ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Μοναχικός καβαλάρης "

Ήρθαμε πρωί μα φεύγαμε βράδυ
στη βιοπάλη με τον ίδιο πάντα
στεναγμό, την ώρα που οι άνθρωποι
τρέμουν κάτω απ΄το φως των αστεριών.

Με φλογισμένα μάτια ο ήχος της σιωπής
μας προκαλούσε ρίγος, η τελευταία μέρα
της ερημιάς τσιμπολογούσε μακάρια
σπόρους κάτω απ΄ μανία του κόσμου.

Κοιτάζαμε τριγύρω, τα πουλιά κοιτάζαμε
και κλείναμε τα μάτια σε όλους
τους ορίζοντες, είδαμε το χρονόμετρο
να σπάει τις φυλακισμένες ώρες
γιατί κανένα ρολόι δεν χτυπά μεσάνυχτα
για το ξεκίνημα του κόσμου.

Έξω φυσά ανεμοστρόβιλος,
το όραμα της αιωνιότητας μοιάζει με φως
που μπάζει χειμώνες, ασυνάρτητες λέξεις
ασυνάρτητα λόγια στη μαύρη θάλασσα
του χρόνου,
διαπλέουν τα όνειρα, στο κενό.

Ακούω το σούρσιμο της λογικής
ενώ τα μάτια μου γλαρώνουν
πόσο αξιολύπητη είσαι της λέω;

Σ-σ-σ-σ-σσσσσσ μη μου μιλάς,
στα μοναχικά ταξίδια του νου πάντα πας μόνος...

Γρηγορία Πελεκούδα