ΕΙΡΗΝΗ-ΒΑΡΒΑΡΑ ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΥ " Ο Ασχημόπαπος Κύκνος "

❈ArtWork by Ali Eminoğlu ❈

*•❈•*

Το πασίγνωστο, παιδικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μιλά για «το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος». Όμως, στην πραγματικότητα, το ασχημόπαπο δεν υπήρξε ποτέ· δεν ήταν καν πάπια.

Ήταν ένα πλάσμα το οποίο -όπως πολλά άλλα πλάσματα- υπήρξε θύμα του συγκυριακού παράγοντα που ονομάζεται «περιβάλλον»· ένα πλάσμα το οποίο βρέθηκε σε ακατάλληλο χώρο και με ακατάλληλους συντρόφους· και αυτή η συνθήκη δεν ήταν μία προσωπική επιλογή, αλλά ένα τυχαίο γεγονός.

Το ασχημόπαπο ήταν κύκνος εκ γενετής, αλλά χρειάστηκε να ζήσει και να αναπτυχθεί μέσα στο σμήνος ενός άλλου είδους πτηνών, τα οποία δεν είχαν τη δυνατότητα ή/και τη διάθεση να τον ανα-γνωρίσουν ως σύντροφο, ως αποδεκτό αδελφό.

Εάν το τέως ασχημόπαπο και μετέπειτα κύκνος δεν τύχαινε να συναντήσει τους ομοίους του, ίσως δε μάθαινε ποτέ την ιδιότητα και τις εγγενείς δυνατότητές του· ίσως, να μην κατάφερνε ποτέ να αναγνωρίσει την πραγματική του ταυτότητα.

Κάθε άνθρωπος έχει πολλές ικανότητες, εγγενείς και επίκτητες·

ωστόσο, όταν το περιβάλλον, στο οποίο γεννιέται και γαλουχείται, είναι «στείρο», θα καταγράψει στο ασυνείδητό του αυτή τη «στειρότητα», η οποία θα αποτελέσει «τροχοπέδη» στην εξελικτική πορεία του.

Εάν ο συγκυριακός παράγοντας του περιβάλλοντος μεταβληθεί, ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος έως πρότινος ήταν «εγκλωβισμένος», θα έχει τη δυνατότητα να επανακτήσει το χαμένο χρόνο της «πνευματικής λοβοτομής», την οποία υπέστη.

Ένας σημαντικός παράγοντας «αντίστασης στην αλλαγή», κατά τη συμβουλευτική και την ψυχοθεραπεία, είναι οι παρεμβάσεις, οι οποίες ενδέχεται να προκύψουν από την πλευρά του οικογενειακού/συγγενικού περιβάλλοντος του ανθρώπου, ο οποίος απευθύνεται στον ψυχολόγο, στον ψυχοθεραπευτή, στον ψυχίατρο· αντιστάσεις και παρεμβάσεις, οι οποίες δεν πρέπει να παραβλέπονται ή να υποτιμούνται, διότι αφενός μεν η επίδρασή τους μπορεί να είναι καταλυτική στην πορεία της ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης, αφετέρου δε είναι πολύ δύσκολο να αποτραπούν.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, ορισμένες φορές, η ψυχοθεραπεία ενός ανθρώπου διακόπτεται όχι από τον ίδιο, αλλά από τα μέλη της οικογένειάς του και, μάλιστα, όταν εκείνος αρχίζει να έχει θετική εξέλιξη.

Δεν είναι τυχαίο ότι, ενίοτε, ο ειδικός της ψυχικής υγείας θα συναντήσει τη σθεναρή άρνηση των μελών μιας οικογένειας να κατανοήσουν ότι η ψυχική δυσφορία του ενός σχετίζεται και με τα υπόλοιπα μέλη· συναρτάται με τις ενδοοικογενειακές σχέσεις και συγκρούσεις.

Ως εκ τούτου, τα μέλη της οικογένειας χρειάζεται να παραδεχθούν αυτή τη συνθήκη· να αναγνωρίσουν τα «κακώς κείμενα» στον τρόπο, με τον οποίον έχουν μάθει να επικοινωνούν και να αλληλεπιδρούν· συνακόλουθα, να συνεργαστούν για τη θετική έκβαση, δηλαδή την αποκατάσταση της ψυχικής υγείας του μέλους, το οποίο υποφέρει, μέσα από τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων και των συμπεριφορών μέσα στην οικογένεια.

Ας έχουμε κατά νου ότι η οικογένεια είναι ένα σύστημα, μία ομάδα, η οποία έχει τη δική της εσωτερική δομή και ακολουθεί τους δικούς της κανόνες· μία ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους με ισχυρούς δεσμούς συναισθηματικής, ψυχολογικής, αλλά και οικονομικής εξάρτησης· άνθρωποι, οι οποίοι αλληλεπιδρούν, εμπλέκονται και επενεργούν ο ένας στη ζωή του άλλου, ωφέλιμα ή/και καταστροφικά.

════════════════════════════════════*•

Ειρήνη-Βαρβάρα Λαγουβάρδου

Ψυχολόγος Παντείου Παν. Αθηνών-Λογοτέχνης

═════════════════════════════════════*•

Σημείωση: Απόσπασμα του κειμένου με τον τίτλο «Ο Ασχημόπαπος Κύκνος» της Ειρήνης-Βαρβάρας Λαγουβάρδου έχει δημοσιευθεί παλαιότερα στο ιστολόγιο «απέραντο γαλάζιο».

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ https://empsichoslogos.wordpress.com/