Πίσω απ τον διπλό καθρέφτη
Θολές πήλινες φιγούρες (μαζί κι η δική σου)
Κάνουν τα ποτάμια να ξεχειλίζουν φως
Την έρημο ν αγκαλιάζει το σκότος της
Τα ηφαίστεια να σκορπούν φονική λάβα
Στο είναι μου.
Χθες φάνηκε η αίολη σκιά
Στο μαύρο της αβύσσου γαντζωμένη
Στίχοι στα χέρια της, κοφτεροί κι υγροί
Και ένα ροδοπέταλο για καρδιά.
Δεν τρόμαξε το βλέμμα σου, αφού ήξερε
Το δίκιο του Βλαδίμηρου
Για τα φλεγόμενα χέρια των κομητών
Και την ψυχή
Που θα ’θελε να φλέγεται για μία…
Δάκρια να ναι αυτά; Κλαίνε οι ποιητές
Στο λιόγερμα της επανάστασης;
Ή στο ξημέρωμα της ελπίδας;
Χρόνια θα επιστρέφουμε με χαίνουσες πληγές
Και το μισό χαμόγελο του αγώνα.
Το γέλιο ολόκληρο θ αργήσει ν αντηχήσει
Μαχαίρι αυτή η γνώση, μα γλυκό
Σαν άγγιγμα ή δάκρυ.
Μόνο ο ορίζοντας θα μείνει από τον έρωτα
Όσον προλάβαμε…
Κι ίσως το ατσάλι της ματιάς μας!
Αριάδνη Πορφυρίου (ανέκδοτο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου