Photo : Panagiotis Nikolakakos
Το άσπρο στέμμα...
Έβγαλε τα σανδάλια,
ένιωσε τα ρηχά νερά,
ζήτησε να σπάσει τα λευκά τείχη,
να νιώσει ελευθερία με ανοιχτά φτερά.
Ήταν αιθέριο και δυνατό,
μυστήριο με φλόγα και αληθινό.
Τέντωσε τα φτερά σαν κεραυνός,
ένιωσε τι ζητά από την ζωή,...
Να είναι ελεύθερος, ζωντανός!
Λίμνες και δέλτα,
νερό ήρεμο και αρχοντικό,
να αποτινάξει τα δεσμά του,
ερωδιός, γη και ουρανός.
Ήταν η ώρα που χρύσιζαν τα νερά,
Μαινάδες να κυνηγάνε του έρωτα τα κάλλη τα θελκτικά.
Τα παραποτάμια δέντρα είχαν γιορτή,
ο Πλούτωνας θα πήγαινε σιγά σιγά να κοιμηθεί.
Μέσα από τα καλάμια και τις αρμυρήθρες
και πιο πέρα τις ιτιές, τις λεύκες και τις φτελιές,
ο μήνας της κάθαρσης και του γάμου,
ξεπρόβαλε με φωνές.
Μήπως ήταν στο δέλτα του Νείλου
με ένα γεράκι να παρακολουθεί,
μήπως στο δέλτα του Έβρου ή
μήπως στης Γιάλοβας την πηγή??
Κανένας ίσως δεν ξέρει...
Ίσως μόνο μερικοί...
Αυτός ίσως που του έκλεψε την ψυχή,
όταν τον φωτογράφισε μια ημέρα φωτεινή.
Και χρύσιζε το νερό,
χρύσιζε με του Ήλιου τη γιορτή.
Ο Γαμηλίωνας ήταν εδώ!!
Σε λίγο καιρό θα έχουμε δώρα,
μπαμπάδες, μαμάδες και νεοσσοί..
Ο λευκοτσικνιάς καμάρωσε το είδωλό του,
φλόγα από αθάνατο πουλί,
να χρυσίζουν με του ηλιοκράτορα το χρώμα,
νέος κύκλος, νέα αρχή.
Το άσπρο στέμμα,
της αγνότητας και της αθανασίας είχε οριστεί..
Τέντωσε τα φτερά του,
ένιωσε του αυτοκράτορα την χλιδή...
Ακούω μέχρι εδώ τους ψιθύρους από τις καλαμιές...
Καρυάτιδες λικνιστές.
Σσσσσσσσσσσσσ...
6-2-2020
Photo : Chikao Nishida
Γλυκός ο συρτός ήχος μέσα στην σιωπή.
Θρόισμα, θρόισμα του ονείρου και ψυχή.
Χείλη φεγγάρια, κυρτά.
Μάγουλα, άνθη δαμασκηνιάς, ροδαλά.
Έκανε ταξίδι αυτό το φιλί.
Έφυγε από τα χείλη με ανυπομονησία και όρεξη πολύ.
Χύθηκε δυνατά,
έπαιξε με τα λιγοστά σύννεφα,
τα κεραμίδια, τις μακρινές κεραίες
και της νύχτας τα πουλιά.
Κάθησε απαλά,
να εκεί στην σάρκα την μυρωδάτη και μεθυστική
και έγειρε να πιει το πιο ολόγλυκο χυμό,
στάλα, στάλα από ηδονή.
Του πόθου φιλί,
σάρκα καυτή
και το μυαλό είχε ταλαντωθεί σε αυτό το ταξίδι πάνω σε όνειρο μακρινό.
Χωρίς γυρισμό.
Χωρίς γυρισμό...
Και το κέντρο του πόθου καράβι και ηφαίστειο δυνατό.
Σκληρό και ατσάλι,
μέλι και χυμώδες πηχτό.
Η ανάσα βαριά,
βαριά και κοφτή.
Και το καράβι ταξίδευε,
όρτσα τα πανιά στο ηφαίστειο να ριχτεί.
Λάβα και ιδρώτας από την κάψα την πολλή.
Καύσωνας μέσα στο βράδυ,
ασθμαίνοντας για νερό και βροχή.
Και η βροχή ήρθε μέσα στην καταχνιά,
πάνω στης δαμασκηνιάς τα άνθη,
αγαλλίαση και ζεστασιά.
Άκουγες και τα πουλιά της νύχτας και τα φύλλα να ερωτοτροπούν,
γύρη να στείλουν, να μοιράσουν,
στην αιωνιότητα να γραφούν...
Μεγάλη λέξη αυτή...
Και ο χρόνος γελάει,
μια γέρος, μια παιδί.
Μια με άσπρα μαλλιά να σκέφτεται τα παλιά,
μια να μπουσουλάει, να περπατά,
να ερωτεύεται και να αγαπά.
Αγκαλιά και φιλιά...
Και να Τραγουδά...
"Γλυκός ο συρτός ήχος μέσα στην σιωπή...
Κυρτοί κύκλοι,
γλύκα και φιλί.
Άστρα και φεγγάρια μαζί.
Κομήτες και δορυφόροι
και η ζωή σε συνεχή ροή.
Μάγουλα, άνθη δαμασκηνιάς ροδαλά,
χείλη φεγγάρια,
καράβια και ηφαίστεια εκρηκτικά."
4-2-2020
Φωτογραφία : Vaso Mpania-limperopoulou
Έπεσε μια σταγόνα...
Έπεσε μια σταγόνα από το μπλε του ουρανού,
έγινε ένα με το μπλε όλης της θάλασσας,
αναμνήσεις ενός έρωτα παλιού
και εκεί τους συντρόφευε μια μπλε υπερπανσέληνος ματωμένη από τον έρωτα δύο καρδιών της Γης και του Ουρανού.
Πρόσωπο από φεγγάρι με χείλη από της Σελήνης την σκοτεινή την χάρη και αυτή κρύφτηκε για να ανταμωθεί το ζευγάρι πάνω σε δαντέλες από αστέρια,
μέσα σε αγκαλιές και ξελογιάστρες νωχελικές ματιές.
Πέπλα να κρύβουν τον έρωτά τους,
πάνω σε φεγγαροαχτίδες να ανταλλάσσουν τα φιλιά τους.
Φεγγάρι μου, κορυφή της ζωής μου, μέσα σε θάλασσα από αστέρια, ουσία της ζωής μου.
Σε αγαπώ.31-1-2018
Δώσε μου τα χέρια...
Δώσε μου τα χέρια,
δώσε μου το φιλί σου.
Νερό τρεχούμενο άγιας πηγής,
στείλε μου την αναπνοή σου.
Δώσε μου μια ματιά,
αγέρας στην μορφή σου.
Θέλω να βάλω στην χούφτα σου όλα τα όνειρά μου,
όλες τις ελπίδες μου,
τα μύχια όσα μυστικά μου.
Δώσε μου τα χέρια σου,
περιστέρια στην καρδιά μου,
γλυκονανουρίσματα χαμένη στην αγκαλιά σου.
Η ανάσα μου θα γίνει αεράκι συντροφιάς,
μυρτιά και δεντρολίβανο,
γλυκιά του ονείρου ζωγραφιά.
Ένα γέλιο απόσταγμα ζωής,
δυο λέξεις, ένα αγαπώ,
ανάταση ψυχής.
31-1-2017
Photo : Makis Bitos
Νεραϊδοϋφάντινο και λουλουδοστολισμένο...
Νεραϊδοϋφάντινο και λουλουδοστολισμένο,
ακριβόλουστο και πλουμιστοκεντημένο...
Μια φλόγα, μια νερό,
μια χαμόγελο,
μια δάκρυ ψυχοπηγής κελαρρυστό...
Αυτό, αυτό ήταν αυτό το φιλί,
που το πήρε η νυχτιά και το πρωί στα άσπρα είχε ντυθεί.
Αμυγδαλιές και ηλιαχτίδες,
του χρόνου αμυχές, ευχές και σταλίδες.
Μια γέρος, μια νιος,
μια τρελός, μια σοφός...
Και ο έρωτας να γινεί αγάπη,
σε πείσμα του χιονιά να βγάλει άνθη,
της λήθης οχτρός.
Γλυκά και αθώα σκιρτήματα της καρδιάς,
να ξορκίσει το κρύο,
να φύγει ο χιονιάς.
Ο αληθινός ή αυτός της καρδιάς??!!
Μην με ρωτάς.
Ξέρεις και ξέρω τι πάει να πει σεβντάς...
Και η αμυγδαλιά σκιρτούσε για το δροσερό χάδι,
κόντρα στο χιόνι,
να φέρει τον ήλιο,
να ρίξει αχτίδες μέσα στο σκοτάδι.
Αχ η αγάπη, η αγάπη...
Κόντρα στο χιόνι, στο κρύο βοριά,
στον άνεμο τον αντάρτη,
στου κόσμου την απονιά...
Μόνο ένα αντάρτευε η καρδιά,
ζητούσε όλο χάδια,
χάδια και φιλιά.
Λόγια, υποσχέσεις, μυστικά,
ψιθύρους μέσα στις ανάσες και τους χτύπους της καρδιάς.
Και οι αμυγδαλιές εκεί πλουμιστές,
να σείονται και να χορεύουν με του γέρο βοριά τις ριπές...
Να ρίχνουν τα άνθη τους όρκο και προσφορά στη γη
ότι ένας νέος κύκλος θα αρχίσει,
μια καρδιά θα αγαπήσει, θα ερωτευτεί.
Τα πουλιά θα ζευγαρώσουν,
η γύρη θα χυθεί,
τα ζώα θα μονιάσουν,
η φύση σε οργασμό θα μπει...
Μόνο ο άνθρωπος, ο άνθρωπος έχει χαθεί...
Μέσα σε τσιμέντο, σε καμινάδες,
σε δρόμους φιδίσιους χωρίς τέλος και αρχή...
Άραγε αμυγδαλιά μου έχει αυτός χαθεί??!!
Δεν ξέρω...
Μόνο ελπίζω...
Όσο σε βλέπω, συνεχίζω...
Ανάσα και δροσιά,
νύμφη του αγέρα με άνθη για προσφορά.
Μια ικεσία, μια προσευχή,
ο χρόνος τρέχει,
η ελπίδα όμως πάντα να ζει.
Είναι η αγάπη, αγάπη για τη Γη,
αγάπη για τον Άνθρωπο,
αγάπη για την ζωή.
Νεραϊδοϋφάντινο και λουλουδοστολισμένο,
ακριβόλουστο και πλουμιστοκεντημένο...4-2-2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου