Τώρα που ‘φυγα μακριά σου δεν μου απομένουν και πολλά να κάνω. Όλα είναι πιο σκοτεινά, παρά τον δυνατό ήλιο που σκεπάζει τις ώρες, τις μέρες, την εποχή ολόκληρη. Κάποιες φορές βγαίνω στο δάσος για μακρινούς περιπάτους, αποζητώ χθόνιες εικόνες και ουράνιες σκέψεις, για ν’ αλλάξω την πραγματικότητα. Αλλά η δική σου παρουσία εισχωρεί παντού, στα σημαντικά και στ’ ασήμαντα, κυλάει βαθιά μέσα στο αίμα μου και γίνεται γραφή και πόνος.
Για σένα γράφω τούτες τις λέξεις και στις στέλνω μέχρι να ξαναϊδωθούμε, οπότε γίνει κάτι τέτοιο. Έχω βαφτίσει με νέα ονόματα, με νέες φράσεις, με νέες λέξεις καθετί που είδαμε, αγγίξαμε και σκεφτήκαμε μαζί. Τα δειλινά είναι «τα βαθιά χρώματα της φευγαλέας ηλιοφροσύνης», η θάλασσα «η αστύγινη γιορτή των αισθήσεων και των στοχασμών», και τα βουνά «τα μεγάλα αενάλεκτα ποιήματα, τα ολοστόλιστα με χρυσά αστέρια». Όλα πηγάζουν από το αυθεντικό, το γνήσιο, δεν είναι απομιμήσεις, ούτε χαρτογραφημένα ψιμύθια, έχουν δύναμη και φως. Τα νέα ονόματα γεννήθηκαν από μας και θα μείνουν σε μας. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα μπουν σε παρενθέσεις για να χάσουν την ομορφιά τους. Είναι μια υπενθύμιση και μια θύμηση για τον κόσμο και τον χρόνο, την ίδια τη ζωή, που είχε κι έχει ένα αρχαίο όνομα : αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου