Αρσινόη Βήτα (Αγγελική Γιαννοπούλου) "Είναι"

φωτ :πίνακας Μάριος Σπηλιόπουλος: Μνήμης φυλάκιον

Eίναι το πρώτο φως της μέρας ανοίγοντας το ανατολικό παράθυρο, ο ήχος από τα παντοφλάκια της στο διάδρομο που φεύγουν για την κουζίνα να ετοιμάσουν πρωινό. Τα ρούχα στη σειρά να περιμένουν κι η πόρτα η ανοιχτή, με εκείνην στο λιακωτό να ακολουθεί με τη ματιά της τα βήματά μου στον πηγαιμό για το σχολείο κι ύστερα τα βήματά μου στη ζωή με την καλά κρυμμένη αγωνία να μην χαθώ σε λάθος δρόμο.

Είναι η μυρωδιά του γιασεμιού στον κήπο που πότιζε κάθε καλοκαιρινό δειλινό κι οι κρίνοι που έκοβε με προσοχή να μου χαρίσει για να μπουν στο ροδίτικο βάζο του ''Ίκαρου'' για να δει την ευφροσύνη της ψυχής μου με ένα χαμόγελο.

Είναι κανέλα και γαρύφαλλο στο πιο ωραίο κοκκινιστό του κόσμου και συμβουλές πώς θα ταιριάξω τι με τι, τα χρώματα ,οι υφές, η αισθητική και μέσα σ' όλα να μου δείχνει τα αγάλματα που αγαπούσε στο μουσείο, τα αγάλματα που φέρνουν τους ήχους της πατρίδας μου από παλιά.

Είναι το πρόσωπό της στο ιλαρό φως των κεριών της εκκλησίας. Το βλέμμα της πάνω από την κούνια των παιδιών μου κι οι ευχές της.

Τώρα η ηχώ της φωνής μου διαπερνά σιωπηλά το σύμπαν καθώς ψιθυρίζω ''μαμά'' χωρίς απόκριση καμμιά, μα τώρα είναι τόσο κοντά μου ο ουρανός.

*

*