ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πίνακας : Vaios Pappas

Θα' θελα να ήμουν

Θα' θελα να ήμουν αγέρι που σου χαϊδεύει τα μαλλιά,
να σου τιτίβιζα στο χέρι σαν πουλί του νοτιά.
Ένα δέντρο του χειμώνα για να σε πλέξω στην αγκαλιά,
να σου πω ένα τραγούδι για την αγάπη μου στην ξενιτιά.

Να σου χαρίσω όλου του ουρανού το απέραντο,
να σου ζωγραφίσω όλης της γης τα πολύχρωμα φιλιά.
Να γίνω πέτρα να καθήσεις στο διάβα σου,
γάργαρο νερό πηγής που ξεδιψά.
Ίσκιος να σε προφυλάω από του Ήλιου την καυτή ανάσα του και φεγγάρι να σε γλυκαίνω με το φέγγος στην στράτα σου.

Καθώς νυχτώνει να είμαι η πορτοκαλόχρυση σκέπη σου,
να σε συντροφεύει στις σκέψεις του μυαλού σου τις μακρινές.
Να σου σιγοτραγουδάω την αγάπη μου, στου ουρανού την μεγάλη του θωριά,
παρέα με τον άνεμο και τα ξωτικά.
Το χρώμα του η καρδιά μου που σε περικλείει,
που σε λατρεύει και σε ενισχύει.

Και καθώς το φως να απομακρύνεται να είμαι το αστέρι που σου δίνεται.
Φυλαχτό στα ταξίδια σου, συντροφιά στα ξενύχτια σου.
Μια θεά στο ποτήρι σου, κρασί που ζαλίζει και σε ποτίζει,
φιλώντας τα χείλη σου.
Ρουφώντας την ζέση σου και ανασταίνοντας κάθε ελπίδα και λαχτάρα στην σκέψη σου.

12-6-2016

Art : Stylianos Papadopoulos

Μέσα στο λιοπύρι των ματιών σου...

Σήμερα... Σήμερα μου έλειψες...
Το τραγουδούσα.
Το έλεγα με γράμματα
και κάποιες στιγμές μονολογούσα...
Αυτό το πύρινο των σκούρων των ματιών σου,
κρυφό κάρβουνο να καίει,
το λιοπύρι των φιλιών σου.

Ήλιος, ήλιος φωτεινός,
δυνατός και αισθησιακός.
Αυτό το γέλιο,
το λακάκι,
ιδρώτας γήινος,
της σάρκας δροσερό νεράκι.

Όπως πέφτουν τα μαλλιά πάνω στο μέτωπό σου,
οι μυρωδιές της σάρκας σου,
το κάθε τι δικό σου.

Όπως κουνάς κάποιες στιγμές το πόδι νευρικά χάμω,
όπως γράφεις, όπως μιλάς,
όπως λέω το βλέμμα σου πούθε βρίσκεται??
Δεν με κοιτάς.
Σε σύννεφα καθισμένο πάνω σε χάνω να τριγυρνάς.

Πύρινο, πύρινο και μωβ.
Αυτοκρατορικό πορφυρό,
ηλιοστόλιστο και ακριβό.
Αυτό το βλέμμα των ματιών.
Με κοιτάς και ριγώ.
Και παίρνω τις ηλιαχτίδες
και τις ενώνω.
Κάνω πορφυροπύρινους δρόμους
και σε ανταμώνω.

Φλόγα και λιοπύρι,
λακάκια και φιλιά,
εσύ και εγώ μια αγκαλιά.
Απλό, απλό το σ'αγαπώ,
τόσο όμορφο, τόσο αληθινό!

Σε σκέφτομαι...
Να εδώ...
Εδώ όπως κοιτάς τα δέντρα να χορεύουν,
μέσα στο ηλιόλουστο το βλέμμα να σκιρτούν και να γυρεύουν.

Να...
Να ενωθούν τα βλέμματά μας κάτω από το μωβ,
κάτω από το κόκκινο, το κίτρινο, το ροζ...
Χρώμα, χρώμα και ζεστή αγκαλιά.
Βλέμματα και αισθήσεις,
ματιά στην ματιά.

Και μετά οι παφλασμοί,
οι ψίθυροι κάτω από τον ήλιο,
εγώ και εσύ.
Μου λείπεις...
Στο έχω πει??!!
Α!! Πάω να το γράψω,
περιστέρι σε αποστολή...

Μέσα στο λιοπύρι των ματιών σου...
φλόγα που ριζώνει το κάθε τι δικό σου.

9-2-2020

Πίνακας : Tasos Dali Eftimiadis

Ο άνθρωπος με την μάσκα...

Τόλμη... Τόλμη...
Αυτό αναζητώ...
Ανέβηκα σκάλες, κατέβηκα τσουλήθρες γλιστερές,
είδα θηρία και οχιές...
Πού??
Παντού.
Με γλώσσες διχαλωτές.
Κάποια είχαν και αθώα μορφή
αλλά αυτά μου έμπηξαν τα δόντια στην σάρκα ακόμα πιο πολύ.
Αίμα και πόνος, δάκρυ και πληγή.
Και έλεγα : "Μην ξεχνάς... Ίσως και αυτός από κάποιον άλλον έχει πληγωθεί..".
Και μια περπατούσα σε πεδιάδες γέρικες χωρίς φυτά και πουλιά,
χωρίς φωνές από βελάσματα, ήχους μόνο από αρπακτικά...
Και η τροφή είχε γίνει πλαστική,
δέντρα και καρπούς δεν έβλεπα στη γη.
Και έλεγα :" Ζει εδώ πραγματικά κανείς??!! "
Και μια περπατούσα σε πόλεις με βουή,
έβλεπα κόσμο μα κανένας δεν ήταν πραγματικά εκεί.
Κάπου κοιτούσαν χωρίς φωτιά και σπινθήρες στην φωνή.

Και...
Αναρωτιόμουν και περπατούσα αλλά μέσα στα σπλάχνα μου πενθούσα.
Δρόμοι γυμνοί, άνθρωποι χωρίς ψυχή.
Μόνο αριθμοί, λογιστές και φοροτεχνικοί.
Δικηγόροι και γιατροί που έκαναν ότι ήθελαν, ασυδοσία ολική.
Και ζητούσαν εξιλαστήρια θύματα να υπογράφουν, να θανατώνουν, να ισοπεδώνουν, να φυλακίζουν ή να ευνουχίζουν,
την ευθύνη να μην λαμβάνουν.
Βρίσκανεεεε ακούστε!!! .... Τον πιο αθώο,
πάνω στην πλάτη του έστηναν πανηγύρι και τον έστελναν στην λαιμητόμο.
Ήταν το εξιλαστήριο θύμα αλλά τον έλεγαν θυσία,
θυσία σε ένα βωμό όμως χωρίς ουσία.
Τον έλεγαν γραφικό, ίσως και αντικοινωνικό, σε έναν κόσμο όμως που σφάζει για ένα ευρώ.
Ήθελαν θύματα, θύματα και εθισμένους,
από πιστεύω και ιδανικά κατακρεουργημένους...
Και απορούσα : "Μα πώς επιζούν?? Με τις ερινύες τι κάνουν?? Πώς μπορούν να κοιμηθούν??!!"
Και μια μέρα σε μια σκάλα επάνω μου είπε την απάντηση ένα κοράκι σε ένα πτώμα χάμω....
"Πρέπει να φορέσεις μάσκα για να επιζήσεις,
στο καρναβάλι αυτό για να νικήσεις.
Τι νίκη αυτή δεν ξέρω ακριβώς τι είναι
γιατί στα όρνια και τα ζωύφια το μέλλον σας πήγε...
Ίσως είστε από άλλο πλανήτη, καταστροφικό,
ίσως σας έφερε κάποιος μετεωρίτης να κάνει κακό...
Ρέπετε σε οτιδήποτε αλλοτριωτικό...
Ζήτε εις βάρος της γης, ιοί χωρίς λογική, ξενιστές χωρίς ψυχή, μόνο μέταλλο και χαρτί, αντε και καμιά ουσία εθιστική".
" Πολύ καπνός σε αυτή τη γη!! "

Οπότε φόρεσα την μάσκα και εγώ
και σε αυτό το γαϊτανάκι ρίχνω χορό...

5-2-2020

Πίνακας : Maher A. Hassan

Ήθελα...

Ακούω έξω τον ίδιο ρυθμικό ήχο.
Η βροχή παίζει αργά...
Και η σκέψη τρέχει μακριά...
Σε θυμήθηκα, σε θυμάμαι όλο και πιο γλυκά...

Πού είσαι?? Πού??
Σε ποια αγκαλιά...
Πού γέρνεις το κεφάλι και αναζητάς δυο χείλη καυτά?!

Ήθελα...
Ήθελα να σου πω ότι δεν με άφησε να μιλήσω ο εγωισμός.
Η ατολμία, η στιγμή...
Δεν ξέρω...
Το στόμα ήταν κλειστό και η καρδιά βουβή.

Ένα φιλί, ένα χάδι, το στέρνο σου που ακουμπούσα το κεφάλι
και παραδίπλα η καρδιά να τραγουδάει σιγανά.
Αλλά δεν την άκουσα εκείνη την ώρα,
την ώρα που έπρεπε να είχε ανταρτέψει και να φωνάξει :
"Μην φύγεις τώρα..."

Πόσο γλυκό και δύσκολο το σ'αγαπώ,
όταν είσαι χαμένος,
χαμένη στον κυκεώνα του εγώ.
Στην απρόσωπη ζωή,
που πρέπει να την συντρίψεις,
να γίνει αληθινή.

Να αναπνέεις καθαρά,
να γεύεσαι το τώρα,
να μην παίρνεις κάθε αποτυχία προσωπικά ...

Έρμαια της γρήγορης καθημερινότητας,
στο χέρι μας είναι να γίνουν μαγικά.
Να σταματήσουμε μόνο να αφουγκραστούμε τα θέλω τα κρυφά.

Η ψυχή πρέπει να αναπνέει.
Η καρδιά να χαμογελά.

Ήθελα... Θέλω...

Σε είδα χτες...
Με κοίταξες με παράπονο.
Σε κοίταξα με ενοχές...
Έπρεπε να παλέψουμε για εμάς,
τα εμπόδια είναι για να δούμε τις δικές μας συνοχές...
Η αγάπη θέλει τόλμη, υπομονή και αντοχές...

Είναι εύκολο το σ'αγαπώ όταν ενώνονται οι ψυχές...

13-2-2020

Πίνακας : Δαμιανος Δαμιανός

Ω πανούργα παγίδα...

Ω πανούργα παγίδα στης Περσεφόνης το ιερό,
εκεί που το θεϊκό γίνεται ένα με το αληθινό.
Ένας Διόνυσος έπεσε στα δίχτυα σου, της Μέδουσας πλοκάμια, θύμα στο εύκαιρο και το φθαρτό.
Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και η ματαιοδοξία τον κάνει να πηγαίνει πιο γοργά,
κάθε ρυτίδα και αγκάθι, μέχρι στην Λυκόσουρα ικέτιδα να τριγυρνά η ομορφιά.
Γιατί είναι τόσο προσωρινή η ζωή?
Νερό που τρέχει αφηνιασμένο ποτάμι και μέχρι τον Άδη πέφτει και βροντοχτυπά με ορμή.

Και εσύ Νάρκισσε που γνώρισες την λήθη σε ένα ποτάμι, μια άγρια κραυγή,
τι έχεις να πεις για τον χρόνο,
κάθε λεπτοδείκτης και μια σκέψη στο εφήμερο, χωρίς ελπίδα, χωρίς ζωή.
Δεν μπορείς να το αποδεχτείς ότι το πρόσωπο φθείρεται,
το σώμα αλλάζει γοργά,
τα χρόνια έρχονται και κανένας δεν είναι ικανός να τα σταματά.

Όμως η ουσία των πραγμάτων είναι αφανής,
ο καθρέφτης κρύβει πολλά,
δεν κρύβει την ουσία της ζωής.
Η πραγματικότητα είναι άλλη, είναι τι είμαστε εμείς.
Πως νιώσαμε, τι πιστέψαμε, για τι δακρύσαμε, για τι υποφέραμε.
Τι ερωτευτήκαμε, τι μισήσαμε, ποιον λατρέψαμε, τι αγαπήσαμε.

Τι να δούμε λοιπόν??
Την αντανάκλαση των ψυχών.
Όπως στην κόρη των ματιών σου βλέπω εμένα, τον ίδιο τον εαυτό μου,
βλέπω την ψυχή μου, την ιδεατή μορφή μου.
Χωρίς ρυτίδες, χωρίς κοκκινάδια, χωρίς γκριμάτσες και διάφορα χάδια,
μόνο γυμνή εγώ και ο εαυτός μου, όχι αυτός που βλέπεις αλλά το ενδότερο εγώ μου.
Αυτό δεν έχει ηλικία, ούτε μπαίνει σε καλούπια,
είναι ελεύθερο και απλά υπάρχει, αυστηρός κριτής και ουσιοπλάστης.

Το πνεύμα είναι ελεύθερο,
δεν επιδέχεται περιορισμούς,
ένας καθρέφτης δείχνει το τώρα και κάνει μόνο υπαινιγμούς.
Μόνο η συνείδηση και η ψυχή έχει φτερά και αντανακλά μέσα στην κόρη των ματιών, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε κλεφτή ματιά.
Τι Αφροδίτη, τι Αθηνά, τι Μέδουσα να σε πετρώνει αν η καρδιά δεν χτυπά.
Κοίτα, κοίτα την λάμψη της ματιάς,
είναι η ψυχή που κρύβεται, ο χτύπος της φωτιάς.

14-2-2019