Έμπνευση από επίσκεψη στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου!
Εδώ!
Που οι αιώνες δεν γερνάνε!
Που σύγκορμοι,
απ' της "πετρήεσσας"
της γης τα σωθικά,
Κουρήτες ξεπηδάνε!
Αυτοί!
Που αενάως τους αιώνες, πελεκάνε!
Πίνουν νοτιά στου Ποταμού το γόνα,
και στο κατώφλι των ανέμων ξεδιψάνε...
Εδώ!
Π' αναγνωρίζω τις πατημασιές μας...
Ανάμεσα στις αλυκές και τα διβάρια...
Κορμιά!
Μυρίζανε Θεό, θυμάμαι...
Με την ωραία γύμνια τους ντυμένα!
Αγγίγματα πρωτόπλαστα σε μέλη ξαναμμένα!
Σε μια πελάδα είχες πει, θα περιμένεις!
Με μια γαΐτα, θα σαλεύεις τα ρηχά νερά...
Μα...
Τινάζονται οι φυλλωσιές των φράξων σαστισμένες
και δακρυσμένες με θωρούνε οι φτελιές...
Θα ορκιζόμουν
πως πονάνε...
Όνειρ' αλύτρωτα
και στείρες αυταπάτες, πάνε...
Στην ώρα τους ανθίζουν οι αγάπες!
Αλλιώς...
Ανηλεώς
μας προσπερνάνε...
Και μένουν μόνον οι φιλέρημες σκιές!
Ν' ακροβατούν πάνω
απ' την "περικαλλέα" λίμνη,
να καλπάζουν!
Θαρρώ, είναι
οι μόνες ικανές,
την αμεριμνησία των φλαμίγκος,
να ταράζουν!
Κατερίνα Πήττα
Το ποίημα που παραθέσατε, «Ανηλεώς!» της Κατερίνας Πήττα, είναι ένα συγκινητικό και υποβλητικό έργο εμπνευσμένο από μια επίσκεψη στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέματα και Εικόνες
Το ποίημα εξερευνά θέματα όπως ο χρόνος, η μνήμη, η αγάπη, η απώλεια και η διαρκής δύναμη της φύσης. Συνδυάζει τον προσωπικό στοχασμό με ζωντανές περιγραφές του τοπίου του Μεσολογγίου, ειδικά της λιμνοθάλασσας, των αλυκών και των διβαριών.
Αχρονία της Γης: Οι εναρκτήριοι στίχοι, «Εδώ! / Που οι αιώνες δεν γερνάνε!», εγκαθιδρύουν άμεσα μια αίσθηση αιώνιας παρουσίας στο τοπίο. Οι «Κουρήτες» που ξεπηδούν από την «πετρήεσσα» γη συμβολίζουν αρχέγονες, πρωταρχικές δυνάμεις που διαμορφώνουν αέναα τον χρόνο.
Προσωπική Σύνδεση και Νοσταλγία: Η ποιήτρια αναγνωρίζει «τις πατημασιές μας» ανάμεσα στις αλυκές και τα διβάρια, υποδηλώνοντας μια βαθιά, προσωπική σύνδεση με αυτό το μέρος, πιθανότατα συνδεδεμένη με μια παρελθούσα σχέση ή σημαντικές αναμνήσεις. Οι στίχοι «Κορμιά! / Μυρίζανε Θεό, θυμάμαι... / Με την ωραία γύμνια τους ντυμένα!» προκαλούν ένα ισχυρό αίσθημα οικειότητας, αθωότητας και ίσως ενός χαμένου παραδείσου.
Ανεκπλήρωτες Υποσχέσεις και Πόνος: Η αλλαγή στον τόνο υποδηλώνει μια στροφή προς τη θλίψη. Η υπόσχεση αναμονής «σε μια πελάδα» με μια γαΐτα αντιπαραβάλλεται με την παρούσα πραγματικότητα. Τα φύλλα των φράξων που τινάζονται και οι φτελιές που δακρυσμένες «πονάνε» υποδηλώνουν ότι η ίδια η φύση καθρεφτίζει τον πόνο και την απογοήτευση της ποιήτριας
Φευγαλέα Αγάπη και Μόνιμες Σκιές: Το ποίημα θρηνεί για «Όνειρ' αλύτρωτα / και στείρες αυταπάτες». Η οδυνηρή συνειδητοποίηση ότι «Στην ώρα τους ανθίζουν οι αγάπες! / Αλλιώς... / Ανηλεώς / μας προσπερνάνε...» αναδεικνύει την σκληρότητα των χαμένων ευκαιριών και το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου.
Η Επιμονή της Μνήμης: Αυτό που μένει είναι «οι φιλέρημες σκιές!», οι οποίες «ακροβατούν πάνω / απ' την 'περικαλλέα' λίμνη, / να καλπάζουν!». Αυτές οι σκιές, που ίσως αντιπροσωπεύουν αναμνήσεις ή την παραμένουσα παρουσία των χαμένων προσώπων, είναι οι μόνες ικανές να ταράξουν την «αμεριμνησία των φλαμίγκος», υποδηλώνοντας ότι ακόμα και στην απουσία, το παρελθόν μπορεί να διαταράξει την παρούσα ηρεμία.
Συνολική Εντύπωση
Το ποίημα είναι βαθιά μελαγχολικό και ενδοσκοπικό, ωστόσο διαθέτει μια λιτή ομορφιά στην εικονοποιία του και την συναισθηματική του ειλικρίνεια. Η Πήττα χρησιμοποιεί το μοναδικό τοπίο της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου ως ένα ισχυρό υπόβαθρο για να εξερευνήσει πανανθρώπινα θέματα αγάπης, απώλειας και το πέρασμα του χρόνου, αφήνοντας στον αναγνώστη μια αίσθηση τόσο του πόνου του χαμένου όσο και της διαρκούς, αν και μοναχικής, παρουσίας της μνήμης.