ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ "ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΑΝΤΈΞΕΙΣ!"

Adrian Gray, the Art of Stonebalancing

Και να που φτάσαμε στην Άνοιξη. Δεν είναι Άνοιξη η φετινή, είναι κάτι άλλο καμουφλαρισμένο σε κάτι που ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει. Οι αναποδιές πέφτουν πάνω μας με φόρα, εμείς διαφωνούμε στην πολιτική, στην Επιστήμη, στην απονομή Δικαιοσύνης και διανομή πλούτου, στην κοινωνική οργάνωση και τελικά συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Κλασικά εικονογραφημένα ελληνικά.

Άλλη μια μέρα που όλοι έχουμε δίκιο και τα νέα παιδιά που μας ακούνε ξύνουν...τα φρύδια τους...Τόσο πληκτικοί, τόσο ανίκανοι για μια σωστά δομημένη κοινωνική πραγματικότητα, τα βασικά, όχι καταστάσεις σύνθετες, δεν είμαστε για πολλά πολλά, πράγμα που έχουμε αποδείξει περίτρανα εξάλλου. Παλεύουμε με τους φόβους και τις σιγουριές μας, έχουμε καλές προθέσεις, αλλά κάπου στα μισά του δρόμου χάνουμε προσανατολισμό. Πότε θα τελειώσει αυτό; Με το τέλος της ζωής μας ή και ποτέ.

Γκαφατζήδες -που λογικά πρωταγωνιστές σε ταινία θα προσφέραμε πολύ γέλιο- είμαστε όμως και μια περίεργη ράτσα που έχει φιλότιμο και καλή ψυχή. Και ανεξάρτητα από το φινάλε κυνηγάμε το όνειρό μας και παλεύουμε για μια ιδέα.

Όπως και να ‘χει σημασία έχει να μην κάνουμε κακό, με την απλή παιδιάστικη αντίληψη και το βράδυ να φροντίζουμε να κοιμόμαστε με τη συνείδησή μας ήσυχη. Και αν έρθει μια μέρα που να θέλουμε να κρεμαστούμε, να είναι από τον λαιμό κάποιου αγαπημένου ανθρώπου. Έτσι θα βγούμε σώοι και με λίγες μόνο γρατζουνιές. Οι αγαπημένοι μας, εκείνοι που στάθηκαν κοντά μας στα δύσκολα, χωρίς να περιμένουν τίποτα από μας, αυτούς αξίζει να κρατήσουμε. Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που αξίζουν, που να μας πάρει η ευχή όλους μας!

Καλή άνοιξη στους ήρωές μας: στη μάνα που παλεύει με την αρρώστια του παιδιού της και κουβαλά το δικό της φορτίο βουβά. Σε κείνη τη μάνα που έχασε τα μαλλιά της από καρκίνο και απαντάει στο μικρό της ότι το καλοκαίρι θα ζεσταινόταν πολύ, εξάλλου είναι μόδα φέτος αυτό το λουκ! Και μετά φοβάται πολύ, αμέσως όμως ελπίζει ότι τα σκοτάδια θα περάσουν.

Καλή Άνοιξη στη μάνα που παλεύει έξω από τα σύνορα με το μωρό της στην παγωνιά. Και σε κείνη που το παιδί της φυλάει τα σύνορα και τιμάει την πατρίδα και τη στολή του.

Στη γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί και που καμία πλέον νύχτα δεν κοιμάται, αλλά το πρωί φοράει το πιο ζεστό χαμόγελο του κόσμου και πηγαίνει στη δουλειά της. Σε εκείνη που ακόμα ονειρεύεται...

Κοίτα να αντέξεις, χάνουμε πολλές μάχες μα ο πόλεμος δεν έχει κριθεί ακόμη. Ούτε η βία, ούτε και η απελπισία είναι λύσεις: χάσαμε πολλά, μη χάσουμε και τον εαυτό μας!

Αύριο να μην ξεχάσω να πάρω ένα παιχνίδι στην ανιψιά μου, που μέρες τώρα μου ζητάει με το παιχνιδιάρικο βλέμμα της. Γιατί κάποιες φορές ωρολογιακή βόμβα μπορεί να είναι ένα μόνο βλέμμα! Ζ.Χ.