και σηκώνονται με τη θλιβερή πραγματικότητα .
Είμαστε περιπλανώμενοι
στην ψύχρα του θανάτου .
Ο χρόνος αλλοιώνεται,
διαπραγματεύομαι τις στιγμές,
παύσεις εκκωφαντικές
καθώς οσμίζομαι το δάκρυ .
Ξεπούλησα τα υπάρχοντά μου,
ασφυκτιώ με τα συνεχόμενα λάθη.
Έγνοια μοναδική
η κρυμμένη ομορφιά,
τα τρεμάμενα χείλη.
Στα άφεγγα δωμάτια
σε νοιώθω δίπλα μου.
Ξεπερνώ την εικονική πραγματικότητα
....έλα όπως και να'χει !
Carpe .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου