ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΔΙΚΗ "ΚΙΣΣΟΣ"

Με τα υλικά της σιωπής
είπαν να χτίσουν το νέο τους σπίτι
πάνω στα θεμέλια
εκείνης της παλιάς καλύβας.

Πήρανε μονωτική
στα συναισθήματα ταινία,
βάλανε τζάμια διπλά
να εγκλωβίζουν στο κενό
τα εικοσιτετράωρα,
με βαριά ριντώ θα κάλυπταν
όλα τα βουερά πρωινά.
Ξερίζωσαν και του κήπου την κορομηλιά
μα γέμισαν οι μέλισσες
τ' αυτιά τους με εμβοές.
Μες στο σκυρόδεμα
χωνεύτηκαν τα χιόνια
κι έλιωσαν δάκρυα
από κλάματα παιδικά,
κρέμονταν τώρα απ' τα ταβάνια τα νήματα
απ' τη βελέντζα πλεγμένα
με αναστεναγμούς αντρών
κι ωδίνες τοκετών,
καρφώθηκαν τα γέλια της παρέας σε κάδρα
από γλέντια παλιά,
δονούν το σπίτι τα βράδια
κι όταν φυσάει ο αέρας της οξιάς
τρίζουν τα δοκάρια σαν τραγούδια πολυφωνικά,
οι σωλήνες γίνονται αυλοί
να μαγεύονται οι ένοικοι
και μια γουστερίτσα
με κομμένη την ουρά
απ' την πέτρινη επένδυση
αφουγκράζεται των ανθρώπων τα βήματα,
τρίβεται στον σοβά
να βλέπουν οι έγκλειστοι όνειρα με δράκους
που βγάζουν φωτιά
απ' τα στόματα.

Είπαν να χτίσουν ένα σπίτι μες στη σιγή
όμως στη σκαλωσιά
η προγονική λαλιά
είχε αναρριχηθεί.
Πολύβουος κισσός η μνήμη.

Σοφία Περδίκη

Φωτογραφία : Andrei Tarkovsky - Nostalgia (1983)