατί είναι εκεί και θα σε σεβαστεί μέσα στις ιδιαιτερότητές σου ή ακόμα και μέσα στις βλακείες σου χωρίς να σε κρίνει. Και συ αβίαστα ξεχνάς κάθε πρότερη γενναία φεμινιστική διακήρυξη και χαίρεσαι που αποβάλλεις το περιττό ''εγώ'' σου, μήπως μέχρι χθες που το κουβαλούσες σε τι σου φάνηκε χρήσιμο; ''Απεταξάμην, απεταξάμην!!!'' λες και γελάς με την ψυχή σου!
Το πιο σημαντικό ακόμα και από την αγάπη είναι ο θαυμασμός. Θαυμάζεις, λοιπόν, που ζει με τόσο πάθος και ένταση και δίνει και στα δικά σου βήματα ρυθμό, ενώ σου βγάζει από μέσα σου διαμάντια και μουσικές, σε σημείο που φοβάσαι μη τυχόν και ακούγονται στο δρόμο που περπατάς! Η σκέψη του έχει φρεσκάδα και δύναμη μαθαίνεις, μεγαλώνεις κοντά του, αλλά παραδόξως αυτός παραμένει νέος, όμορφος και φωτεινός, αφού δεν έχει, ούτε θα εμφανίσει ποτέ μια άσπρη τρίχα στην ψυχή! Είναι ταλαντούχος σε όλα, κυρίως όμως ταλαντούχος στη ζωή και στην αγάπη. Κάπως έτσι δεν ορίζεται η πληρότητα και η ευτυχία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου