"ΑΓΆΠΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ"
01/02/2020
Σκηνή :
Ένα δωμάτιο με λείες επιφάνειες,
στο μεγαλύτερο μέρος τους μεταλλικές, βλαμμένες σε γκρι απόχρωση.
Μία όρθια ψηλή συσκευή (μηχανή γευμάτων)
ένας γκρι καναπές,
μια οθόνη τηλεόρασης,
με την πλάτη της στους θεατές.
Πόρτα εισόδου,
ένα παράθυρο,
ένα τραπέζι με τρεις καρέκλες,
μια βρύση με νιπτήρα.
Ένα τετράγωνο κουτί στον τοίχο
(κουτί βλαβών).
Τα πρόσωπα
Γιώργος
Κώστας
Πέγκυ
Μιχάλης
Επιδιορθωτές
Ομιλητής ομάδας
Επικεφαλής Κανονικών
Δύο "Εξαθλιωμένοι"
Ακούγεται το "ain't no love in the heart of the city " του Bobby Bland.
Aνάβουν αργά τα φώτα.
Ο Γιώργος μπαίνει στο δωμάτιο
Κ. Γύρισες κιόλας;
Δεν πέρασε ούτε ένα τεταρτώριο,
από όταν έφυγες.
Γιατί έτσι;
Γ. Τα μηχανήματα απολύμανσης
στις εισόδους των Κανονικών είχαν χαλάσει.
Μας γύρισαν πίσω.
Κ. Όλους;
Γ. Όχι βέβαια. Αν μας γύριζαν όλους
θα έμενε χρονοδιάστημα κενό.
Και ξέρεις καλά.
Αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί.
Κ. Ναι.. σωστά. "Η εμπλοκή του χρόνου είναι ο χειρότερος εχθρός της ομαλής ροής"
Από μικρά παιδιά το ξέρουμε αυτό.
Τέλος πάντων.
Και τι έγινε τελικά;
Γ. Διάλεξαν τους καθαρούς με τις παλιές διαδικασίες.
Εγώ τις πέρασα όλες εκτός απτην τελευταία.
Με ταξινόμησαν στους ακάθαρτους
και με γύρισαν πίσω.
Φτου κι απτην αρχή..
Εσύ πότε δουλεύεις;
Κ. Το ενδέκατο τεταρτώριο.
Γ. Ας ελπίσουμε ως τότε να αποκατασταθεί η βλάβη.
Αν και, σίγουρα, θα την έχουν φτιάξει.
Μας έχουν ανάγκη..
Κ. Μην είσαι τόσο σίγουρος.
Πάντα υπάρχουν οι Εξαθλιωμένοι
πίσω απ τους λόφους,
έτοιμοι να δώσουν τα πάντα,
για ένα γεύμα και λίγο νερό.
Γ. Μας έχουν ανάγκη. Άκου που σου λέω.
"Οι Υποδεέστεροι είναι η ομάδα που κρατάει όλο αυτό το σύστημα στα πόδια του"
Το έχω ακούσει σε συζητήσεις
των Κανονικών, όταν μπαίνω στα γραφεία τους να καθαρίσω.
Κ.. Και τα λένε αυτά μπροστά σου;
Φαντάσου πόσο αδιάφορη τους είναι η ύπαρξή μας.
Είναι σα να μην υπάρχουμε για αυτούς.
Αν μας υπολόγιζαν δε θα μιλούσαν έτσι απρόσεχτα.
Γ. Μα αυτό είναι το λάθος τους.
Έτσι προδίδουν τα μυστικά τους.
Να δεις πως λέγεται αυτό..
Εδώ τόχω..
Υπεροψία!
Κ. Σσσσσστ!Πιό σιγά!
Μη λες τέτοιες λέξεις!
Τρελάθηκες;
Η συγκεκριμένη ανήκει στην πρώτη λίστα των απαγορευμένων!
Γ. Εντάξει εντάξει. Απλά σου λέω τί συζητούσαν.
Κ. Όχι εντάξει Γιώργο!
Πρέπει να προσέχουμε!
Στην πρώτη κατηγορία οι λέξεις
είναι εξαιρετικά μολυσματικές.
Εισχωρούν και διαβρώνουν σιγά σιγά, όλο τον εγκέφαλο.
Μας ενημερώνουν καθημερινά για αυτό.
Πού ζείς εσύ;
Εχθές, είχαμε ένα νέο θύμα μόλυνσης, πρώτου βαθμού.
Θα το άκουσες πιστεύω.
Γ. Ναι το άκουσα.
Ήταν στο στεγαστικό μπλοκ της 3ης λεωφόρου,
στον κλωβό διαμονής 235.
Ήρθε εξειδικευμένο τμήμα απολύτρωσης από τους Κανονικούς.
Οργανωμένη επιχείρηση ευθανασίας.
Την έδειξαν ζωντανά στις οθόνες.
Τον γλύτωσαν απ'τους αφόρητους
πόνους. Ευτυχώς πρόλαβαν.
Κ. Είδες; Τα ξέρεις καλύτερα από μένα. Πρόσεχε λοιπόν.
Γ. Δεν ξέρω ρε συ Κώστα.
Είναι κάποιες λέξεις που μου ξεφεύγουν!
Ξεπηδάνε απτό πουθενά!
Και μου ασκούν μία περίεργη έλξη.
Κ. Έτσι ξεκινάει και μετά εξελίσσεται.
Να ξέρεις. Την επόμενη φορά που
θα σου συμβεί, θα καλέσω την ιατρική υπηρεσία.
Στο λέω!
Γ. Όχι ρε Κώστα, σταμάτα.
Δε θα ξανασυμβεί.
Στο υπόσχομαι.
Η Πέγκυ είναι εδώ;
Κ. Όχι. Πήγε να φορτίσει την παροχή νερού.
Γ. Αλήθεια; Τέλεια!
Που βρήκε το αντίκρυσμα;
Κ. Μακάρι νά ξερα.
Είπε ότι η κάρτα της ήταν ξανά γεμάτη.
Πώς, μη με ρωτάς.
Τουλάχιστον θα έχουμε πάλι νερό.
Γ. Ευτυχώς. Εγώ άδειασα όλη τη δική μου, στην ενεργειακή φόρτιση.
Στο είπα νομίζω.
Κ. Ναι το θυμάμαι.
Ας ελπίσουμε να λυθεί το πρόβλημα στις εισόδους.
Δεν έχουμε περιθώριο για περισσότερα διαστήματα κενά.
Και δεν είναι τόσο το ρεύμα, ή το νερό,
όσο ο Χρόνος.
Δεν πρέπει με τίποτα να σταματήσει.
Γ. Ναι.
"Το μεγαλύτερο μαρτύριο όλων.
Χειρότερο κι απτό θάνατο.
Το απόλυτο κενό"
Δεύτερος εκπαιδευτικός κύκλος.
Κ. Ακριβώς.
Ξέρεις, είχε συμβεί στο παρελθόν.
Όχι πολύ παλιά. Λίγο πριν γεννηθείς.
Ξέρεις την ιστορία;
Γ. Κάτι έχει πάρει το αυτί μου αλλά δέ θυμάμαι λεπτομέρειες. Μόνο ότι,
κάποιοι λένε πως είναι αλήθεια,
κι άλλοι, πως είναι απλώς μία φήμη,
ένας θρύλος.
Κ. Δεν είναι θρύλος. Αλήθεια είναι.
Ένας απτους δικούς μας, τους Υποδεέστερους, καθώς περπατούσε,
βρήκε κάτω από ένα σπασμένο πλακάκι πεζοδρομίου,
ένα κομμάτι χαρτί.
Γ. Αυτό κι αν είναι απίθανο..
Χαρτί; Αυτό είναι τρελό.
Κ. Έτσι ακούγεται, αλλά είναι αλήθεια.
Γ. Το πήρε;
Κ. Το πήρε.
Γ. Εε πήγαινε γυρεύοντας.
Μη μου πεις ότι έγραψε
πάνω του;
Κ. Όχι. Κάτι χειρότερο.
Γ.. Δηλαδή;
Κ. Διάβασε.
Γ. Τί διάβασε;
Κ. Κάτι που ήταν γραμμένο πάνω.
Γ. Σοβαρά μιλάς;
Κ. Σοβαρότατα. Μολύνθηκε αμέσως.
Η μόλυνση άρχισε να μεταδίδεται σαν ιός.
Σε δύο διαστήματα, το ένα τρίτο
των Υποδεέστερων, είχε νοσήσει.
Γ. Τί έγραφε;
Κ. Πας καλά που θα προφέρω τί έγραφε;
Γ. Με τρώει η περιέργεια.
Απτην άλλη βέβαια, τη θέλω τη ζωή μου.
Άστο καλύτερα.
Μετά;
Κ. Μετά ήρθαν οι υπηρεσίες εξυγίανσης απτους Κανονικούς.
Χρησιμοποίησαν τα ειδικά εμβόλια,
ξέρεις, τα ηγεμονικά.
Ένα μέρος του πληθυσμού σώθηκε,
ένα άλλο μέρος
οπισθοχώρησε πίσω απτά βουνά,
και κρύφτηκε εκεί.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι Εξαθλιωμένοι.
Γ. Αυτό δεν το ήξερα.
Τι έγινε τελικά;
Κ. Για οχτώ διαστήματα περίπου,
ο Χρόνος σταμάτησε,
έπαψε να κυλά.
Οι μηχανές στους Κανονικούς
σίγησαν,
χωρίς εργάτες.
Ήταν η λεγόμενη εμπλοκή.
Οι περισσότεροι
έμειναν ασάλευτοι
να κοιτάνε το κενό.
Κάποιοι άλλοι έκαναν μία κίνηση,
συνέχεια την ίδια, ξανά και ξανά,
ενα μεγάλο μέρος απ'τους Κανονικούς
έμεινε χωρίς τροφή και νερό.
Γ. Λοιπόν; Παρακάτω;
Κ. Τί παρακάτω;
Το ένα τρίτο των δικών μας
έμεινε απολιθωμένο.
Ξέρεις το δάσος των αγαλμάτων;
Γ. Έλα ρε κόφτο. Τι παραμύθι..
Το δάσος των αγαλμάτων;
Κ. Καθόλου παραμύθι.
Κάτω απτό μάρμαρο
είναι κανονικοί άνθρωποι,
ζωντανοί, δικοί μας.
Γ. Αλήθεια, πιστεύεις αυτές τις βλακείες;
Κ. Για θυμήσου λίγο Γιώργο. Θυμήσου λίγο στη φυσική φιλοσοφία,
στην εκπαίδευση,
τί μάθαμε;
Γ. Τί μάθαμε;
Κ. Τί λέει ο δεύτερος νόμος της
Χρονικής εμπλοκής;
Γ. Όταν ο Χρόνος..
όχι, περίμενε. Όταν η ροή.. αυξηθεί..
όχι όχι.
Κ. "Εάν ο Χρόνος σταματήσει έως τη μηδενική ροή,
ο θάνατος δεν μπορεί να επέλθει."
Το θυμήθηκες τώρα;
Η. Ναι ναι, σωστά. Έτσι λέει.
Κ. Θυμάσαι στη Θεολογική Απορία
το τελευταίο κεφάλαιο;
Γ. Με δουλεύεις; Που να θυμάμαι τώρα.
Κ. "Το απόλυτο κενό, το υπέρτατο μαρτύριο, επέρχεται με την κατάλυση του Χρόνου,
όταν σβήσουν οι Μηχανές."
Το θυμήθηκες τώρα;
Γ. Κάτι θυμάμαι..
Τέλος πάντων.
Στην εκπαίδευση ήμουνα σκράπας.
Ό,τι και να πεις, δεν το πιστεύω
ότι το δάσος των αγαλμάτων είναι κανονικοί άνθρωποι.
Κ. Μην το πιστεύεις.
Ας ελπίσουμε μόνο
να φτιάξουν γρήγορα τη βλάβη στις εισόδους.
Γ. Ξέρεις πότε θα σε πιστέψω;
Κ. Πότε;
Γ. Όταν μου πεις τη λέξη που έγραφε σε κείνο το χαρτί.
Κ. Ε, δεν είσαι με τα καλά σου..
Γ. Την ξέρουν πολλοί;
Κ. Όχι πολλοί. Μόνο όσοι ξέρουν ότι είναι αλήθεια.
Αυτοί που θεωρούν την ιστορία παραμύθι, όπως εσύ,
δεν έχουν ιδέα.
Γ. Εντάξει. Εγώ θα τη μάθω από αλλού.
Κ. Δεν πρόκειται να στην πει κανείς.
Ακόμα κι αν βρεις κάποιον που την ξέρει,
θα πρέπει να είναι τρελός για να την πει.
Αλλά, όπως ξέρεις, εδώ και έναν αιώνα, έχει εξαλειφθεί οποιαδήποτε μορφή ψυχικής διαταραχής στους Υποδεέστερους.
Γ. Τέλος πάντων, εγώ, θα τη βρω την άκρη.
Κ. Ένα μόνο σου λέω. Πρόσεχε!
Η λέξη αυτή, έχει καταργηθεί εντελώς. Δεν είναι καν στις απαγορευμενες. Πρόσεχε!
Γ. Καλάαα..
(ακούγονται βήματα)
Γ. Κάποιος μπαίνει.
Κ. Η Πέγκυ θα είναι. Ποιος άλλος μπορεί να μπει;
(μπαίνει η Πέγκυ)
Π. Γεια σας παιδιά!
Κ. Καλώς την. Πως πήγε;
Π. Όλα εντάξει. Ανοίξτε τη βρύση.
(ο Γιώργος ανοίγει τη βρύση)
Γ. Τέλεια! Έχουμε πάλι νερό.
Μπράβο Πέγκυ. Πώς πέτυχες τη φόρτιση;
Π. Σιγά μη σου πω. Τίποτα δε μένει κρυφό από σένα..
Γ. Καλάαα... Καλάαα...
Κ. Τί έγινε; Συνάντησες κόσμο;
Ουρά μεγάλη. Μεγάλη καθυστέρηση.
Κ. Κανένα καινούριο πρόσωπο;
Π. Δεν τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι. Κανείς δεν τόλμησε.
Τα drones περιπολούσαν συνεχώς.
Σαν κάτι να φοβούνται.
Κάτι να περιμένουν.
Κ. Ακούγονται σε όλο τον τομέα.
Λες να γίνεται το ίδιο και στους άλλους τομείς;
Π. Δεν ξέρω. Πολύ πιθανό.
Ακούστηκε ότι στον τελευταίο τομέα της πόλης, το Πέπλο
άρχισε να αραιώνει.
Σε κάποιο σημείο άνοιξε,
και κάποιος είδε τον ήλιο.
Κ. Σοβαρά μιλάς; Πού το άκουσες αυτό;
Π. Το ψιθύριζαν δίπλα μου στην ουρά.
Τυφλώθηκε αμέσως,
ο καημένος.
Κ. Σσσσστ! Πρόσεχε Πέγκυ. Κι άλλη απαγορευμένη λέξη.
Τι σας έπιασε σήμερα;
Π. Δεν ξέρω Κώστα, μου ξέφυγε.
Εντελώς αυθόρμητα.
Κ. "Όλοι ίσοι και δυνατοί.
Και όλοι μία τάξη πριν την κορυφή.
Πουθενά πένθος και λύπηση"
το ξέχασες;
Τρίτος κανόνας!
Κ. Εντάξει ρε Κώστα. Απλώς, όταν το άκουσα, κάτι σκίρτησε μέσα μου,
μέσα στην καρδιά μου.
Ίσως να ζήλεψα κιόλας.
Ίσως να ήθελα να δω εγώ τον ήλιο.
Κ. Άλλη από δω..
Καλά, δε θες το φως σου;
Π. Έχεις δίκιο,έχεις δίκιο. Παραλογίζομαι.
Κ. Σας βλέπω πακέτο με το Γιώργο για το γιατρό.
Δε βλέπω να τη γλυτώνετε..
Γ. Εεπ! Κώστα εγώ εξηγήθηκα.
Κομμένες οι απαγορευμενες λέξεις από μένα. Εντάξει;
Κ. Μακάρι. Για να δούμε..
Λοιπόν. Εγώ θα φάω κάτι. Σε λίγο θα φύγω για δουλειά.
Θέλει κανείς;
Γ. Εγω έχω ξεμείνει. Είμαι άδειος.
Όλη η κάρτα πήγε στην ενέργεια.
Κ. Εντάξει το ξέρω. Τί θες;
Γ. Τί; Θα ξοδέψεις τη διπλή παραγγελία; Είναι κάθε 3000 τεταρτώρια..
Κ. Χάρη σε σένα έχουμε ρεύμα. Θα μου πεις τι θες;
Γ. Εντάξει. Αυγά. Με μπέικον και πιπεριά.
Κ. Ωραία. Εσύ Πέγκυ;
Π. Όχι δεν πεινάω. Θα φάω αργότερα. Η κάρτα μου έχει περιθώριο.
Κ. Εντάξει.
(πηγαίνει στη μηχανή γευμάτων.
Πιέζει τα αντίστοιχα πλήκτρα)
Λοιπόν.
Για μένα..
Ναπολιταίν..
με μοτσαρελα.
(πέφτει το φαγητό συσκευασμένο)
Και τα αυγά όπως τα ζήτησε ο Γιώργος..
Με μπέικον..
και πιπεριά.
Ορίστε.
(πέφτει και το φαγητό του Γιώργου)
Κ. Θα φέρεις πηρουνια;
Γ. Αμεσωωωως..
(κάθονται και τρώνε στο τραπέζι)
Γ. Έχω μία πείνα..
Κ. Το τυρί είναι κάθε φορά ίδιο κι απαράλλαχτο.
Πώς το πετυχαίνουν;
Και η σάλτσα το ίδιο..
Βέβαια νόστιμα. Δε λέω..
Π. Είχα δουλέψει κάποτε στο τμήμα παραγωγής γευμάτων.
Χειριζόμουν μία απ τις κεντρικές μηχανές
μίξης υλικών και ψησίματος.
Απλώς πατούσες τα αντίστοιχα κουμπιά.
Ένα για κάθε είδος.
Μετά, τρόπο μαγειρέματος
και..βουαλά
Απο κει μπαίνουν στις μεγάλες χοάνες και διακλαδίζονται.
Τώρα τί υπάρχει μέσα στις μηχανές, ή στην πίσω παραγωγή, δεν ξέρω,
μη με ρωτάς.
Γ. Ξέρω εγώ. Έχω δουλέψει
στην περισυλλογή.
Μας μεταφέρουν με ένα κλειστό βαν, σε ένα αχανές θερμοκήπιο.
Εκεί υπάρχει μία έκταση τεράστια,
σκαμμένη σε τέλειες παράλληλες γραμμές. Και όλα τα ζαρζαβατικά
στο ίδιο μέγεθος. Ακριβώς.
Και χρώμα ίδιο.
Τα μαζεύουμε με συνοδεία μουσικής.
Είναι πολύ ευχάριστο. Μπορεί να με ξαναπάνε.
Κ. Εμένα πάλι, μια ζωή στην παραγωγή ενέργειας. Πάντα εκεί.
Αυτό το κοίτασμα δεν τελειώνει ποτέ! Είναι τεράστιο δε χωράει ο νους σου.
Σκάβουμε φορτώνουμε, σκάβουμε φορτώνουμε, το ίδιο πράγμα συνέχεια.
Και μόνο σκόνη.. Μόνο σκόνη..
Π. Είναι η σκόνη που έχει δημιουργήσει το Πέπλο.
Μαζί με τις μεγάλες μονάδες επεξεργασίας, στον τομέα 607.
Έχει πάει κανείς σας εκεί;
Κ. Εγώ όχι.
Γ. Ούτε εγώ.
Π. Ξέρω κάποιον που έχει πάει εκεί. Κάθε δέκα χρονοδιαστήματα
τους αλλάζουν.
Φεύγουν από κει νεκροί.
Κ. Τί λες Πέγκυ;
Π. Αυτό που άκουσες.
Φεύγουν νεκροί!
Κ. Τί λες; Εκεί παράγεται όλη ή ενέργεια που καταναλώνουμε.
Αν ισχύει αυτό, μιλάμε..
μιλάμε.. για πραγματική θυσία!
Π. Είδες; Τώρα είπες εσύ απαγορευμένη λέξη. Και μάλιστα της πρώτης κλίμακας.
Κ. Ναι, έχεις δίκιο.
Γιώργο, ρίξε σε παρακαλώ μια ματιά στο σαρωτή της λεωφόρου..
Γ. Εντάξει, τη λεωφόρο κοιτάει.
Κ. Ευτυχώς..
Γ. Αυτό το πράγμα με τις απαγορευμένες λέξεις πια!
Κ. Μη φωνάζεις.
Γ. Μα είναι σπαστικό. Εκεί που πας να πεις κάτι, εκεί, τσουπ, το ξανασκέφτεσαι.
Και είναι κάτι ωραίες λέξεις..
Ασκούν μία περίεργη γοητεία..
Λες και τις διάλεξαν μία προς μία!
Κ. Κάποτε, όταν ήμουν νέος, είχε πέσει στα χέρια μου ένα έντυπο.
Γ. Έντυπο; Χαρτί δηλαδή;
Κ. Ναι. Χαρτί τυπωμένο.
Γ. Για λέγε..
Κ. Ήταν μια μελέτη. Ενός βιογλωσσολόγου.
Έγραφε ότι προσπαθούν να διαγράψουν από τον εγκέφαλό μας, τις μνήμες του κοινωνικού ασυνείδητου. Προσπαθούν να μας προγραμματίσουν.
Γ. Του ποιού;
Τι κάνουν δηλαδή;
Κ. Θέλουν να μας κάνουν δυνατούς και εργατικούς. Χωρίς μαλθακοτητα και ευαισθησίες.
Είναι αντιπαραγωγικό. Έτσι έγραφε.
Γ. Δεν έχω καταλάβει τίποτα..
Π. Άστα, θα σου τα εξηγήσω εγώ.
Αυτό το έντυπο, Κώστα, πώς έπεσε στα χέρια σου;
Κ. Ήταν πολλά χρόνια πριν. Ήμουν νέος. Μας είχαν οδηγήσει σε ένα κτίριο, με ένα κλειστό βαν.
Μας έβαλαν σε μία μεγάλη αίθουσα γεμάτη βιβλία.
Γ. Νάτο! Πάλι είπες λέξη που δεν πρέπει. Σε τσάκωσα!
Για να μη λες μόνο εμένα..
Είδες τι ωραία ακούγεται;
Βιβλίαα..
Κ. Σσσστ. Πιό σιγά ρε Γιώργο!
Όρεξη έχεις για βασανιστήρια;
Γ. Σιγά μωρέ, ποια βασανιστήρια;
Εγω δε φοβάμαι. Ξέρω που σε πάνε για τις λέξεις.
Κ. Πού σε πάνε;
Γ. Στο νοσοκομείο. Στην αίθουσα ευτυχίας. Σε βάζουν σε ένα μηχάνημα και γίνεσαι ξανά καλά.
Καλύτερα από ότι ήσουν πριν.
Έχω δουλέψει στον καθαρισμό νοσοκομείων και ξέρω.
Ετοιμάζουν χιλιάδες τέτοια μηχανήματα.
Θέλουν να μας κάνουν όλους ευτυχισμένους.
Π. Κακομοίρη μου! Δεν ξέρεις τι σου γίνεται..
Για συνέχισε Κώστα.. Μάλλον σε βιβλιοθήκη σας πήγαν.
Κ. Ναι, πανεπιστημιακή.
Τότε, ένας απ τους Κανονικούς,
ντυμένος επίσημα και με τελετουργικές κινήσεις, έβαλε φωτιά.
Μας κρατούσαν εκεί δεμένους, να κοιτάμε.
Ξαφνικά ξέσπασε μεγάλη φασαρία.
Τέσσερις κρατούμενοι ξέφυγαν και έπεσαν να αγκαλιάσουν τα βιβλία.
Πήραν φωτιά αμέσως.
Άλλοι τρεις ξέφυγαν και πήγαν προς τα βιβλία.
Τότε μας απομάκρυναν.
Μέσα στον πανικό άρπαξα αυτό το έντυπο που σας είπα.
Καθώς μας έπαιρναν,
η φωτιά είχε καλύψει τα πάντα..
Π. Κι όμως. Πολλά βιβλία σώθηκαν.
Κ. Τί λες; Πως το ξέρεις;
Π. Πλησιάστε λίγο.. Πολλά βιβλία,
απαυτή τη βιβλιοθήκη και από άλλες, σώθηκαν. Υπάρχουν ακόμα.
Γ. Άλλο παραμύθι. Όλες τις βλακείες, σήμερα θα τις ακούσω μαζεμένες..
Π. Καλά. Λέγε εσύ. Βρίσκονται σε υπόγειες σήραγγες, από το β'παγκοσμιο πόλεμο. Είναι μή ανιχνεύσιμες, ακόμα κι από την πανοραμική ακτίνα σάρωσης.
Είναι καλά προστατευμένες.
Κ. Σοβαρά μιλάς;
Π. Σοβαρότατα.
Γ. Και από που το ξέρεις εσύ αυτό;
Π. Υπάρχει μια ομάδα.
Γ. Ομάδα; Τί ομάδα;
Π. Σσσστ. Πιό σιγά. Αμάν ρε Γιώργο!
Ο.Δ.Σ. Ομαδα διατήρησης συνείδησης.
Κ.. Πώς είναι δυνατόν; Δε γίνονται αυτά..
Π. Κι όμως. Ξεκίνησε παλιά, από βιβλιοθηκονόμους. Αυτοί κατάφεραν κι έσωσαν βιβλία με κίνδυνο της ζωής τους.Κάποιοι το πλήρωσαν ακριβά.
Τα αποθήκευσαν εκεί.
Εκεί μαζευόμαστε και μελετάμε.
Προσπαθούμε να κρατήσουμε τη συνείδηση ζωντανή.
Κ. Κατάλαβα..
Γ. Εγώ πάλι, δεν κατάλαβα τίποτα.
Π. Δε χρειάζεται. Θέλεις να μπεις στην ομάδα;
Γ. Εγώ;
Π. Ναι, εσύ.
Γ. Ναι θέλω!
Ψοφάω για περιπέτεια
Π. Μπορεί να κινδυνεύει η ζωή σου.
Γ. Δε με νοιάζει! Μαρεσει αυτό το μυστήριο.
Π. Να! Κι άλλη λέξη είπες τώρα. Δεν είναι τυχαίο..
Είπες τη λέξη κλειδί για την εισαγωγή στην ομάδα.
Για αυτό σε διάλεξα.
Από που την ξέρεις;
Γ. Δεν ξέρω. Μου ήρθε έτσι, αυθόρμητα. Λες και την κουβαλούσα,
θαμμένη μέσα μου.
Π. Αυτό ακριβώς θέλουν να νεκρώσουν!
Ξεκίνησαν με εντελώς πρωτόγονες μεθόδους, με τις απαγορεύσεις,
αλλά τώρα ετοιμάζουν τις μηχανές εκρίζωσης.
Αυτές που είδες στα νοσοκομεία.
Μαυτες,
δε θα χρειαστεί να περιμένουν τέσσερις γενιές.
Θα ξεμπερδέψουν οριστικά μαζί μας.
Κ. Τί λες τώρα..
Πάντως,
όλα ταιριάζουν.
Η φωτιά, οι απαγορεύσεις,
το κοινωνικό ασυνείδητο..
Π. Έρχεσαι μαζί μας;
Κ. Δεν ξέρω.. δεν ξέρω..
Πολύ επικίνδυνο.
Εδώ έχουμε το φαγητό μας,
το νερό μας,
τα χουμε όλα.
Γιατί να ψαχνόμαστε;
Κουταμάρα μου φαίνεται.
Π. Σκέψου το. Πάντως να ξέρεις, ότι ανήκεις μαζί μας.
Εγώ σε έχω προτείνει στην ομάδα.
Κ. Καλά. Θα.. θα το σκεφτώ.
Π. Τώρα πρέπει να ξαναφύγω.
Γ. Δεύτερη φορά σε ένα χρονοδιάστημα; Απαγορεύεται!
Αν σε δουν κάηκες!
Π. Θα φορέσω το μακρύ παλτό
και θα σηκώσω το γιακά.
Πρέπει να βγω οπωσδήποτε.
Κ. Γιώργο, ρίξε μια ματιά στο σαρωτή
Γ. Παιδιά! Ο σαρωτής έχει στραφεί προς το μέρος μας!
Κ. Ίσως άκουσαν, ίσως εντόπισαν κάποια λέξη. Πέγκυ, δεν πρέπει να βγεις!
Εγώ σε λίγο πρέπει να φύγω για δουλειά.
Εσείς, μείνετε μέσα απόψε.
Και οι δύο!
Καθήστε στα αυγά σας.
Εντάξει;
Π. Καλά.
Κ. Πάω μέσα να ετοιμαστώ.
(ανάβει η οθόνη της τηλεόρασης)
Γ. Ωπ! Άναψε η οθόνη!
Π. Ή ψυχαγωγικό ή ενημέρωση θα είναι. Έχει καταντήσει αηδία..
Γ. Όχι διάγγελμα είναι.
Για να ακούσουμε..
(εκφωνητής)
Άντρες και γυναίκες,
πολίτες των Υποδεέστερων.
Ακούστε προσεκτικά!
Ενεργειακή διαρροή απαγορευμένων λέξεων,
εντοπίστηκε στον τομέα της όγδοης λεωφόρου.
Γ.. Σε μας!
Π. Σσσσστ.
(εκφωνητής)
Εάν συνεχιστεί θα προβούμε σε περιορισμούς.
Αρχικά, διακοπή ενέργειας και νερού.
Σε περίπτωση που το φαινόμενο συνεχιστεί,
θα γίνουν τυχαίες μεταφορές από τον τομέα,
στην τάξη των Εξαθλιωμένων.
Τέλος διαγγέλματος.
Ο χρόνος κυλάει πάντα μπροστά!
Χρόνος πατήρ πάντων!
Ακολουθεί ψυχαγωγικό πρόγραμμα.
Μπορείτε να επιλεξετε μεταξύ τών:
"Παιχνίδια θανάτου"
και
"οι δυνατοί επιβιώνουν"
Καλη συνέχεια.
"Στο προηγούμενο επεισόδιο,
Ο Γιάννης και η Άννα σκότωσαν όλους τους αντιπάλους τους
με αυτοσχέδιο οπλισμό.."
Π. Λες να μας εντόπισαν;
Γ. Τί λες; Δεν ακούω.
"Τώρα απομένει να δούμε ποιος απ'τους δύο θα παραμείνει ζωντανός.."
Π. Είπα λες να μας εντόπισαν;
Γ. Δεν ακούω σου λέω.
" Στους Κανονικούς θα περάσει ένας μόνο νικητής.
Όποιος επιδείξει δύναμη, σταθερότητα, αποφασιστηκότητα.."
Π. Γιώργο κλείστο σε παρακαλώ.
Γ. Δε γίνεται. Δεν μπορούμε να το κλείσουμε.
" Φαγώθηκε ζωντανός από άγριο λύκο. Τόσο κοντά στη νίκη, αλλά δυστυχώς.
Σκότωσε όλους τους υποψήφιους,
αλλά τον νίκησε η άγρια φύση.
Νέοι υποψήφιοι στο επόμενο επεισόδιο.."
Π. Γιώργο κλείστο σε παρακαλώ. Βρες ένα τρόπο να το κλείσεις!
Γ. Μα δεν υπάρχει τρόπος. Το ξέρεις ρε συ Πέγκυ. Δεν ελέγχουμε την οθόνη!
Π. Κλείστο σου λέω! Δεν αντέχω άλλο!
(σηκώνεται παίρνει το πιάτο που έτρωγε ο Γιώργος και το ρίχνει πάνω στην οθόνη. Τη σπάει)
(ο Κώστας πετάγεται από το δωμάτιο φορώντας τη φόρμα εργασίας και το κράνος)
Κ. Τί έγινε;
Γ. Τί έκανες; Τι βλακεία;
Τώρα θα μας εντοπίσουν σίγουρα!
Γρήγορα να δηλώσω βλάβη. Γρήγορα!
Έτσι θα κερδίσουμε χρόνο!
(πηγαίνει στο συρτάρι κάτω από το νεροχύτη)
Γ. Κάπου εδώ ήταν τα κλειδιά. Που στο καλό είναι;
Νατα. Τα βρήκα!
(πηγαίνει στο κιβώτιο βλαβών. Το ξεκλειδώνει)
Γ. Βλάβες.. Βλάβες.. Εδώ! (πατάει το κουμπί)
Οθόνη! (πατάει το κουμπί)
Ουφ! Εντάξει.
Πάντα αργούν να ρθούν.
Μέχρι τότε βλέπουμε..
Ουφ..
Πέγκυ θα μας κάψεις!
Κ. Εγώ πρέπει να φύγω. Σε λίγο περνάει η μεταφορά μου.
Μην κάνετε άλλες βλακείες!
Γειά..
Γ. Γεια σου Κώστα.
(ο Κώστας βγαίνει. Ο Γιώργος πηγαίνει στο παράθυρο)
Ο σαρωτής είναι σταθερά προς το μέρος μας.
Για στάσου..
Στρίβει λίγο δεξιά.
Στρίβει κι άλλο δεξιά..
Λες να μας εντόπισαν;
Π. Δε νομίζω. Ακόμα ψάχνουν.
Δεν είμαστε οι μόνοι στον τομέα που χρησιμοποιούν απαγορευμένες λέξεις.
Γ. Μπορεί. Μπορεί να ναι κι έτσι.
(επιστρέφει. Κάθεται στον καναπέ)
Π. Σας έβαλα σε μπελάδες. Θα μπλέξετε και σεις εξαιτίας μου.
Γ. Όχι Πέγκυ. Δεν είναι έτσι.
Αυτό είναι κάτι που το διαλέγουμε εμείς..
Εγώ επειδή μου αρέσει.
Και ο Κώστας επειδή, μάλλον ξέρει, κάτι περισσότερο από μένα..
Γ. Δεν πας να ξαπλώσεις;
Σε δέκα τεταρτώρια πας για δουλειά.
Εγώ έχω ακόμα.
Θα μείνω εδώ. Θα κοιμηθώ στον καναπέ.
Π. Εντάξει. Σ ευχαριστώ.
Γ. Καλόν ύπνο.
Π. Επίσης..
(ο Γιώργος την κοιτάζει καθώς πηγαίνει στο δωμάτιο.
Μετά βολεύεται στον καναπέ)
(σβήνουν τα φώτα αργά.
Ακούγεται το ain't no love με τους whitesnake)
Τέλος 1ου μέρους.
Δεύτερο και τρίτο μέρος
Ανάβουν τα φώτα
Ο Γιώργος κάθεται στο τραπέζι κα πίνει ρόφημα. Κοιτάζει με βλέμμα απλανές.
Μπαίνει ο Κώστας
Κ. Γύρισα. Τι γίνεται;
Όλα καλά;
Γ. Καλά. Ήσυχα.
Κ. Δεν είχαμε τίποτα περίεργο;
Γ. Όχι τίποτα.
Κ. Ευτυχώς. Η Πέγκυ;
Γ. Έφυγε για δουλειά πιό νωρίς.
Δεν την πρόλαβα.
Κ. Εσύ τι κάνεις εδώ;
Πίνεις το δωρεάν ρόφημα;
Το εξαντλείς από τώρα;
Γ. Τί να κάνω; Η κάρτα μου είναι άδεια.
Δεν είναι κατάσταση αυτή..
'Στην ενέργεια και στο νερό, μπορεί οποιοσδήποτε συγκάτοικος να φορτίσει.
Στην τροφή, καθένας μόνος του "
Κ. Δίκαιο δεν είναι;
Το ρεύμα και το νερό τα μοιραζόμαστε.
Στην τροφή καθένας μόνος του.
Γ. Μπράβο ρε! Ωραίος είσαι και συ!
Να σου χαρίσουμε μία δωρεάν φόρτιση.
Κ. Έλα, έλα παραπονιάρη..
Θα σου δώσω να φας το δικό μου.
Γ. Κι εσύ τί θα φας;
Κ. Θα μοιραστώ της Πέγκυς,
κάτι θα κάνουμε. Θα βρούμε μια λύση.
Γ. Εντάξει Κώστα. Ευχαριστώ.
Το πρόβλημα στις εισόδους, λύθηκε;
Κ. Ναι, όλα κανονικά.
Μπορείς να ζητήσεις μία μικρή προφόρτιση.
Γ. Όσες φορές το έχω κάνει, μου το έχουν αρνηθεί.
Γελοίοι!
Κ. Αυτό ξαναπές το. Και δεν απαγορεύεται.. Δεν ξέρουν ότι το λές για αυτούς.
Γ. Γελοίοι! Γελοίοι! Γελοίοι!
Κ. Εντάξει εντάξει, φτάνει..
Κοιμήθηκες καλά;
Γ. Δεν ξέρω.
Κ. Τί δεν ξέρεις;
Γ. Δεν ξέρω.
Κ. Δηλαδή;
Γ. Αισθανόμουν περίεργα στον ύπνο μου.
Κ. Δηλαδή τί αισθανόσουν;
Γ. Έβλεπα την Πέγκυ στον ύπνο μου.
Κ. Τί έβλεπες;
Γ. Την Πέγκυ.
Κ. Εντάξει. Λογικό είναι. Ζούμε μαζί
τέσσερα χρόνια τώρα.
Κι εγώ την έχω δει.
Την έχω δεί να τσακώνεται στη μηχανή φόρτισης ενέργειας με άλλους και να τους βρίζει.
Άκου τώρα..
Χαχα..
Γ. Εγώ όμως δεν την είδα έτσι.
Κ. Δηλαδή, πώς την είδες;
Γ. Την είδα να φοράει ένα φωτεινό στεφάνι από λουλούδια.
Κ. Άκου να δεις..
Γ. Φορούσε ένα διάφανο φόρεμα, λευκό.
Από μέσα διαγραφόταν το σώμα της γυμνό.
Το στήθος της, οι θηλές της..
Και τα μάτια της γυάλιζαν,
σα να ήταν βουρκωμένα.
Έπαθα πλάκα σου λέω..
Κ. Αδύνατον.
Γ. Τί αδύνατον Αφού την είδα!
Κ. Αποκλείεται! Μαζί με το πρόγραμμα στείρωσης,
μας χορηγούν sterfanton.
Γ. Τί είναι αυτό;
Κ. Δε θυμάσαι;
Γ. Όχι.
Κ. Δε μας κάνουν στείρωση στην εφηβεία;
Γ. Ναι αυτό το θυμάμαι.
Κ. Μετά τη στείρωση δε μας δίνουν αγωγή με sterfanton, για 80 τεταρτώρια;
Γ. Αυτό δεν το θυμάμαι.
Κ. Μας αποκλείουν έτσι οποιαδήποτε πιθανότητα έλξης στο μέλλον. Στις γυναίκες μαζεύουν όλα τα υγιή ωάρια και αφαιρούν όλο το γεννητικό σύστημα.
Καλά δεν τα ξέρεις αυτά;
Γ.. Όχι.
Κ. Έχεις δει που η Πέγκυ, παίρνει τρία διαφορετικά χάπια;
Γ. Ναι τα έχω δεί.
Κ. Είναι οι ορμόνες που πρέπει να παίρνει εφ'όρου ζωής μετά την επέμβαση, με εξαίρεση τις ορμόνες αναπαραγωγής.
Καλά. Πού ζείς εσύ;
Γ. Εντάξει ρε Κώστα. Μή μας δείρεις κιόλας.
Εγώ πάντως την είδα.
Κ.. Και;
Γ. Δεν ξέρω. Αισθάνθηκα
περίεργα. Μια περίεργη ζέστη σε όλο μου το σώμα.
Κ. Και;
Γ. Κάτι σαν γλύκα..
Κάτι.. γλυκό..
κάτσε να βρώ τις λέξεις..
Σα να βυθιζόμουνα σε ένα βαρέλι γεμάτο μέλι.
Κ. Ώχ..
Γ. Τί ωχ;
Κ. Τίποτα. Απλώς Ώχ..
Γ. Μετά ξύπνησα ιδρωμένος.
Έτρεξα αμέσως να την δώ.
Αισθανόμουν μία ακατανίκητη επιθυμία να την δώ.
Αλλά είχε φύγει για δουλειά.
Κ.. Και τώρα;
Γ. Τί τώρα;
Κ. Τώρα είσαι εντάξει;
Γ. Φυσικά. Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα.
Τώρα μετράω τεραρτώρια μέχρι να γυρίσει..
Κ. Ώχ
Γ. Πάλι Ώχ; Πονάς κάπου;
Κ. Όχι εγώ. Εσύ πονάς.
Γ. Που πονάω; Αν πονούσα θα το καταλάβαινα.
Κ. Άστο.. Μπαίνουμε σε μεγάλα βάσανα.
Γ. Γιατί το λες αυτό;
Σαν κάτι να ξέρεις που δεν ξέρω εγώ.
Κ. Από ένστικτο το λέω. Καθαρό ένστικτο. Και από κάποια ιστορία που έχω ακούσει παλιά.
Γ. Κουταμαρες. Δεν υπάρχει ένστικτο.
Αυτό το θυμάμαι καλά.
Το κάναμε στις πρώτες τάξεις.
"Όλα έχουν μια καθαρή αιτία κι ένα καθαρό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει τίποτα κρυφό."
Το θυμάμαι σαν τώρα.
Μου έχει μείνει.
Κ. Πώς να μη σου μείνει..
Ήταν στη βασική εκπαίδευση
Μας είχαν πρήξει μαυτό..
Τέλος πάντων.
Προσπάθησε τώρα να το ξεχάσεις.
Ένα όνειρο ήταν απλώς.
Γ. Δεν ήταν απλώς ένα όνειρο.
Κάτι ξύπνησε μέσα μου.
Κ. Εντάξει, ξέχνα το τώρα.
Μόνο μπελάδες θα σου φέρει.
Γ. Ωραίοι μπελάδες πάντως.
(ξαφνικά χτυπάει η πόρτα)
ΜΙΧΑΛΗΣ. Ανοίξτε! Ανοίξτε σας παρακαλώ. Ανοίξτε!
Γ. Ποιος είναι αυτός;
Κ. Δεν ανοίγουμε. Μόνο η Πέγκυ μπορεί να μπει εδώ και κλιμάκια από τους Κανονικούς.
Κανείς άλλος!
Μην ανοίγεις!
Μ. Ανοίξτε σας παρακαλώ.. Από την Πέγκυ έρχομαι..
Γ. Από την Πέγκυ; Ανοίγω!
Μ. Επιτέλους.
Ρίξε σε παρακαλώ μιά ματιά στο σαρωτή της λεωφόρου.
Γ. Όλα καλά. Στη λεωφόρο κοιτάει.
Μ. Είσαι ο Γιώργος;
Γ. Ναι.
Μ. Κι εσύ θα είσαι ο Κώστας..
Γ. Κι εσύ; Ποιός είσαι; Τί σχέση έχεις με την Πέγκυ;
Μ. Είμαι ο Μιχάλης. Είμαστε μαζί στην ομάδα. Την ΟΔΣ.
Σας μίλησε για αυτή.
Κ. Ναι όντως.
Μ. Μου είπε ότι μπορώ να σας έχω εμπιστοσύνη.
Κ. Σσσσστ! Όχι τέτοιες λέξεις εδώ μέσα φίλε!
Μην αρχίσουμε πάλι τα ίδια.
Χθες ο σαρωτής ήταν συνέχεια στραμμένος πάνω μας.
Μ. Εντάξει εντάξει. Έχεις δίκιο.
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Γ. Η Πέγκυ που είναι τώρα;
Μ. Στη δουλειά. Δουλεύει μετά από μένα. Μου είπε για σας και ήρθα.
Γ. Ωραία. Και τι θέλεις;
Μ. Έφερα υλικό.
Γ. Τί υλικό;
Μ. Για αρχή, λέξεις.
Τις έχω εδώ στην τσάντα μου.
Κ. Μισό λεπτό, μισό λεπτό.
Τί λέξεις και ομάδες και μπουκάρουμε έτσι στα σπίτια του κόσμου και τους βάζουμε σε κίνδυνο!
Γ Περίμενε ρε Κώστα, περίμενε λίγο. Απτην Πέγκυ έρχεται ο άνθρωπος.
Περίμενε να πάρει μιά ανάσα.
Άστον να πει δυό κουβέντες.. Μ.Εντάξει. Αν δεν είμαι ευπρόσδεκτος, να φύγω.
Γ. Όχι όχι, κάτσε λίγο. Πες μας.
Κ. Τέλος πάντων.
Αλλά με προσοχή παρακαλώ.
Με προσοχή!
Μ. Εντάξει. Δίκιο έχεις.
Για πες μου Γιώργο.
Βλέπεις όνειρα;
Γ. Φυσικά. Και ποιος δεν βλέπει;
Μ. Ναι σωστα. Δεν είναι όμως όλα το ίδιο..
Η Πέγκυ μου είπε ότι σου ξεφεύγουν λέξεις. Απτις απαγορευμένες.
Γ. Ναι. Αλήθεια είπε.
Ξεφυτρώνουν απτό πουθενά.
Λέξεις όμορφες, ζεστές.
Μ. Δεν ξεφυτρώνουν απτό πουθενά.
Τις κουβαλάς μέσα σου.
Μέσα μας κουβαλάμε όλη την ιστορία του γένους των ανθρώπων.
Γ. Όλη την ιστορία του γένους των ανθρώπων..
Ωραίο ακούγεται.
Αν και δεν το καταλαβαίνω ακριβώς,
ωραίο ακούγεται..
Μ. Κώστα, εσύ τώρα.
Κ. Τί εγώ;
Μ. Η Πέγκυ μου είπε ότι είσαι πιό συνειδητός.
Κ. Σωστά το είπε.
Μ. Μου είπε ότι ήδη χρησιμοποιείς λέξεις απαγορευμένες, που γνωρίζεις ακριβώς,
τι σημαίνουν.
Κ. Ναι
Γ. Σε αντίθεση με το Γιώργο, που δεν αντιλαμβάνεται ακριβώς,
τί συμβαίνει.
Κ. Ο Γιώργος βρίσκεται πιό μακριά.
Είναι νέος. Εγώ κουβαλάω ακόμα μνήμες.
Οι μνήμες μου είναι πιό έντονες.
Αυτός όμως έχει ένστικτο.
Έτσι, συναντιόμαστε από διαφορετικούς δρόμους.
Μ. Πρέπει να προλάβουμε!
Δεν έχουμε χρόνο!
Οι Κανονικοί ετοιμάζουν τις μηχανές εκρίζωσης.
Οι απαγορεύσεις είναι μέτρο προσωρινό.
Πρέπει να προλάβουμε..
Γ. Τί να προλάβουμε;
Μ. Τη λήθη.
Κ. Σσσσστ! Λέξη καταργημένη!
Άκρως μολυσματική.
Πιό σιγά άνθρωπε μου..
Μ. Να σταματήσω;
Γ. Όχι για κανένα λόγο
Αισθάνομαι σα να ξυπνάω από ύπνο βαθύ. Συνέχισε..
Μ. Έχουμε εισχωρήσει σε όλους τους τομείς της πόλης.
Όπου έχουν απομείνει
ακόμα, άνθρωποι..
Στον τομέα της 8ης λεωφόρου, είστε εσείς.
Γ. Τί είμαστε εμείς;
Μ. Ακόμα άνθρωποι.
Γ. "Ακόμα άνθρωποι".. Ωραίο ακούγεται αυτό.
Κ. Και επικίνδυνο..
Μ. Λοιπόν. Δεν έχουμε λεπτό για χάσιμο.
Κ. "λεπτό".. Πόσο καιρό έχω να ακούσω αυτή τη μέτρηση..
Όταν υπήρχαν ακόμα,
οι μέρες, οι νύχτες, οι ώρες, οι μήνες, οι εποχές..
Σαν ένα όνειρο παιδικό..
Μ. Το όνειρο που θα κάνουμε ξανά πραγματικότητα.
Μαζί..
Κ. Μαζί.. Ωραία λέξη.
Μ. Για πόσο όμως ακόμα ζωντανή;
Γιαυτό σας λέω. Πρέπει γρήγορα να δράσουμε. Γρήγορα!
Κ. Υπαρχει σχέδιο;
Μ. Ναι. Χωρίς να είναι τίποτα σίγουρο..
Κ. Σ ακούμε.
(ο Μιχάλης βγάζει μερικά κομμάτια χαρτί απτην τσάντα του)
Μ. Ξεκινάμε μαυτά.
Γ. Χαρτί. Αυτό είναι χαρτί!
Που τα βρήκες αυτά;
Θα σου πάρουν το κεφάλι..
Κ. Κάτι γράφει επάνω.
Λέξεις.
Μ. Ναι, λέξεις.
Κ. "Κατανόηση"
Γ. "Αλληλοσεβασμός"
Κ. "Συμπόνια"
Γ. "Αλληλεγγύη"
Κ. "Αξιοπρέπεια"
Γ. "Καλοσύνη"
Κ. "Συγγνώμη"
(επικρατεί σιωπή για λίγο)
Μ. Πως αισθάνεστε;
Κ. Τις ήξερα όλες.
Αλλά δεν τις είχα δει γραμμένες ποτέ.
Γ. Ξυπνάω. Όσο πάω ξυπνάω..
Από ένα λήθαργο..
Μία γλυκιά θαλπωρή τυλίγει όλα μου τα μέλη..
Μία ζέστη πρωτόγνωρη,
που την ήξερα όμως από πάντα..
Μ. Αυτά για αρχή.
Αυτή ήταν η πρώτη αφύπνιση.
Όλα πήγαν όπως τα είχε προβλέψει η Πέγκυ.
Τώρα θα φύγω.
Θα τα ξαναπούμε.
Γειά σας αδέρφια..
(ο Μιχάλης φεύγει)
Γ. "Αδέρφια.."
Κ. Δε γλυτώνουμε. Μας περιμένει μόλυνση πρώτου βαθμού
Σίγουρα..
Γ. Εγώ πάντως αισθάνομαι μια χαρά.
Αισθάνομαι ξύπνιος αδερφέ μου!
Ξύπνιος!
(σβήνουν τα φώτα)
τέλος δεύτερου μέρους
Τρίτο μέρος.
(χτυπάει το κουδούνι
χτυπάει δεύτερη φορά
εμφανίζεται η Πέγκυ αγουροξυπνημένη φορώντας τη ρόμπα της)
Π. Ποιος είναι;
- Συνεργείο επιδιόρθωσης Υποδεέστερων.
Για τη δηλωμένη βλάβη οθόνης.
(ανοίγει)(μπαίνουν δύο άτομα πανομοιότυπα με φόρμα εργασίας.
Θα τα ονομάζουμε Σ1 και Σ2)
Π. Περάστε..
Σ1. Χαίρε συμπολίτη Υποδεέστερε.
Χρόνος πατήρ πάντων!
Π. Τέλος πάντων.. Χαίρετε και σεις.
Σ2. Τί πρόβλημα έχει η οθόνη;
Π. Αυτό που βλέπετε.
Σ1. Τί είναι αυτό ;Αυτό δεν είναι βλάβη.
Σ2. Είναι θραύση.
Σ1. Θραύση.
Δεν ανήκει στις εγκεκριμένες βλάβες.
Σ2. Στις εγκεκριμένες βλάβες.
Πρέπει να προσδιορίσουμε αν υπήρχε πρόθεση.
Είναι ενέργεια διφορούμενη.
Σ1. Διφορούμενη.
Πρέπει να στείλουμε σήμα διαλεύκανσης.
Ύποπτη ενέργεια
Σ2 Ύποπτη.
Π. Μα ήταν απλά ένα ατύχημα.
Καθώς σερβιρα το φαγητό μου στο τραπέζι, γλύστρισα και μου έπεσε το πιάτο πάνω στην οθόνη.
Αυτό είναι όλο.
Σ1 Είναι όλο;
Σ2 Ή το μισό;
Σ1 Ή το ένα τέταρτο;
(μπαίνει ο Γιώργος από το δωμάτιο)
Γ. Όπως το λέει η συμπολίτης είναι.
Σκόνταψε πάνω στα παπούτσια μου.
Τα είχα αφήσει στη μέση του δωματίου.
Σ1 Αδεξιότης
Σ2 Μαζί με αμερημνησία
Σ1 Επικίνδυνη συμπεριφορά.
Σ2 Συμπεριφορά.
Σ2 Εγρήγορση
Σ1 Σταθερότητα
Σ2 Αποτελεσματικότητα
Σ1 Μην τα ξεχνάτε αυτά συμπολίτες Υποδεέστεροι
Σ2 Υποδεέστεροι.
Βασικοί κανόνες επιβίωσης
και υπηρεσίας.
Σ1 Βασικοί.
Θα προβούμε σε αντικατάσταση.
Σε επόμενη παρόμοια βλάβη,
θα οδηγηθείτε στην ιατρική υπηρεσία,
για απροσεξία και νωθρότητα.
Σ2 Απροσεξία και νωθρότητα
(ο Γιώργος και η Πέγκυ αλληλοκοιτάζονται)
(οι εργάτες γονατιζουν μπροστά στην οθόνη στις δύο πλευρές)
Σ1 Δεξί κατσαβίδι
Σ2 Αριστερή πένσα
Σ1 Ελατηριοτήρας
Σ2 Γερμανικό νο 13
Σ1 Έτοιμο
Σ2 Έτοιμο
Και όπως είπαμε συμπολίτες Υποδεέστεροι.
Σ1 Προσοχή στους κανόνες!
Σ2 Προσοχή!
Σ1 και Σ2 ταυτόχρονα. "Χαίρετε. Χρόνος πατήρ πάντων!"
Γ. Χαίρετε και σε σας
(κλείνει την πόρτα)
Ουφ! Νομίζω τη γλυτώσαμε.
Π. Έτσι νομίζω και γω.
Γ. "Απροσεξία και νωθρότητα"
Π. "Βλακεία και ηλιθιότητα"
Γ και Π. Χαχαχαχα..
Γ. Ξέρεις Πέγκυ;
Π. Τί είναι;
Γ. Τελευταία, μου συμβαίνει κάτι περίεργο.
Π. Τί δηλαδή;
Γ. Τις τελευταίες μέρες..
σε σκέφτομαι συνέχεια.
Π. Τέσσερα χρόνια είμαστε εδώ
Τώρα με σκέφτεσαι;
Γ. Δεν ξέρω.. Κάτι έχει αρχίσει και ξυπνάει μέσα μου. Δεν ξέρω ακριβώς.
Παντως..
σε σκέφτομαι και θέλω συνέχεια να σε κοιτάζω.
Είναι σα να χάνομαι όταν σε κοιτάζω.
Σαν να.. σταματάει ο Χρόνος..
Π. Επιτέλους!
Γ. Τί επιτέλους;
Π. Τίποτα.. Επιτέλους λέω..
ελευθερώνεσαι.
Γ. Από τι ελευθερώνομαι;
Π. Από τα μηχανικά δεσμά.
Από έναν ψεύτικο εαυτό, κατασκευασμένο.
Γ. Λες να είναι επικίνδυνο;
Π. Τί να είναι επικίνδυνο;
Γ. Να αυτό.. Που σε κοιτάζω
και σταματάει ο Χρόνος.
Οι Κανονικοί το λένε εμπλοκή.
Λένε ότι είναι μολυσματικό,
καταστροφικό.
Π. Χαχαχαχα..
Γ. Γιατί γελάς;
Π. Το πιστεύεις αυτό;
Γ. Δεν ξέρω. Τίποτα δεν ξέρω πια.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε κοιτάω και ξεχνιέμαι εντελώς.
Π. (τον τραβάει απτό χέρι)
Έλα εδώ. Έλα μαζί μου.
(πηγαίνουν στο παράθυρο)
(συνεχίζει να του κρατάει το χέρι)
Κοίτα έξω απτό παράθυρο.
Γ. Κοιτάζω.
Π. Πες μου τι βλέπεις.
Γ. Βλέπω απέναντι τον ολογραφικό
σαρωτή. Κοιτάζει προς τη λεωφόρο.
Π. Άλλο;
Γ. Η λεωφόρος είναι άδεια.
Κάποιοι περαστικοί μόνο, περπατάνε με ίδιο βήμα.
Έχει ομίχλη και υγρασία.
Συνέχεια ομίχλη και υγρασία.
Παντού ξεπροβάλουν σίδερα και ράγες.
Κεραίες μεταλλικές φτάνουν ψηλά,
όσο πάει το βλέμμα. Κόκκινες φωτεινές ταμπέλες με την ένδειξη
Danger και power παντού.
Σκουριασμένες προσόψεις και μεταλλικά κτίρια,
καμινάδες και ιπτάμενοι μεταφορείς.
Κι ένα φως αμυδρό,
πάντα το ίδιο,
συνέχεια το ίδιο,
που ούτε δυναμώνει ούτε χαμηλώνει,
πάντα το ίδιο..
Π. Κοίτα τώρα μέσα στο δωμάτιο.
Γ. Ναι
Π. Κοίτα το φως
Γ. Το κοιτάζω.
Π. Σκέψου μια σφαίρα μεγάλη και φωτεινή, χίλιες φορές πιο φωτεινή.
Γ. Τη σκέφτομαι.
Π. Και βάψτην κόκκινη.
Γ. Το έκανα.
Π. Τώρα, πήγαινέ την προς το τέλος της λεωφόρου,
μακριά.. στο τέλος..
Γ. Ναι..
Π. Σβήσε όλο αυτό το σίδερο ολόγυρα και το τσιμέντο κάτω
και θυμήσου το γαλάζιο..
Θυμήσου το γαλάζιο..
Γ. Το γαλάζιο..
Το θυμάμαι..
Το θυμάμαι ακόμα.
Πριν μας σκεπάσει το Πέπλο..
Το θυμάμαι..
Π. Χαμήλωσε την κόκκινη σφαίρα κι άστη να βυθιστεί αργά μέσα στο γαλάζιο..
Βούτηξε το κόκκινο μέσα στο γαλάζιο,
κι άστα να αναμιχθούν..
Γ. Να αναμιχθούν..
(στρέφουν το βλέμμα τους ο ένας το στον άλλο)
(φιλιούνται)
(μπαίνει ο Κώστας επιστρεφοντας
απτή δουλειά)
Κ. Γιώργο, Πέγκυ!
(συνεχίζουν να φιλιούνται)
Ρε παιδιά!
Γ. Τώρα ξέρω ποια ήταν η λέξη, που ήταν γραμμένη στο χαρτάκι, κάτω απ τις πλάκες του πεζοδρομίου.
"Έρωτας" ήταν. "Έρωτας"!
Π. Επιτέλους!
Κ. Τώρα,
δεν υπάρχει γυρισμός...
(χαμηλώνουν τα φώτα)
(ακούγεται το love is in the air)
Τέλος 3ου μέρους
4ο μέρος/5ο μέρος/Τελική σκηνή
(ανάβουν αργά τα φώτα)
(Το σκηνικό είναι γεμάτο βιβλία
στοιβαγμένα
Μία ομάδα οκτώ ατόμων κάθεται οκλαδον γύρω από μια φορητή λάμπα. Κρατούν μικρούς φακούς)
Ομιλητής: Αδέρφια! Αυτή μπορεί να είναι η τελευταία μας συνάντηση!
Το τέλος απ'οτι φαίνεται, πλησιάζει.
Ο χρόνος που μας μένει, είναι ελάχιστος.
Ο Αντρέας μας φέρνει νέα.
Δυσοίωνα νέα.
Α. Εργάζομαι στα νοσοκομεία. Καθαριστής.
Οι πτέρυγες με τις μηχανές εκρίζωσης, αυξάνονται πυρετωδώς.
Οι μηχανές παράγονται κατά δεκάδες.
Έχουν αρχίσει ήδη, να κάνουν ομαδικές εισαγωγές Υποδεέστερων.
Πλησιάζει ο καιρός,
που η Λήθη
θα σκεπάσει τα πάντα οριστικά.
Γ. Και τί θα κάνουμε;
ΟΜΙΛ. Ξεκινήσαμε ήδη.
Όλοι οι συναγωνιστές οπλιστηκαν
με το βαρύτερο οπλισμό που διαθέτουμε.
Όχι λέξεις πιά, αλλά βιβλία ολόκληρα.
Υπάρχουν αρκετά αντίτυπα.
Ήρθε η ώρα, η συνείδηση
να διευρυνθεί.
Ήρθε η ώρα, η ομάδα μας
να απλωθεί,
να ανοίξει τα φτερά της
και να αγκαλιάσει ολόκληρη την πόλη!
Ο βορεινός τομέας διάλεξε τον Ντοστογιέφσκι
Ο δυτικός τον Καμύ.
Ο ανατολικός τον Κάφκα
Και ο νότιος τον Όργουελ.
Τώρα είναι η σειρά του κεντρικού τομέα να διαλέξει,
η δική σας σειρά.
Κάθε στενό, κάθε υπόγειο,
κάθε εξώστης, κάθε λεωφόρος
πρέπει να γεμίσει με αντίτυπα.
Υπάρχουν αρκετά.
Ήρθε ο καιρός να αφήσουν τις σήραγγες.
Ήρθε ο καιρός να βγούνε στο φως!
Να φέρουν το φως!
Αδέρφια!
Διαλέξτε!
Διαλέξτε τα όπλα σας!
(σηκώνονται και ψάχνουν στις στοίβες.
Πρώτος βρίσκει ο Κώστας
Ανοίγει και διαβάζει)
Κ. Κ.Π.Καβάφης
Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
(η Πέγκυ έχει βρει βιβλίο)
Διαβάζει)
Κ.Γ. Καρυωτάκη, «Ανδρείκελα»
Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα δυο τυφλά χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας η κάθε χαρά,
η ελπίδα και η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...
Γ. Τώρα η σειρά μου.
Ανδρέα Εμπειρίκου,
«Όχι Μπραζίλια μα Οκτάνα»
Όταν διά της πίστεως και της καλής θελήσεως, αλλά και από επιτακτικήν, αδήριτον ανάγκην δημιουργηθούν αι προϋποθέσεις και εκτελεσθούν όχι οικοδομικά, ή ορθολογιστικά, μα διαφορετικά τελείως έργα, εις την καρδιά του μέλλοντος, εις την καρδιά των υψηλών οροπεδίων και προπαντός μες στην καρδιά του κάθε ανθρώπου, θα υπάρξη τότε μόνον η Νέα Πόλις και θα ονομασθή πρωτεύουσα της ηνωμένης, της αρραγούς και αδιαιρέτου Οικουμένης.
Αυτό που με ενδιαφέρει απολύτως —και θα έπρεπε να ενδιαφέρη όλους— είναι ότι η Νέα Πόλις θα ολοκληρωθή, θα γίνη. Όχι βεβαίως από αρχιτέκτονας και πολεοδόμους οιηματίας, που ασφαλώς πιστεύουν, οι καημένοι, ότι μπορούν αυτοί τους βίους των ανθρώπων εκ των προτέρων να ρυθμίζουν και το μέλλον της ανθρωπότητος, με χάρακες, με υποδεκάμετρα, γωνίες και «ταυ», μέσα στα σχέδια της φιλαυτίας των, ναρκισσευόμενοι (μαρξιστικά, φασιστικά, ή αστικά), πνίγοντες και πνιγόμενοι, να κανονίζουν.
Όχι, δεν θα κτισθή η Νέα Πόλις έτσι· μα θα κτισθή απ’ όλους τους ανθρώπους, όταν οι άνθρωποι, έχοντες εξαντλήσει τας αρνήσεις, και τας καλάς και τας κακάς, βλέποντες το αστράπτον φως της αντισοφιστείας —τουτέστι το φως της άνευ δογμάτων, άνευ ενδυμάτων Αληθείας— παύσουν στα αίματα και στα βαριά αμαρτήματα χέρια και πόδια να βυθίζουν, και αφήσουν μέσα στις ψυχές των, με οίστρον καταφάσεως, όλα τα δένδρα της Εδέμ, με πλήρεις καρπούς και δίχως όφεις —μά τον Θεό, ή τους Θεούς— τελείως ελεύθερα ν’ ανθίσουν.
Ναι, ναι (αμήν, αμήν λέγω υμίν), σας λέγω την αλήθειαν. Η Νέα Πόλις θα κτισθή και δεν θα είναι χθαμαλή σε βαλτοτόπια. Θα οικοδομηθή στα υψίπεδα της Οικουμένης, μα δεν θα ονομασθή Μπραζίλια, Σιών, Μόσχα, ή Νέα Υόρκη, αλλά θα ονομασθή η πόλις αυτή Οκτάνα.
Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νιώθεις, να καταλαβαίνεις όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.
Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ’ αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή — ΟΚΤΑΝΑ!
ΟΜΙΛ. Μπράβο αδέρφια!
Ωραίες επιλογές!
Εμπρός τώρα!
Κάθε στενό, κάθε είσοδος
στον κεντρικό τομέα
να γεμίσει βιβλία.
Εμπρός!
(παίρνουν πολλά βιβλία ο καθένας
σβήνουν αργά τα φώτα
Ακούγεται το a change is gonna come Με τον Sam Cooke)
5ο μέρος
(Το σκηνικό είναι και πάλι το δωμάτιο. Ακούγεται φασαρία από κυνηγητό)
(μπαίνουν οι Κώστας, Πέγκυ και Γιώργος λαχανιασμένοι.)
(κάθονται και παίρνουν βαθιές ανάσες)
(ο Γιώργος πηγαίνει στο παράθυρο)
Γ. Βλέπω παντού φωτιές. Παντού!
Στη λεωφόρο, στα στενά, σε σκάλες
σε εξώστες.
Καίνε τα βιβλία!
Τα βρήκαν και τα καίνε!
Σέρνουν συμπολίτες μας στην άσφαλτο.
Τους κλωτσάνε με τις βαριές τους μπότες.
Τους μαζεύουν μέσα σε κλειστά βαν.
Κ. Σσσστ. Τους ακούω. Νομίζω ανεβαίνουν!
(ακούγεται θόρυβος από μπότες)
(χτυπάνε δυνατά την πόρτα)
Επικεφαλής: Ανοίξτε! Είναι διαταγή!
Το Κράτος Εξουσίας των Κανονικών
σας διατάζει να ανοίξετε!
Γ. Φύγετε αμέσως!
Φύγετε, γιατί θα ξεστομίσουμε τις μολυσματικές λέξεις!
Θα πεθάνετε μαζί μας!
ΕΠ. Χα χα χα χα χα χα
Ανοίξτε!
Αλλιώς σπάμε την πόρτα!
Δεν έχετε διαφυγή!
Γ. Αλληλεγγύη!
Π. Αγάπη!
Κ. Συμπόνια!
Π. Άνοιξη!
Κ. Αξιοπρέπεια!
Γ.. Έρωτας!
(έξω απ την πόρτα γελάνε)
(Σπάνε την πόρτα. Μπαίνουν μέσα τρία άτομα με κράνη ασπίδες στολή,
και ένας τέταρτος, ο επικεφαλής τους, με δερμάτινη μαύρη καμπαρντίνα και καπέλο στρατιωτικού τύπου.
Έχει στο μπροστινό μέρος του,
στο γείσο, το λογότυπο "Κ")
(οι τρεις, τους αρπάζουν και τους κρατάνε πισθάγγωνα.
Αντιδρούν.
Ο επικεφαλής πλησιάζει το πρόσωπο του στο πρόσωπο του καθενός)
ΕΠ. Ώστε θα εκστομίσετε τις μολυσματικές λέξεις ε;
Χάψατε και σεις το παραμύθι;
Χαχαχαχα!
Τι νομίζατε ηλιθιοι;
Ότι με λέξεις θα αλλάξετε τον κόσμο;
Πόσο γελοίοι!
Έχουμε τις λέξεις αντίδοτα!
Τί νομίζατε;
Θα μας ξέφευγε αυτή η μικρή λεπτομέρεια;
(Το ύφος του από ειρωνικό γίνεται ξαφνικά άγριο γεμάτο μίσος)
(εκφέρει τα λόγια του, πηγαίνοντας από το πρόσωπο του ενός στο πρόσωπο του άλλου)
ΕΠ. Δύναμη!
Επιβολή!
Αναλγησία!
Χαχαχαχα
Τύφλωση!
Κανονικότητα!
Εξοστρακισμός!
Χαχαχαχα
Π. Θάλασσα
Γ. Ηλιοβασίλεμα
Κ. Ήλιος
Π. Ανάμνηση!
ΕΠ. Άνεμος!
Ομίχλη!
Τεταρτώριο!
Λήθη!!
Χαχαχαχα
Γ. Οι λέξεις έχουν ήδη εξαπλωθεί
σε όλους τους τομείς!
Σε όλη την πόλη!
Σε λίγο θα σβήσουν οι Μηχανές σας!
Κανείς δε θα μείνει να σας υπηρετεί!
Ο Χρόνος θα σταματήσει!
ΕΠ. Ο χρόνος θα σταματήσει μόνο για σάς κορόιδα!
Εμείς έχουμε τα παιδιά σας!
Έχουμε το μέλλον!
Το μέλλον μας ανήκει!
Ο Χρόνος μας ανήκει!
Χρόνε πατέρα πάντων, χαίρε!
Πάρτε τους!
(γελάνε όλοι μαζί.
Τους σέρνουν έξω.
Π. Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη!
Κ. Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα δυο τυφλά χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια!
Γ. Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων!
(γελάνε οι τρεις με τον επικεφαλής. Καταφέρνουν να τους σύρουν έξω)
(Ακούγονται εκρήξεις, πυροβολισμοί
σειρήνες)
(τα φώτα σβήνουν αργά)
Τελευταία σκηνή.
(ανάβουν τα φώτα αργά. Μπαίνουν στο δωμάτιο δύο άτομα με ρούχα μισοσκισμένα. Κουβαλούν από μία αυτοσχέδια μικρή υφασμάτινη τσάντα ο καθένας)
(μπαίνουν μέσα προσεκτικά και επιφυλακτικά. Αρχίζουν να επεξεργάζονται το χώρο)
(θα τους ονομάσουμε 1ος και 2ος)
1ος. Προφυλαγμένο από τον αέρα και τη βροχή..
2ος. Ναι.. Πολύ ωραίο.
1ος. Αυτό τί είναι;
2ος. Για να δω.. Μηχανή γευμάτων!
1ος. Τέλεια! Αυτό είναι τέλειο!
Τέλος πια τα ποντίκια και οι σαύρες!
2ος. Τέρμα η σκόνη των αμμόλοφων,
η ταλαιπωρία.
1ος. Εδώ έχει και βρύση!
(την ανοίγει)
Νερό! Τρέχει νερό!
Τί τραβούσαμε πίσω απ τους λόφους,
για μία χούφτα νερό..
Μπορεί να σκαβαμε όλη την έρημο
για μία χούφτα νερό..
2ος. Τώρα οπότε θέλουμε, τρέχει.
Καθαρό και άφθονο!
Αυτό τι είναι;
1ος. Μία οθόνη.
2ος. Θα έχει κάτι χρώματα!
Θα αράζουμε στην πολυθρόνα μας και θα βλέπουμε..
(ξαπλώνουν και οι δύο στην πολυθρόνα)
1ος. Αυτή είναι ζωή..
2ος. Αυτή είναι ζωή..
(ξαφνικά ανοίγει η οθόνη)
1ος. Τι γίνεται;
2ος. Δεν ξέρω. Για να δούμε..
Εκφωνητής :
"Συμπολίτες των Υποδεέστερων!
Σας ενημερώνουμε ότι η κεντρική εστία μόλυνσης στις σήραγγες,
θάφτηκε οριστικά κάτω από τόνους χώμα.
Οι μικροεστίες που παρουσιάστηκαν σε διάφορους τομείς της πόλης,
απολυμάνθηκαν επιτυχώς και ριζικά, με τη χρήση φωτιάς.
Η Κανονικότητα αποκαταστάθηκε!
Το δάσος των αγαλμάτων εμπλουτίστηκε με νέα εκθέματα.
Κάντε τη βόλτα σας να θαυμάσετε.
Πολίτες των Υποδεέστερων
Χαίρετε.
Χρόνος πατήρ πάντων!
Ακολουθεί ψυχαγωγικό πρόγραμμα.
Μπορείτε να επιλέξετε
μεταξύ των
"Αγώνες θανάτου"
και
"Οι δυνατοί επιβιώνουν"
1ος. Κοίτα. Εγώ είμαι!
Με δείχνει στην οθόνη!
Εδώ σκοτώνω τους δύο μπροστά μου. Μου είχαν στήσει ενέδρα.
Κοίτα πως τους κόβω το λαρύγγι!
Έτσι βγήκα 1ος.Περασα από τους Εξαθλιωμένους στους Υποδεέστερους!
2ος.. Για να δω.. Αυτός είμαι εγώ!
Κοίτα δείχνει και μένα!
Ήμουν στο άλλο παιχνίδι.
1ος. Τί κάνεις εκεί;
2ος. Τον πνίγω στο νερό. Δε βλέπεις; Του έχω χώσει το κεφάλι στη λακκούβα και το κρατάω.
Κοίτα πως σπαρταράει!
Χαχαχαχα..
Και έτσι βρέθηκα εδώ!
1ος. Είμαστε δυνατοί φίλε!
2ος. Είμαστε νικητές!
1ος. Ξέρουμε να επιβιώνουμε!
(και οι δύο μαζί)
Χαίρε Χρόνε! Πατέρα πάντων!
Χαίρε!
(σβήνουν τα φώτα απότομα)
(ακούγεται το ain't no love in the heart of the city με τους whitesnake)
Από τη σελίδα του fb Θοδωρής Κόντος Θέατρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου