με τ’ αναποφάσιστο πρόσωπο
και οι μέρες αλλάξανε πορεία.
Τα μονοπάτια ολισθηρά.
Αυτόχειρες μαργαρίτες
γέρναν τσακισμένες στα κράσπεδα.
Κόσμος πολύς λαβωμένος,
κι ένα τραγούδι αργόσυρτο
μάτωνε τη μνήμη.
Νερό θολό,
γεφύρια έρημα,
ανατολές πονεμένες
κι ο χρόνος λεπίδι.
Πέρα μακριά,
κάτω απ’ τα ψηλά δέντρα
αφήσαμε τις ψυχές μας,
ίσκιοι γινήκαμε και προχωρήσαμε.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου