Λιβυκό μου, πέλαγος της καρδιάς μου, το τέλειωμα σου φιλά την ακτή της ψυχής μου, το τραγούδι σου ένα με την κάψα της έρημος, αφήνει σημεία αναφοράς στ’ αγέννητα μέλλοντα. Σιμά στα καπρίτσια σου μαθητεύουν οι φάροι. Φανοί θυέλλης με μόνιμη κάρτα παραμονής και παντοτινή άδεια κοινωφελούς έργου στις εκπομπές τους. Κατευοδώνοντας ανατολές και ηλιοβασιλέματα, απαγγέλλουν Καββαδία και μελοποιούν ποιητικά θαύματα. Ο ενορχηστρωτής χρόνος, έφτιαχνε μουσικές περιπλανήσεις στην καμπύλη των νερών κανακεύοντας το θυμό τους. Μετά από τόσους χειμώνες και τόσα ξώπλατα καλοκαίρια, έχω στο χέρι το εισιτήριο της επιστροφής. Η αριστερή πλευρά μου, παρήκμασε... Ώρα περισυλλογής και αναμνήσεων. Μπροστά μου, ψέλνουν καλλίφωνοι εσπερινοί. Το γνώριμο καλωσόρισμα της πούλιας κι ένα περίεργο λάκτισμα δρομολογεί την αναχώρηση. Τελευταία ματιά στη μέρα που χάνεται, στο φεγγάρι που χλόμιασε στη μονιμότητα του γαλάζιου σαν άναβε τα φανάρια στο δρόμο μου. Το βαθύ μπλε που μ’ ανάστησε, δάκρυσε στην αγρύπνια της μάνας, στο τελευταίο αντίο του δειλινού. Ξάφνου, όλα έγιναν ουρανός. Όσο προχωρούσα, τόσο πιο έντονο και ρυθμικό γινόταν το πέταγμα... Τώρα, ξεχωρίζω το πρόσωπο, το χέρι που με κράτησε, το στήθος που με βύζαξε. Ξέρεις κόσμε, εγώ δεν ήθελα να μπλεχτώ σε εξομολογήσεις, μα, καθώς μπήκα στον αστερισμό της λήθης ήταν αναγκαίο μου είπαν.
Άραγε θα μάθω ποτέ αν ακούστηκε η καληνύχτα μου; Ακούστηκε πολύ! Ως τ’ ουρανού τ’ ακροκέραμα. Μου απάντησε της βροχής η στάλα και κύλησε κατά την παλάμη της γης.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Φωτεινής Γεωργαντάκη - Ψυχογιού "Το Λιβυκό που με Βάφτισε" , Αφηγήματα -Στοχασμοί .
Η φωτογραφία είναι η παραλία Κομός (ή Κομμός) και είναι από
https://www.cretanbeaches.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου