Άχρονος κόσμος, αιωρούμενος στην κόψη του ήλιου,
κυκλικός χορός οι αιώνες,
οι άνεμοι γεμάτοι λόγια πρωτόφαντα των ουρανών.
Απιθώνουμε τις ψυχές μας στις κόγχες του ωκεανού,
η άβυσσος μέσα μας λευκή,
μισοί εδώ, μισοί σ’ ένα απροσδιόριστο «αλλού».
Φυλάκια των αρχαγγέλων σε οροσειρές γεμάτες όνειρα και άγρια πουλιά.
ο πόνος η άλλη όψη του προσώπου μας.
οι προσευχές μας μέσα σε μιαν ομίχλη προαιώνια.
Μια παλίνδρομη κραυγή η ηχώ των δειλινών,
ξαπλωμένα φεγγάρια στης νύχτας το ψιθύρισμα,
ένα σώμα λαβωμένο πλάι στη σκοτωμένη μνήμη.
Στερεμένη η ψυχή απ’ της θάλασσας το μοιρολόγι,
όνειρα λησμονημένα στης ξαστεριάς τη λήθη,
άνεμοι πυρφόροι αποπροσανατολίζουν τους ουρανούς μας.
Μια βαθιά ρωγμή στο στήθος του κόσμου,
οι καημοί αγιάτρευτοι κι ανέκφραστο το πρόσωπο της σιωπής,
οι προορισμοί δυσδιάκριτοι.
Το φως εκτυφλωτικό κι αγωνιώδες,
η ψυχή χαμένη σε δρόμους απέραντους,
έξω απ’ τον χρόνο η πορεία μας,
η γαλήνη ακόμη αργεί.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου