ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ "ΧΡΟΝΟΙ ΑΒΑΣΙΛΕΥΤΟΙ"

 

Χρόνοι αβασίλευτοι στις ράγες του ανέμου. Λόγοι ανερμήνευτοι διακονεύουν κουράγιο. Δεν πονάει το άπειρο στη ματιά του ορίζοντα. Δε δακρύζουν τ’ αγάλματα με το ακέραιο νόμισμα του αιώνα στα χέρια. Αντιστέκονται τ’ άγια λάβαρα στου ωκεανού την ομίχλη. Οι ψυχές ένα όνειρο τυλιγμένες τις μέρες. Αξεδιάλυτα τα τρικάταρτα τα μεγάλα ταξίδια. Αλαργεύουν τα πέρατα και η αγωνία του χρόνου. Ασκητεύουν οι θάλασσες κι οι μονές των βυθών. Οι πνοές των αέρηδων γιγαντώνουν τα νέφη. Τα πουλιά απερίγραπτα πάνω στου ήλιου την κόψη. Ένας πόνος στα σύνορα του ουράνιου θόλου. Αλαλάζουν τα σύμπαντα στις πομπές των αγγέλων. Αχερουσία η θάλασσα η μεγάλη της λήθης. Αχαλίνωτα ένστικτα τυραννούνε τις θύελλες. Μία βροχή άγια λείψανα στις οδούς με τη μεγάλη θλίψη. Κάποιο μέρος αφύλαχτο καρτερά τους χειμώνες. Μία γη ακατέργαστη στων σωμάτων τη γύμνια. Υπερούσια υπόσχεση τις ψυχές διαπερνά. Οι διάφανοι αέρηδες προσευχές ψιθυρίζουν. Και τα ρούχα όλα άλιωτα του βοριά του αλήτη. Και τα χέρια ολοφίλητα τ’ ουρανού του ερημίτη.