~ Φωτογραφία: Τρύγος. Δύο γυναίκες, Αγήνωρ Αστεριάδης ~
(Γράφει η Ειρήνη-Βαρβάρα Λαγουβάρδου)
Η σοδειά, ο μόχθος της καλλιέργειας και της συγκομιδής, αλλά και η χαρά της καρποφορίας, σαν μια ψυχοδυναμική διαδικασία.
Ο άνθρωπος της στεριάς, ως ο εμψυχωτής της γης· εκείνος ο οποίος καλλιεργεί τη γη, για να μη μείνει «χερσωθείσα ψυχή».
*•❈•*
«ΤΡΥΓΟΣ»
(Ποιητική συλλογή: «Στα Μονοπάτια Της Γενέθλιας Γης», εκδ. Όστρια, 2019)
*•❈•*
Γερτά η ακοή στη χαμηλόθωρη γη ακουμπά·
ήχους -φωνές και χτύπους- αφουγκράζεται,
τη φλέβα της ζωής που ακατάπαυστη κυλά·
οι κραδασμοί λογχίζουν την καρδιά,
το αίμα ρέει, ταράσσει και χτυπά
Ενεδρεύω· στο ωριμασμένο αμπέλι
που ηδονικά τον τρύγο περιμένει, κρύβομαι
Τ’ αμπελουργού τον κάματο θωρώ·
τρυγά και το λιοπύρι τον ιδρώνει,
μοχθεί στ’ ανήλιαγο το πατητήρι
κι, ύστερα, το κρασί του γεύεται·
τόσος κάματος για μια κούπα κρασί…
τόση ζωή, στο σκοτάδι και στο φως παλεμένη,
για της ευδαιμονίας τη γοργοφτέρουγη στιγμή
*•❈•*
Τον άνθρωπο της στεριάς θωρώ·
στα χέρια -τα δουλεμένα και πολύγνωρα-
το μαλακό χώμα χουφτιάζει·
τ’ οσφραίνεται κι ευθύς κατέχει
ο σπόρος ο καλός ποιος θα ‘ναι·
ποιο το κομμάτι γης που εύφορα
τον κόπο του θε να καρπίσει
Τον άνθρωπο της στεριάς θωρώ·
της καρτερίας τα μάτια
στον ουρανό ικετευτικά να στρέφει,
κάθε που η μπόρα -η απρόσμενη στου θέρους
την κάψα- σκληρά το αμπέλι του χτυπά·
αθάμπωτα τα μάτια, μήτε στην καταιγίδα
δε μάθανε να σκύβουν, να σφαλούν
═════════════════════════════════════════*•
Ειρήνη-Βαρβάρα Λαγουβάρδου
Ψυχολόγος Παντείου Παν. Αθηνών – Συγγραφέας
Ποιητική συλλογή: «Στα Μονοπάτια Της Γενέθλιας Γης»
Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ, 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου