ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΑΜΠΟΥΚΑΣ " ιζ΄ " (Από την "Αντοχή των υλικών")

Σα να γινόταν εισβολή
αμέτρητες μυριάδες κάτασπρα
μικροσκοπικά αλεξίπτωτα έπεφταν απ' τον ουρανό.
Η γεωμετρική τους ομορφιά
ξασπρίζοντας τα μάτια τύφλωνε.

Ό,τι είναι τέλεια όμορφο είναι αδύνατο να το αντικρίσεις.

Ένας τυφλός διέσχιζε το δρόμο φωνάζοντας απελπισμένος πως χιονίζει.
Ήταν λοιπόν δύσκολο ν' αντιληφθεί
ότι κατέβαιναν οι ατέλειωτες λεγεώνες των αγγέλων;
Ερχόταν με ύμνους τόσο υψηλής συχνότητας
που δε μπορεί το αφτί μας να συλλάβει.
Τουλάχιστον όμως, πώς δεν ένιωσε το ψυχρό τους φως
όπως ακριβώς τη στιγμή που τυφλωνόταν;

Όταν όλα τα σκεπάσει το άσπιλο λευκό των αγγέλων
πού θα 'βρει μέρος να κουρνιάσει ο άστεγος παιδικός μου φίλος
και κάθε αδελφός που πλανιέται χειμώνα - καλοκαίρι
με τα ίδια ράκη και οικοσκευή την αγιότητα;

Ω! Πόσο γνωρίζω την απελπισία
εκείνου που δεν έχει δρόμο, ούτε προοπτική!
Η δικαιοσύνη είναι νόημα ανθρώπων
δεν είναι συνέπεια του μαρτυρίου.

Μας μένει τέλος το δικό μας χνώτο για να ζεσταθούμε.
Μας μένει και η ενόραση του Τειρεσία για ν' αντέξουμε
τ' αλλεπάλληλα στίφη των ψυχρών αγγέλων
που επιδιώκουν την απώλεια των αριθμών
κι ωστόσο λιώνουν στη θέρμη μιας ανθρώπινης ανάσας.

Θ.Κ. (Από την "Αντοχή των υλικών")

Η φωτογραφία είναι από το https://www.flickr.com/