 |
| Πίνακας Afremov Μνήμη |
Ένα φως αχνορόδινο.
Κι εκείνο το φλογισμένο δειλινό που μ΄αγκάλιαζες σφιχτά με την σιωπή σου.
Απ΄την δροσιά κυλούσαν δάκρυα στα δέντρα,
κι εγώ να πλάθω σε σχήματα τη μοναξιά προσπαθώντας να διώξω μακριά τη θλίψη.
Ο θάνατος ένα γυάλινο λουλούδι,
τα δάχτυλά μου τώρα που σφίγγουν το μολύβι κι αγγίζουν το χαρτί,
σκορπούν μακριά τη γύρη του.
Το ξέρω,
μπορεί να είναι δύσκολο να πορεύεσαι με μία άγρυπνη ψυχή,
ο πόνος είναι πιο βαθύς
και τα αισθήματα, φύλλα ωχρά, που σκορπά η βροχή στους δρόμους.
Η αγάπη σου όμως απόψε μοιάζει ευλογία στην ουράνια διαφάνεια της νύχτας.
Μπορείς να λάμψεις το γαλάζιο σου,
να γίνεις ανάσα, να γίνεις μουσική,
να ξεχυθείς σαν άνεμος εσπερινός μες στα μαλλιά μου.
Ίσως να καταλάβω πως ψιθυρίζουν τα άστρα,
πως η ευτυχία βρίσκει μία θέση στο όνειρο.
Μόνο να μη ξεχάσεις να μ΄αγκαλιάσεις σφιχτά με κείνη την σιωπή.
Κι όσο κι αν η ζωή μου μοιάζει κάποτε με δάσος δακρυσμένο,
πάντα πλάι στους στίχους μου θα μένει μία πνοή,
κι ο θάνατος λουλούδι ραγισμένο.
Έλυα
Περισσότερα ποιήματα της Ελυας Βερυκίου στη διεύθυνση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου