ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΥΠΕΡΜΑΧΟΥ "ΑΤΙΤΛΟ"

Πίνακας : Βίνσεντ Βαν Γκογκ

Αυτοί που κάποιες φορές
κάνουνε πέτρα την καρδιά
κι άλλες,
σπαρμένο χώμα ευδόκιμο,
την γέμισαν σιγά σιγά
ξερολιθιές
κι αναμεσής τους βλάστηση.
Κάθε τους λίθος
και μια ιστορία αλλιώτικη
και συνταρακτική.
Κάθε τους δέντρο,
μια ριζωμένη αγάπη.
Κάθε φυτό και μια παρηγοριά
και καθ' ένα λουλούδι τους
ένας καινούργιος πόθος.
Όλοι αυτοί
θα γείρουν κάτω απ' τον ίσκιο
μιας αμυγδαλιάς
που μόλις θα 'χει ανθίσει,
Θα πλέξουν ένα στεφάνι γιασεμί,
να στεφανώσουν τη ζωή,
απάνω σ' ένα τους ξερολίθι,
Θα στήσουν το καβαλέτο τους,
μπροστά σ' ένα μπουμπούκι τους,
που μόλις θα 'χει ανοίξει.
Όλοι αυτοί,
μάθανε να ρουφούν,
γουλιά γουλιά
το μερτικό απ' τη ζήση τους.
Μα σαν κερνά η Άνοιξη,
μεθούν, γελούν και τραγουδούν.
Φαίνεται πως στο γιορτάσι αυτό,
τα πιώματα τα πίνουν μονορούφι.

Χριστίνα Υπερμάχου