κατακλύζεται από ουράνιο νεφέλωμα
επίκτητης υστεροφημίας.
Σκάβει βαθιά στου νου τα
σωθικά και απελευθερώνει
ανέκφραστες,εκλεπτυσμένες
μνήμες,ουράνιας γαλήνης,
από αυτό το σκάλισμα
αναδύεται φωτίζοντας
το άυλο κορμί ιδιόρρυθμης
νεράιδας.
Έτσι ξεδιπλώνεται,
στρώνεται σε τραπέζι
η...μοναξιά του δάσους.
Φύση μυστική,αγέραστη
ασκάλιστα δενδρύλλια
ανέπαφα λυπημένα
κλωνάρια που εκλιπαρούν
λίγο νερό να ξεδιψάσουν
την μοναχική τους πίκρα...
Παντού ηρεμία,μα η μοναξιά
κορνίζα πράσινη-σαν φυτό
που μοιρολογάει διεγείροντας
τους θαμώνες του νοητού δάσους.
Εγκεφαλικές αναδρομές,φυσικές
καταστροφές,εκδρομή σε ένα πάρκο
που στενάχωρα έμεινε...μόνο του!
ΠΕΤΡΟΣ Κ. ΒΕΛΟΥΔΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου