Η σοφία του κόσμου γερνάει,
κεκλεισμένη των θυρών,
στα λαγούμια της πόλης....
ερωτοτροπεί με το έλεος!
αποσιωπάται
με τα κίβδηλα συναισθήματα
καταδιώκεται,
από αρρωστημένους ιούς
-Θέλω πάντα να ρωτήσω
μα δεν ξέρω αν θα πάρω απάντηση....
Γιατί σβηστήκανε τα χρώματα των ανθρώπων;
ίδιοι κι όμοιοι γινήκαμε με το γκρίζο μπετό...
Στη Χαρά ξέρεις, δεν γράφουμε
στις μεγάλες λύπες μόνον
όταν ο Πόνος
μετουσιώνεται σε μελανόμορφο αγγείο,
που μέσα τουσφραγίζονται
όλες εκείνες οι στιγμές
που ζήσαμε, ατόφιες.
Φωτεινή Α.Κ
ο πίνακας από το: dinfo.gr
https://aggouridaki.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου