Homo Universalis: ΒΟΛΟΣ , ΜΑΚΡΥΝΙΤΣΑ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2020

ΒΟΛΟΣ , ΜΑΚΡΥΝΙΤΣΑ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ

Βόλος

Μικρό & Μεγάλο Ζερέλι.

Μικρό Ζερέλι....

Οι λίμνες Ζερέλια ή Ζηρέλια είναι δύο λίμνες κυκλικού σχήματος, που βρίσκονται 4 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πόλης του Αλμυρού και 2,5 χλμ από το Δ.Δ. Ευξεινούπολης, σε υψόμετρο 130 μέτρων από τη θάλασσα, στους βόρειους πρόποδες της Όθρυος. Ανατολικά της μεγάλης λίμνης υπάρχει μικρός γήλοφος (μαγούλα). Εκεί έχει εντοπιστεί προϊστορικός οικισμός ο οποίος κατοικήθηκε για πρώτη φορά κατά τις αρχές της της Μέσης Νεολιθικής (5.800-5.300 πΧ.) και συνέχισε να κατοικείται κατά την Εποχή του Χαλκού και τα ιστορικά χρόνια.

Η ιδιαιτερότητα των λιμνών αυτών οφείλεται στη μετεωριτική τους προέλευση (λίμνες μάαρ, οι μόνες αυτού του τύπου που απαντώνται στην Ελλάδα) και στο αρχαιολογικό ενδιαφέρον του χώρου.

Η απόσταση μεταξύ των δύο λιμνών είναι περίπου 250 μ. Η μεγαλύτερη λίμνη έχει διάμετρο 250 μ. και βάθος περίπου 8 μ., ενώ η μικρότερη έχει διάμετρο 150 μ. και βάθος περίπου 6 μ. Ο πυθμένας τους έχει σχήμα πιάτου

Μεγάλο Ζερέλι......Οι λίμνες αποτελούν υδροβιότοπο όπου συχνάζουν λευκοί πελαργοί και διάφορα είδη υδρόβιων πτηνών και πουλιών που ζουν κοντά στο νερό (παρυδάτια), όπως φαλαρίδες, νερόκοτες, νανοβουτηχτάρια, πρασινοκέφαλες πάπιες, κιρκίρια, σταχτοτσικνιάδες, λευκοτσικνιάδες, πορφυροτσικνιάδες, μικροτσικνιάδες, και νανοπουλάδες. Μέσα στις καλαμιές ζουν διάφορα μικρα πουλιά, όπως κιστικόλες, ψευταηδόνια, τσιχλοποταμίδες και καλαμοποταμίδες.

Μεγάλο Ζερέλι....Πρόκειται για δίδυμους κρατήρες που

δημιουργήθηκαν από σύγκρουση μετεωρίτη με τη Γη. Η πρόσκρουση έλαβε χώρα κατά την εποχή του Ολόκαινου, πριν από 12.500 με 8.000 χρόνια, και το πιθανό μέγεθος των θραυσμάτων που προσέκρουσαν εκτιμάται ότι κυμαίνεται από 10 έως 30μ. Το φαινόμενο αυτό είναι μοναδικό στην Ελλάδα. Σε ολόκληρη την Ευρώπη οι αντίστοιχες περιπτώσεις-θέσεις δεν ξεπερνούν τις 40 και σε ολόκληρο τον πλανήτη τις 178

Μεγάλο Ζερέλι....Οι λίμνες αρχικά θεωρούνταν πως είναι καρστικές δολίνες ή πως έχουν ηφαιστειογενή προέλευση. Όμως, τον Δεκέμβριο του 2010, οι ερευνητές Ευάγγελος Λάγιος και Dietrich Volker J. βρήκαν εκεί μερικώς τετηγμένο ζιρκόνιο, για την τήξη του οποίου απαιτούνται θερμοκρασίες μεγαλύτερες των 1.400 – 1.800 °C. Επειδή όμως τόσο υψηλές θερμοκρασίες δεν απαντώνται σε διαδικασίες μαγματισμού ή σε φαινόμενα μεταμόρφωσης στον γήινο φλοιό και τον ανώτερο μανδύα, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως πρόκειται για κρατήρες που δημιουργήθηκαν από πρόσκρουση μετεωρίτη

Μεγάλο Ζερέλι.....Οι «Λίμνες των Μετεωριτών» βρίσκονται στα νότια της πεδιάδας του Αλμυρού, στην περιοχή της Ευξεινούπολης. Κάτι λιγότερο από 6 χλμ. (αγροτικού δρόμου) από τον Αλμυρό και περίπου 11 χλμ. απόσταση από το αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου.

Στην περιοχή εκείνη βρισκόταν το αρχαίο Αθαμάντιο πεδίο, στο νομό Μαγνησίας.

Μεγάλο Ζερέλι.....Στα βόρεια των λιμνών κυλάει ο ποταμός Ξηριάς και στα νότια υψώνονται τα βουνά της Γκούρας που στη συνέχεια ενώνονται με το όρος Όθρυς. Οι λίμνες βρίσκονται σε υψόμετρο 130 μέτρων και έχουν απόλυτα κυκλικό σχήμα. Η μεγαλύτερη από τις δίδυμες έχει διάμετρο 250 μέτρων, βάθος περίπου 8 μέτρων ενώ καλύπτει 42 στρέμματα επιφάνειας. Η μικρότερη αδερφή της βρίσκεται 200 μέτρα πιο ανατολικά, καλύπτει επιφάνεια 25 στρεμμάτων, έχει διάμετρο 150 μέτρων και βάθος περίπου 6 μέτρα

Μέχρι και πρόσφατα η πιθανότερη ερμηνεία γέννησης των λιμνών ήταν η ηφαιστειακή. Όπως αναφέρει και το ενημερωτικό υπόμνημα στο Κέντρο Πληροφόρησης στον υγρότοπο, οι λίμνες βρίσκονταν στο δρόμο των ηφαιστείων της περιοχής στον Παγασητικό και τον Μαλιακό. Σύμφωνα με μελέτες την δεκαετία του 60 η ηφαιστειακή δραστηριότητα στο Τεταρτογενές είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των λιμνών.

Η δημιουργία των Λιμνών Ζερέλια τις κάνει μοναδικές στον ελλαδικό χώρο. Αρχικά έχουν χαρακτηριστεί ως «λίμνες μάαρ» και είναι οι μόνες στην Ελλάδα. Και μεταξύ των ελάχιστων λιμνών παγκοσμίως που έχουν αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Στη Γεωλογία και ειδικότερα στην Υδρολογία και την Ηφαιστειολογία με τον διεθνή όρο Μάαρ (Maar) ή Μάαρε (Maare), χαρακτηρίζεται η μορφή ενός ηφαιστειακού κρατήρα με μορφή δαχτυλιδιού, ο οποίος έχει πάρει το σχήμα λίμνης μιας και καλύπτεται από νερό.

Η παραμονή του νερού μέσα στον κρατήρα οφείλεται στα αδιάβροχα πετρώματα της ίδιας της γεωμορφής που σχηματίσθηκαν μετά από κάποια βίαιη εκρηξιγενή δραστηριότητα μαγματικού αερίου πριν από χιλιετίες.

Απέναντι ο Αλμυρός

Το δάσος Κουρί

-Το δάσος Κουρί είναι μια βαρύτιμη κληρονομιά της περιοχής μας. Βρίσκεται περίπου 1000 μέτρα βορειοδυτικά της πόλης του Αλμυρού και 500 μέτρα από την πρώην κοινότητα της Ευξεινούπολης.

Το 1927 με την υπ’ αριθ. 35/1927 απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου παραχωρήθηκε στην τότε κοινότητα και σήμερα Δήμο Αλμυρού. Το 1970 κηρύχτηκε αναδασωτέο, με το υπ’ αριθ. 356/1980 Προεδρικό Διάταγμα. Στη συνέχεια εντάχθηκε στις προστατευόμενες περιοχές με το νόμο 1650/86 για την προστασία του περιβάλλοντος.

Η έκταση που καταλαμβάνει είναι περίπου 1150 στρέμματα και καλύπτεται κατά κύριο λόγο από «ΧΝΟΩΔΗ ΔΡΥ». Η επιφάνειά του είναι μικρότερη, σε σχέση με αυτή που είχε τα παλιά χρόνια. Δυστυχώς όμως ιστορικές πηγές και επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν.

Αναγκαστικά λοιπόν αρκούμαστε σε μαρτυρίες γεροντότερων που μεγάλωσαν στην περιοχή και θυμούνται. Το δάσος παλιά κάλυπτε μια περιοχή από το Νεοχωράκι έως την παραλία του Αλμυρού και από τα ρέματα του Πλατάνου έως και το χολόρεμα κοντά στο Αϊδίνι. Δηλαδή μια έκταση περίπου 20.000 στρεμμάτων.

Αν επισκεφτεί κανείς την περιοχή θα δει δέντρα όμοια με αυτά του δάσους Κουρί, τα οποία είναι διάσπαρτα σε όλη αυτή την περιοχή. Αυτό αποτελεί πιστοποίηση των παραπάνω πληροφοριών.

Παγώνια στην σκεπή....

Βόλος

Πανόραμα Βόλου από τον Αλμυρό.

Ο Βόλος είναι πόλη της Θεσσαλίας, κτισμένη στον μυχό του Παγασητικού κόλπου, κοντά στη θέση της αρχαίας Ιωλκού και στους πρόποδες του βουνού των Κενταύρων, του Πηλίου. Αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες πόλεις και ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Ελλάδας.

Ο μόνιμος πληθυσμός της Δημοτικής Ενότητας Βόλου ανέρχεται σε 86.046 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, ενώ ολόκληρο το πολεοδομικό συγκρότημα αριθμεί 125.248 κατοίκους. Ο πληθυσμός του διευρυμένου "Καλλικρατικού" Δήμου Βόλου ανέρχεται σε 144.449 κατοίκους.

Η προέλευση του ονόματος Βόλος δεν είναι πλήρως τεκμηριωμένη. Κατά ορισμένους, η λέξη Βόλος αποδίδεται σε παραφθορά του αρχαίου ονόματος Ιωλκός (Ιωλκός > Γιωλκός > Γώλος > Βώλος ή Βόλος). Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι η ονομασία Βόλος προήλθε από το όνομα Φόλος, που κατά την μυθολογία ήταν πλούσιος γαιοκτήμονας της περιοχής. Κατά μία τρίτη εκδοχή (βλ. Η επανάσταση της Θετταλομαγνησίας, του Γ. Κορδάτου), η λέξη Βώλος ή Βόλος προέρχεται από την σλαβική θεότητα "Βόλος" ή "Βέλες" και είναι αντίστοιχη της ελληνικής αρχαίας θεότητας Δήμητρα, όπως και λεγόταν η πόλη παλιότερα "Δημητριάδα"

Τέλος, κατά μία τέταρτη εκδοχή, η ονομασία Βόλος είναι παραφθορά της ιταλικής λέξης golfo, που σημαίνει κόλπος. Γεγονός πάντως είναι ότι το τοπωνύμιο Βόλος εμφανίστηκε γύρω στον 14ο αι. και χρησιμοποιήθηκε πρώτα για το χωριό που είναι χτισμένο στους πρόποδες του Πηλίου και που σήμερα αποκαλείται Άνω Βόλος.

Η περιοχή του Βόλου, η αρχαία Μαγνησία, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πρώτες περιοχές που κατοικήθηκαν στον ελλαδικό χώρο. Οι οικισμοί που ανακαλύφθηκαν στα κοντινά χωριά Σέσκλο και Διμήνι χρονολογούνται από την 7η χιλιετία π.Χ., ενώ η πολιτισμική παρουσία στον χώρο συνεχίζεται αδιάκοπη μέχρι σήμερα.

Μεταπολεμικά ο Βόλος εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα πολεοδομικά συγκροτήματα της Ελλάδας, από οικονομική και δημογραφική άποψη. Τον Μάιο του 1947, με βασιλικό διάταγμα ιδρύθηκε ο Δήμος Νέας Ιωνίας Βόλου. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1954, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Παγασών, αποφάσισε την μετονομασία της δημοτικής Αρχής σε «Δήμος Βόλου». Την επόμενη χρονιά, δύο σεισμοί, στις 19 Απριλίου και στις 21 Απριλίου 1955, κατέστρεψαν σχεδόν το ένα τέταρτο των κτισμάτων και η πόλη άλλαξε φυσιογνωμία. Ορισμένα από τα νεοκλασικά κτίρια του προπολεμικού Βόλου χάθηκαν για πάντα και στην θέση τους εμφανίστηκαν τα μικρά μετασεισμικά σπίτια. Αυτές οι όμορφες μετασεισμικές μονοκατοικίες αντικατάστάθηκαν στην εποχή της αντιπαροχής (1970–2000) από πολυκατοικίες.

Ιστορικός σιδηροδρομικός Σταθμός Βόλου,έργο τέχνης της αρχιτεκτονικής!!

Κάθε χρόνο, χιλιάδες επισκέπτες επιλέγουν να θαυμάσουν από κοντά τον ιστορικό Σιδηροδρομικό Σταθμό του Βόλου. Το κτίριο σχεδίασε ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο Ντε Κίρικο και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1884, ως μέρος του έργου του Θεσσαλικού Σιδηροδρόμου που θα συνέδεε το λιμάνι του Βόλου με τον θεσσαλικό κάμπο και την πόλη της Λάρισας. Η ύπαρξη αυτού του σιδηροδρομικού δικτύου αποτέλεσε μια από τις βασικές αιτίες της ταχείας ανάπτυξης της πόλης.

Ο γραφικός Σιδηροδρομικός Σταθμός παραμένει ίδιος από το 1884 μέχρι σήμερα και είναι ένα από τα λίγα κτίρια που διασώθηκαν μετά τους ισχυρούς σεισμούς που έπληξαν τον Βόλο στη δεκαετία του ’50. Η κομψότητα, η νεοκλασική του γραμμή και η δίρικτη στέγη με τον ξύλινο διάκοσμο στο περίγραμμα κάνουν το κτίσμα ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό κόσμημα για την πόλη. Τον εξωτερικό χώρο στολίζει το μνημειακό άγαλμα της θεάς Αθηνάς, έργο του διάσημου Ιταλού γλύπτη Ι. Previsan, που δένει αρμονικά με το κομψό, επιβλητικό κτίριο.

Σήμερα, στον πρώτο όροφο του κτιρίου λειτουργεί το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλίας. Στο μουσείο εκτίθενται πλούσια κειμήλια σχετικά με την ιστορία των σιδηροδρόμων. Παλιές φωτογραφίες, τηλέγραφοι, ρολόγια σταθμού, στολές εποχής, εκδοτήρια εισιτηρίων, εξαρτήματα μηχανών, αρχεία, βιβλία για την αρχιτεκτονική των σιδηροδρόμων και σχέδια του Εβάριστο Ντε Κίρικο είναι μερικά μόνο από τα ποικίλα εκθέματα που αποτελούν σημαντικά ιστορικά ντοκουμέντα. Το μουσείο, που βρίσκεται ακόμη στα αρχικά του βήματα, εμπλουτίζεται διαρκώς με νέο υλικό και στοχεύει να γίνει ένα διεθνούς φήμης σταθμός για τους φίλους του σιδηροδρόμου.

Το 1984 ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με έδρα τον Βόλο και σχολές ή τμήματα σε όλες τις θεσσαλικές πόλεις. Το Πανεπιστήμιο, το οποίο δέχτηκε τους πρώτους φοιτητές το 1989 και φιλοξενεί σήμερα περίπου 15000 φοιτητές και πάνω από 500 άτομα εκπαιδευτικό και τεχνικό προσωπικό, έδωσε μία νέα πνοή στην πνευματική ζωή του Βόλου.

Δύο χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, με βασιλικό διάταγμα της 31ης Μαρτίου 1883 (ΦΕΚ 126), ιδρύθηκε ο Δήμος Παγασών, ο προκάτοχος του σημερινού Δήμου Βόλου. Η ανάπτυξη της νέας πόλης ήταν ραγδαία. Η βιοτεχνική και γεωργική παράδοση του Πηλίου, το λιμάνι του καθώς και τα παροικιακά κεφάλαια που εισέρρευσαν στην περιοχή ήταν μερικοί από τους παράγοντες που ευνόησαν την οικονομική εξέλιξη της πόλης με κύριες κατευθύνσεις το εμπόριο και την βιομηχανία. Η ευνοϊκή θέση και η αλματώδης οικονομική εξέλιξη της πόλης προσέλκυσαν κατοίκους και επενδυτές από άλλες περιοχές. Η σύντομη κατάληψη του Βόλου κατά την διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 δεν είχε μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην ανάπτυξή του.

Λίγο πριν την ανατολή στο λιμανάκι με τα ψαροκάικα....

Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η οικονομική και πνευματική δραστηριότητα της περιοχής μεταφέρθηκε στο Πήλιο, το οποίο ευνοήθηκε από το καθεστώς προνομίων που του είχαν παραχωρήσει οι Οθωμανοί κατακτητές. Από τον 17ο αι. και μέχρι την Ελληνική Επανάσταση του 1821, το Πήλιο εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα πρωτοβιομηχανικά και πνευματικά κέντρα του ελλαδικού χώρου. Κατά την ίδια περίοδο, το κάστρο του Βόλου ήταν αποκλειστικός χώρος των Οθωμανών, όπου απαγορεύονταν ή αποφεύγονταν η εγκατάσταση χριστιανών.

Η σημερινή πόλη του Βόλου άρχισε να κτίζεται έξω από το παλιό κάστρο λίγο μετά το 1830. Η ευνοϊκή γεωγραφική της θέση, λόγω του λιμανιού, συνέβαλε στην εξέλιξή της σε οικονομικό κέντρο της Θεσσαλίας. Μετά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877 και την διάσκεψη της Κωνσταντινούπολης (1881), η Θεσσαλία παραχωρήθηκε στο νεοελληνικό κράτος, και στις 2 Νοεμβρίου του 1881, ο Ελληνικός Στρατός Ξηράς εισήλθε στην πόλη του Βόλου.

Κατά τον «άτυχο» Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ο Βόλος έπεσε ξανά στα χέρια των Τούρκων. Οι κάτοικοι της περιοχής αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο σε γειτονικά νησιά, αλλά μετά από λίγους μήνες οι Τούρκοι αποχώρησαν και έτσι Βολιώτες και Πηλιορείτες επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Συγκεντρώνοντας όλες τις προϋποθέσεις — κεφάλαια, εργατική δύναμη, διευρυμένη εσωτερική αγορά, πρόσβαση στις πρώτες ύλες — ο Βόλος εξελίχθηκε προπολεμικά σε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο. Οι κυριότεροι κλάδοι της βιομηχανίας ήταν τα τρόφιμα, το μέταλλο, ο καπνός, η υφαντουργία και η βυρσοδεψία.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ανέκοψε προσωρινά την εξέλιξη της πόλης. Την περίοδο 1941–1944 ο Βόλος δοκιμάστηκε σκληρά από την Ιταλική και αργότερα τη γερμανική κατοχή. Η περίοδος αυτή είναι η μόνη κατά την οποία, ο πληθυσμός της πόλης παρουσίασε μείωση. Πολλά μέλη των αντιστασιακών οργανώσεων, αλλά και απλοί άμαχοι πολίτες βρήκαν τραγικό θάνατο στους δρόμους της πόλης, στους χώρους εκτέλεσης (όπως η πλατεία Ελευθερίας) και στη διαβόητη «Κίτρινη Αποθήκη», που οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους χρησιμοποιούσαν ως φυλακή.

H Δημητριάδα ήταν αρχαία πόλη της Θεσσαλίας, κτισμένη στον μυχό του Παγασητικού κόλπου, 1,5 χιλιόμετρο νοτιοδυτικά του Βόλου. Ιδρύθηκε το 293 π.Χ. από τον Δημήτριο Πολιορκητή, από τον οποίο πήρε το όνομά της, ο οποίος συνοίκησε τις μικρές κώμες με πυρήνα τις αρχαίες Παγασές. Η πόλη άκμασε ιδιαίτερα ως οικονομικό, εμπορικό και πολιτικό κέντρο μέχρι το 168 π.Χ., όταν κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Στη συνέχεια έχασε την πολιτική της δύναμη. Επί Μέγα Κωνσταντίνου ορίστηκε έδρα επισκόπου και στους πρώτους βυζαντινούς χρόνους γνώρισε σχετική ακμή, μέχρι που εγκαταλείφθηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ..

Αρχαία Δημητριάδα....Σήμερα σώζονται κτίρια των ελληνιστικών, ρωμαϊκών και παλαιοχριστιανικών χρόνων, όπως τα δημόσια κτίσματα, το ανάκτορο, ιδιωτικές κατοικίες, τα ιερά, όπως ο ναός της Ιωλκίας Αρτέμιδος και η βασιλική της Δαμοκρατίας, και οι νεκροπόλεις. Η πόλη περιβαλλόταν από τείχος μήκους 11 χιλιομέτρων, το οποίο διέθετε πύργους.

Αρχαία Δημητριάδα....Στο ψηλότερο σημείο βρισκόταν η οχυρωμένη ακρόπολη. Επίσης, σώζεται το Ηρώο, το θέατρο και τμήμα του υδραγωγείου. Στη θέση Πευκάκια έχει εντοπιστεί προϊστορικός οικισμός.

Πήλιο - Πορταριά

Ανεβαίνοντας το Πήλιο.....Μέσα από το πούλμαν..

Ένα από τα δημοφιλέστερα χωριά του Πηλίου αλλά και ολόκληρης της χώρας, η Πορταριά συνδυάζει την ατμόσφαιρα του αυθεντικού πηλιορείτικου οικισμού και την αξεπέραστη θέα στην πόλη του Βόλου και του Παγασητικού με την έντονη τουριστική ανάπτυξη. Οι επισκέπτες της την επιλέγουν για διακοπές όλους τους μήνες του χρόνου, με περίοδο αιχμής το χειμώνα. Η γραφικότητά της, η φυσική ομορφιά και η κοντινή απόσταση τόσο από το χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου όσο και από τη θάλασσα την καθιστούν ιδανικό προορισμό και ορμητήριο για εξορμήσεις σε όλο το Πήλιο.

Ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια και ταβέρνες (από τα καλύτερα του Πηλίου), καφέ, μπαρ και καταστήματα με σουβενίρ και είδη λαϊκής τέχνης συνθέτουν έναν ολοκληρωμένο τουριστικό προορισμό για όλα τα γούστα. Δέντρα και λουλούδια στολίζουν τα λιθόστρωτα καλντερίμια, τα πέτρινα παραδοσιακά σπίτια και τις πλατείες, ενώ σε ολόκληρο το χωριό υπάρχουν σπουδαία αρχοντικά, περίτεχνες λιθόχτιστες βρύσες, εκκλησιές και μνημεία. Ιδιαίτερα όμορφες και γραφικές είναι η πλατεία Μελίνας Μερκούρη, που είναι και η κεντρική του χωριού, περιτριγυρισμένη από ταβέρνες και καφέ, η πλατεία Αδάμενας από όπου και ξεκινάει το μονοπάτι για την Πηγή Μάνας με τα αιωνόβια πλατάνια, αλλά και η πλατεία Ταξιαρχών με την υπέροχη θέα και το γραφικό πέτρινο εκκλησάκι.

Στο όμορφο μας Πήλιο κρύβεται ένας θησαυρός που μόνο στη φαντασία θα μπορούσε να ανήκει… ή μάλλον στην μυθολογία! Ο λόγος για το «Μονοπάτι των Κενταύρων». Ναι, εκείνων των ανθρωπόμορφων τεράτων, το κάτω μέρος των οποίων ήταν αλόγου και το άνω ανθρώπινο. Όλοι ξέρουμε τον Χείρωνα τον διδάσκαλο κάθε σπουδαίου ήρωα, όπως του Ηρακλή και του Αχιλλέα. Εκείνον τον σοφό ειρηνοποιό αθάνατο, στον οποίο προσέτρεχαν οι θνητοί για θέματα μαντείας, αστρονομίας, μουσικής ή ιατρικής. Δε γνωρίζουν, ωστόσο, πολλοί την Ιστορία τους!

Ντόπιοι πρόσκοποι ανέλαβαν πριν λίγα χρόνια την χαρτογράφηση του μονοπατιού και την ασφαλή διάβαση του. Προστέθηκαν γέφυρες και καθαρίστηκαν περιοχές, ενώ πέτρινα σκαλοπάτια εντείνουν τη μυθολογική ατμόσφαιρα του μυστηριακού τόπου, οπού ζούσαν τα όντα. Καταρράκτες και καταγάλανα ρυάκια, πυκνά δέντρα και δροσιά μαγεύουν τον πεζοπόρο. Πρόκειται για μια κυκλική διαδρομή 2,7 χλμ. Το μονοπάτι βρίσκεται έξω από το χωριό Πορταριά και το τέλος του οδηγεί στο ίδιο το χωριό. Χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο, πιο ευκολοπερπάτητο, καταλήγει στο κέντρο του χωριού και το δεύτερο κομμάτι, που είναι και το μεγαλύτερο, καταλήγει στην έξοδο του χωριού.

Αφήνοντας την Πορταριά...

Μακρινίτσα

Χτισμένη στις δυτικές πλαγιές του Πηλίου βόρεια του Βόλου, είναι από τα τουριστικότερα ορεινά χωριά της Ελλάδας και φημίζεται για το παραδοσιακό της χρώμα, την ιδιαίτερη πηλιορείτικη αρχιτεκτονική της και για την εξαιρετική θέα που διαθέτει προς τον Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο. Για τον λόγο αυτό χαρακτηρίζεται "μπαλκόνι του Πηλίου".

Η Μακρινίτσα ή Μακρυνίτσα (παλιότερα γνωστή ως Μακρινίτζα) είναι παραδοσιακός οικισμός του Δήμου Βόλου της Περιφέρειας Θεσσαλίας (πρόγραμμα Καλλικράτης). Ο πληθυσμός της είναι 694 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2011, αρκετά μειωμένος σε σχέση με παλαιότερες δεκαετίες, αν και τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει πάλι αύξηση. Οι περισσότεροι κάτοικοί της ασχολούνται με τις τουριστικές επιχειρήσεις.

Η Μακρινίτσα ήταν από τα χωριά που ξεσηκώθηκαν κατά την επανάσταση του 1821. Με την κήρυξη της επανάστασης στο Πήλιο από τον Άνθιμο Γαζή, οι Πηλιορείτες πολιόρκησαν το Βελεστίνο και τον Βόλο. Με επέμβαση όμως του Δράμαλη η πολιορκία απέτυχε. Οι Οθωμανοί στην συνέχεια πολιόρκησαν την Μακρινίτσα που τελικά μετά από ισχυρή αντίσταση έπεσε και η επανάσταση στη περιοχή καταπνίγηκε.

Η Μακρινίτσα πρωτοστάτησε επίσης στην επανάσταση της Θεσσαλίας το 1878. Η σημαντικότερη μάχη κατά την διάρκεια αυτής της επανάστασης πραγματοποιήθηκε στην Μακρινίτσα. Τα επαναστατικά σώματα της περιοχής και οι κάτοικοι της Μακρινίτσας με αρχηγό την Μαργαρίτα Μπασδέκη αντιστάθηκαν σθεναρά αλλά τελικά υπέκυψαν, όταν κατέφτασαν στην περιοχή Τουρκικές ενισχύσεις. Με την μεσολάβηση των Άγγλων η επανάσταση έληξε. Τρία χρόνια μετά, το 1881 η Μακρινίτσα ενσωματώθηκε μαζί με την υπόλοιπη Θεσσαλία στο ελληνικό κράτος.

Μετά την απελευθέρωση η Μακρινίτσα έγινε δήμος, ενώ στο διάστημα 1912 - 2010 υπήρξε ξεχωριστή κοινότητα. Μεταπολεμικά άρχισε η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Στις μέρες μας το χωριό είναι από τους πιο ονομαστούς προορισμούς του Πηλίου, με πολλά από τα παλιά αρχοντικά του να έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε ξενοδοχεία, ενώ παράλληλα έχει αναπτυχθεί πολύ η βιοτεχνία παραδοσιακών προϊόντων, από τα οποία τα πιο γνωστά είναι το τσίπουρο, ζυμαρικά, μέλι και μαρμελάδες.

Τα σπίτια του Πηλίου χαρακτηρίζονται για τις πέτρινες στέγες τους και για την πλούσια ζωγραφική και ξυλογλυπτική διακόσμηση στον πάνω όροφο των κτιρίων. Τα σπίτια είναι διώροφα ή τριώροφα με χοντρούς πέτρινους τοίχους. Ο κάτω όροφος έχει λίγα ανοίγματα ενώ ο πάνω έχει πολλά παράθυρα και συχνά προεξέχει λίγο σε σχέση με τον κάτω όροφο. Τα σπίτια χαρακτηρίζονται επίσης από τις διακοσμημένες οροφές και τις ξυλόγλυπτες πόρτες και παραθυρόφυλλα.

Αη Γιάννης ο Πρόδρομος...........

Ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Μακρινίτσας και χτίστηκε το 1806. Είναι ένας μικρός μονόχωρος ναός με την αψίδα του ιερού στα ανατολικά, γυναικωνίτη στα δυτικά και κιονοστήρικτη στοά κατά μήκος της δυτικής και της νότιας πλευράς. Αρχικά ο ναός καλυπτόταν με θόλους, οι οποίοι κατέπεσαν κατά τους σεισμούς του 1955 και στη συνέχεια τοποθετήθηκε ξύλινη στέγη.

Το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού χρονολογείται περί τα μέσα του 19ου αι. Η τοιχογραφία με την παράσταση του Προδρόμου στο βόρειο τοίχο του ναού είναι έργο σύγχρονο, των μέσων του 20ου αι. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο χρονολογείται στα μέσα του 19ου αι. Ο πλούσιος λιθανάγλυφος διάκοσμος είναι έργο του μάστορα λιθοξόου Θεοδοσίου από τη Βράχα Αγράφων.

Το έργο “Συντήρηση και Αποκατάσταση του Ιερού Ναού Αγ. Ιωάννου Προδρόμου Μακρινίτσας Πηλίου Ν. Μαγνησίας” εκτελέστηκε κατά το διάστημα 2011-2013 από την 7η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος “Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδος – Ηπείρου 2007 - 2013”

Χαρακτηριστικό αρχοντικό της Μακρινίτσας είναι το αρχοντικό Τοπάλη που χτίστηκε το 1844 και χρησιμοποιείται σήμερα ως λαογραφικό μουσείο. Το κτίριο είναι τριώροφη οχυρωμένη κατοικία, με πολεμότρυπες και αμυντικό πυργίσκο στην στέγη του. Το αρχοντικό αυτό δόθηκε στην κοινότητα της Μακρινίτσας, από την οικογένεια Τοπάλη το 1932 για να στεγάσει το λαογραφικό μουσείο, το οποίο σήμερα έχει περισσότερα από 1500 εκθεματα

Στην πανέμορφη πλατεία της Μακρινίτσας υπάρχει το Καφενείο Θεόφιλος που είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό για μια ζωγραφιά του φημισμένου λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ. Σήμερα το κτήριο έχει χαρακτηριστεί "ιστορικό διατηρητέο μνημείο" και είναι ιδιοκτησία της Κοινότητας Μακρινίτσας. Η σύνθεση της τοιχογραφίας περιγράφει ένα γλέντι στο στρατόπεδο του Κατσαντώνη μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον, με ένα ποταμάκι στο κάτω τμήμα της. Κυρίαρχη φιγούρα, ο Κατσαντώνης ξεχωρίζει από τους συντρόφους του, λόγω του μεγαλύτερου μεγέθους του, ενώ έχει στα πόδια του το όπλο και παίζει ταμπουρά. Οι υπόλοιποι αγωνιστές σουβλίζουν αρνιά, παίζουν μουσική, γλεντούν και χορεύουν.

Η Μακρυνίτσα πρόκειται για έναν παραδοσιακό και γραφικό οικισμό του Πηλίου. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν την επισκέφθηκε, το 1934, την ονόμασε «μπαλκόνι του Πηλίου», και όχι άδικα αφού φημίζεται για την εξαιρετική θέα που προσφέρει προς την πόλη του Βόλου και τον Παγασητικό κόλπο.

Η Μονή της Μακρινιτίσσης ή Μονή της Θεοτόκου Οξείας Επισκέψεως, ιδρύθηκε από τον Κων)νο Μαλιασηνό στον τόπο της σημερινής εκκλησίας της Παναγίας στο όρος του Δρόγγου, όπως ονομαζόταν τότε το τμήμα αυτό του Πηλίου. Ανάμεσα στο 1204 χρόνο της Άλωσης της Κων)πολης από τους Φράγκους και της κατάληψης της Μαγνησίας από τους Μαλιασηνούς και του έτους 1207 ή κατ' άλλους 1215.

Τις πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη της Μονής, δίνει ένα γράμμα του 1215 από τον επίσκοπο Δημητριάδας Αρσένιο προς τον Κ.Μαλιασηνό. Μ' αυτό το γράμμα η Μονή αναγνωρίζεται ως «σταυροπηγιακή». Ανεξάρτητη δηλαδή από την επισκοπή Δημητριάδας και υπαγόμενη στο Πατριαρχείο. Μ' αυτή την πληροφορία η ίδρυση της Μονής εντοπίζεται σε περίοδο προγενέστερη του 1215.

Πρόκειται για το «Γράμμα του Δημητριάδος κυρού Αρσενίου προς τον Κομνηνόν κυρ. Κωνσταντίνον Μαλιασηνόν και κτήτορα πρώτον».

Η Μονή της Μακρινιτίσσης έπεσε στην αφάνεια τον 17ο αιώνα. Κανένας δεν ξέρει αν καταστράφηκε από τους Τούρκους ή εγκαταλείφθηκε σιγά-σιγά. Στη θέση της χτίστηκε το 1767 η εκκλησία της Παναγίας στη Μακρινίτσα. Μάλιστα λέγεται, πως το μέρος που ήταν πρώτα η Μονή «έσερνε» δηλ. γκρεμιζόταν, γι' αυτό η εκκλησία της Παναγίας χτίστηκε λίγο πιο πέρα προς τα δυτικά σε στερεό μέρος.

Η εκκλησία αυτή, γκρεμίστηκε από τους σεισμούς του 1955 και ξαναχτίστηκε το 1963 από τα θεμέλια, στις ίδιες διαστάσεις. Μόνο ο ανατολικός τοίχος δεν πειράχτηκε και υποστυλώθηκε με εσωτερικό άλλο τοίχωμα. Όπως πληροφορηθήκαμε, πριν γκρεμισθεί ο ναός φωτογραφήθηκε από κάθε πλευρά με επιμέλεια και προσοχή, για να γίνει μετά στα ίδια σημεία η εντοίχιση των επιγραφών και των διακοσμητικών άλλων στοιχείων.

Η εκκλησία της Παναγίας ήταν και είναι μια μεγαλόπρεπη οικοδομή με 30,50 μέτρα μήκος και 14,50 πλάτος. Είναι βασιλική, χωρίς τρούλο. Πριν γκρεμισθεί από τους σεισμούς είχε επιβλητικότερο εσωτερικό. Τώρα επικρατούν πολλά καινούργια στοιχεία σ' αυτό. Το τέμπλο της είναι ξυλόγλυπτο παλιό έργο τέχνης και υπάρχει μέσα στην εκκλησία το ανάγλυφο της Παναγίας έργο του 13ου αιώνα.

Το ανάγλυφο παριστάνει την Παναγία όρθια σε στάση δεομένης. Αυτό έχει διαστάσεις 1,70 επί 0,63. Η Θεοτόκος φέρνει επάνω στο στήθος της μέσα σε εγκόλπιο τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ευλογεί με το ένα χέρι και με το άλλο κρατάει ειλητάριο. Και από τις δυο πλευρές του κεφαλιού της Παναγίας είναι χαραγμένη η επιγραφή: «Μήτηρ Θεού η Οξεία Επίσκεψις».

Η Μακρυνίτσα είναι χτισμένη σε υψόμετρο από 300 μ. μέχρι 850 μ. Πλησιάζοντας από το Βόλο και 3 χλμ. πριν φτάσουμε, έχουμε μπροστά μας τη θέα ολόκληρου του χωριού. Χτίσθηκε το 1204, όπως ενημερώνει μία πινακίδα λίγο πριν την κεντρική πλατεία. Το χωριό ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία, τα καλοδιατηρημένα και αναστηλωμένα αρχοντικά του, τα γραφικά και αριστοτεχνικά καλντερίμια του και το καταπράσινο τοπίο με τα πλατάνια, τις καστανιές, τις καρυδιές και τις οξιές.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, στη Μακρυνίτσα το 1969 γυρίστηκαν οι περισσότερες σκηνές της ταινίας «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», με πρωταγωνιστές την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Άγγελο Αντωνόπουλο, τον Παντελή Ζερβό και το Σπύρο Καλογήρου.

Το καλοκαίρι η πλατεία είναι μονίμως γεμάτη από κόσμο ενώ ακριβώς κάτω από την πλατεία υπάρχουν μερικά ακόμη μαγαζάκια με τουριστικά. Δέκα μέτρα από την είσοδο της εκκλησίας του Αγ.Ιωάννη θα βρείτε το παλιό καφενείο, που σήμερα λειτουργεί ως τσιπουράδικο, ότι πρέπει για να ξεκουραστείτε και να απολαύσετε ένα τσιπουράκι με μεζέ.

Αγιος Γιάννης ο Πρόδρομος

Πίσω από την εκκλησία θα δροσιστείτε στη μαρμάρινη κρήνη «Λιοντάρια» ή «Αθάνατο Νερό», έργο του 1809. Το νερό βγαίνει από τρεις χάλκινες λεοντοκεφαλές και χύνεται σε μία ωραία στέρνα που περιβάλλεται από χαμηλό καγκελάκι.