ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ " ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ "

Συγγραφέας:Αλκυόνη Παπαδάκη

Τίτλος : Το χαμόγελο του δράκου

Είδος : Μυθιστόρημα 

Εκδόσεις : Διόπτρα
Έκδοση:1η
Ημερομηνία έκδοσης:10/10/2018
Αριθμός σελίδων:336
Μέγεθος:140 x 205
ISBN:978-960-605-650-5

Οπισθόφυλλο 

Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια. Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή… Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι. Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει. Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα… Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία. Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…

Αποσπάσματα

i. Υπάρχουν δράκοι μέσα στην ψυχή και τη σκέψη των ανθρώπων. Τους έπλασαν οι άνθρωποι, για να δώσουν μορφή στους φόβους τους... Και... πως κάνεις έναν δράκο να χαμογελά; Δεν το πετυχαίνουν πολλοί αυτό. Κάποιοι αποκοιμίζουν τον δράκο μέσα τους, ταΐζοντάς τον διάφορα όμορφα ψέματα για να μην τους καταπιεί. Κάποιοι κρύβονται πίσω από την ουρά του και απομένουν ασάλευτοι εκεί. Κάποιοι γίνονται τσιράκι του και του προσφέρουν τις σάρκες των άλλων, για να τον έχουν σύμμαχο και συμπολεμιστή. Υπάρχουν όμως και μερικοί, ελάχιστοι είν' αυτοί, που καταφέρνουν να τον εξημερώσουν. Να τον πάρουν αγκαλιά. Να τον χαϊδέψουν και να τον κάνουν να χαμογελά.

❀    ❀    ❀    ❀

ii. Θέλω μια στηριξη σ' αυτή τη στροφή της ζωής μου. Μια επαφή. Ενα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Θέλω να αισθάνομαι ότι κάποιοι είναι παρέα μου. Δεν μ' αρέσει να πετώ σαν μοναχικός γλάρος. Ποτέ δεν γίναμε φιλενάδες με τη μοναξιά. Θέλω να είμαι μέσα στο σμάρι. Πλάι με τους άλλους. Φτερό φτερό να πορευόμαστε, στα μικρά και στα μεγάλα μας ταξίδια.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν' ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους. Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ' όνειρο ν' αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν' αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ' αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να 'χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν' αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου 'κρυψε ποτέ τα μάτια και τ' αφτιά μου.

Εργογραφία

( 2018 ) Το χαμόγελο του δράκου , εκδ, Διόπτρα 
(2017)  Μια ατελείωτη φυγή, εκδ. Καλέντης

(2015) Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια, εκδ. Καλέντης
(2013) Σ΄ένα γύρισμα της ζωής, εκδ. Καλέντης
(2011) Τι σου είναι η αγάπη τελικά..., εκδ. Καλέντης
(2009) Αν ήταν όλα... αλλιώς, εκδ. Καλέντης
(2007) Το ταξίδι που λέγαμε..., εκδ. Καλέντης
(2005) Στο ακρογιάλι της ουτοπίας, εκδ. Καλέντης
(2004) Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή, εκδ. Καλέντης
(2004) Το τετράδιο της Αλκυόνης, εκδ. Καλέντης
(2003) Στον ίσκιο των πουλιών, εκδ. Καλέντης
(2001) Βαρκάρισσα της χίμαιρας, εκδ. Καλέντης
(1999) Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα, εκδ. Καλέντης
(1997) Οι κάργιες, εκδ. Καλέντης
(1995) Αμάν, αμάν, εκδ. Καλέντης
(1995) Το χρώμα του φεγγαριού, εκδ. Καλέντης
(1993) Σκισμένο ψαθάκι, εκδ. Καλέντης
(1989) Η μπόρα, εκδ. Καλέντης
(1988) Το κόκκινο σπίτι, εκδ. Καλέντης

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2008) Σου γράφω ένα γράμμα, Εμπειρία Εκδοτική

Ομιλίες κατά την παρουσίαση του βιβλίου στο "ΠΟΛΙΣ in Art" Ν. Ηράκλειο

i. Μαρία Λίτσα  " Αλκυόνη Παπαδάκη Το χαμόγελο του Δράκου "

Καλησπέρα

Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά, βέβαια, να μιλήσω για το νέο βιβλίο της κας Αλκυόνης Παπαδάκη, της οποίας η συγγραφική πορεία είναι γνωστή. 

Έχω διαβάσει σχεδόν όλα της τα βιβλία, αλλά το τελευταίο, το «Χαμόγελο του Δράκου» ξεχωρίζει. 

Πιστεύω ότι είναι το καλύτερο και θα σας πω αμέσως το γιατί. 

Υπάρχουν πολλά βιβλία που τα διαβάζουμε και δεν αποκομίζουμε τίποτα. Μπορεί να έχουν ωραία υπόθεση, ωραίες περιγραφές, αγωνία κλπ, αλλά αυτά τα στοιχεία σου προσφέρουν μόνο πρόσκαιρη ευχαρίστηση. «Το χαμόγελο του Δράκου» όμως είναι πλημμυρισμένο από μηνύματα. Κι όχι μόνο μηνύματα. Σου δίνει πολλές αφορμές να σκεφτείς, να αναρωτηθείς, να εξετάσεις δικές σου πράξεις και δικές σου συμπεριφορές στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. 

«Το χαμόγελο του Δράκου» δεν είναι παραμύθι. Μην ξεγελαστείτε από τον τίτλο. Είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι και αληθινή. 

Κι επειδή φοβάμαι μήπως αποκαλύψω τίποτε από την υπόθεση, θα σας πω κάτι που είναι «ακίνδυνο», κάτι μορφολογικό. Η αρχή και το τέλος της υπόθεσης είναι σε απόλυτη αρμονία. Η συγγραφέας αρχίζει το βιβλίο περιγράφοντας ένα παραθαλάσσιο χωριό της Κρήτης που το λένε Κρινοχώρι, «γιατί στην αμμουδιά αυτής της θάλασσας φυτρώνουν την Άνοιξη χιλιάδες μικρά πανέμορφα κρίνα και η φύση σκορπάει ένα χαμόγελο του Θεού» και τελειώνει με «Το χαμόγελο του Δράκου». Καθώς όμως εκτυλίσσεται η υπόθεση διαπιστώνουμε ότι οι ήρωες δεν χαμογελούν, ενώ, όπως ήδη είπαμε, στο τέλος υπάρχει «Το χαμόγελο του Δράκου». 

Μέσα από αυτήν την αντίθεση μάς δίνεται η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη σκοτεινή πλευρά της ψυχής και την πορεία της ανάμεσα σε δύσκολες καταστάσεις. «Σκοτεινό πηγάδι η ανθρώπινη ψυχή. Σκοτεινό και ανεξερεύνητο. Είναι και κάποιοι άνθρωποι που σκάβουν λαγούμια στις ψυχές των άλλων και πίνουν τον χυμό τους. Όπως τα φίδια». Μας δίνεται όμως και η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη δύναμη της ψυχής να βγει στο ξέφωτο και να χαμογελάσει. «Και ξεπετάχτηκαν όλα τα φίδια από τις ρίζες των ασφοδελών και ρουφούσαν τον χυμό από το τρυφερό κορμί της. Και μαζεύτηκαν όλες οι χρυσαφιές πεταλούδες του Μάη και φτεροκοπούσαν γύρω από την ψυχή της και μαδούσαν όλα τα ροζ τριαντάφυλλα του δειλινού κι έπνιγαν με τ' αρώματά τους τις αισθήσεις της». 

Η υπόθεση ρέει παρά τα μυστικά που υπάρχουν, παρά τις κρυφές συμφωνίες και ενέργειες. Και στο τέλος η μεγάλη ανατροπή, όταν η νεώτερη ηρωίδα αποφασίζει να διώξει από την ψυχή τους φόβους του παρελθόντος. 

Και δυο λόγια μόνο για την υπόθεση. Ένα ανδρόγυνο, ο Δονάτοςκαι η Δονατέλα, μετά τον πόλεμο, φθάνει από την Ήπειρο στην Κρήτη, στο Κρινοχώρι. Ποτέ δεν έμαθε κανείς γιατί πήγαν εκεί, τι προηγήθηκε κι έφυγαν από το χωριό τους, τι φόβους πιθανόν να κουβαλούσαν που ίσως αυτοί καθόρισαν τη συμπεριφορά της μητέρας προς τις δύο κόρες τους που απέκτησαν στην Κρήτη. Μία συμπεριφορά σκληρή, εγωιστική που κληροδότησε και στη μικρή της κόρη, την Κασσιανή.  «Τώρα καταλαβαίνω σκεφτόταν πως ό,τι έκανε η μάνα μου το ‘κανε πάντα για να ικανοποιήσει τον εαυτό της. Πάλεψε, αγωνίστηκε, κουράστηκε για να κερδίσει το κύπελλο. Πήρε τη δική μας ζωή στα χέρια τηςκαι την έβαλε ενέχυρο για μα πλουτίσει τον εγωισμό της». «Είναι αλήθεια πως η Κάσσω δεν ένιωσε πόνο για την απώλεια της μάνας της. Δεν είχε κάνει ποτέ μέσα της φωλιά η αγάπη». 

Με λόγο απλό, άμεσο, γλαφυρό η κα Παπαδάκη ξεγυμνώνει ψυχές και χαρακτήρες. Η μητέρα, η Δονατέλα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αρχικά είναι ένας καλός άνθρωπος, που μεταβάλλεται σε «κακό» από φόβο, εξαιτίας της δύσκολης εποχής και του θανάτου του συζύγου της με αποτέλεσμα να καταπιέσει και να «θυσιάσει» τις κόρες της και να βρίσκει δικαιολογίες για να εφησυχάζει τη συνείδησή της « Όμως τους έλειπε εκείνη η πλατιά, η άπατη, η χωρίς όρια αγάπη που μόνο η μάνα μπορεί να προσφέρει στο παιδί της. Εκείνη η αγάπη που γίνεται το κουκούλι της ψυχής, για να βγει από μέσα του μια πεταλούδα. Εκείνη η αγάπη που μοιάζει με ανθισμένο περιβόλι. Κι είναι δικό σου. Καταδικό σου. Μέσα του μπορείς να χοροπηδάς, να τρέχεις, να κυλιέσαι, να φωνάζεις, να κλαις,  να κρύβεις ανάμεσα στ' άνθη του τους φόβους και τα χτυποκάρδια σου».

Τα κρινολούλουδα αποτελούν ένα σύμβολο ειρηνικής ζωής που έρχεται σε αντίθεση με την ανταριασμένη ψυχή των ηρωίδων από τη διάψευση των ονείρων τους. «Το δροσερό μαρτιάτικο αεράκι πέρασε μπροστά από τα ξαναμμένα πρόσωπα και τα δρόσισε. Κι ύστερα βιαστικό, έτρεξε να κρύψει ανάμεσα στα φύλλα των ασφοδελιών τα μυστικά που είχε κλέψει από τ' ανθρώπινα βλέμματα. Τα φλογερά φιλιά, τους μαραμένους πόθους, τους αναστεναγμούς χαράς, τα δάκρυα του πόνου, τα χαμένα όνειρα, τις αμέτρητες προσδοκίες….κι εκείνα τα αναπάντητα κι ανώφελα γιατί…». 

Αλλά τα κρινολούλουδα, το σύμβολο της ειρήνης, έρχεται σε αντίθεση με την ανταριασμένη ψυχή τους και εξαιτίας της διάψευσης των ελπίδων τους. « Φτιάχνεις έναν περίτεχνο χαρταετό, του βάζεις και μια πελώρια, πολύχρωμη ουρά στην ουρά στηρίζεται όλο το όνειρο- και περιμένεις να φυσήξει ούριος άνεμος για να τον αμολήσεις στους αιθέρες. Μπορεί και να το ξέρεις κατά βάθος πως στο τέλος θα σου μείνει μόνο η καλούμπα. Μα δεν σε νοιάζει. Φτάνει που στολίζεις τον αετό σου. Φτάνει που περιμένεις ούριο άνεμο». Ένα υπέροχο απόσπασμα που θα μπορούσε να είναι και ποίημα. 

Κι όμως η εγγονή της Δονατέλας, η Λενιώ, βρίσκει τη δύναμη και απελευθερώνεται, παρόλο που και η ίδια έχει υποστεί καταπίεση από τη μητέρα της. «Τον πόνο πρέπει να τον σπέρνουμε στον αέρα. Γιατί αλλιώς πιάνει ρίζες στην ψυχή μας», γράφει πολύ παραστατικά η συγγραφέας. Η αόριστη ανησυχία της μετουσιώνεται σε μια εσωτερική επανάσταση αλλά και σε ανεπιφύλακτη συμφιλίωση και γαλήνη με το πεπρωμένο της. «Μην αφήνεις το θηρίο που βρήκε καταφύγιο στην ψυχή σου να τη σιγοτρώει και να χορταίνει. Μην το καλοπιάνεις. Δεν θα γίνει ποτέ φιλαράκι σου. Πάρε ένα μαστίγιο και στάσου όρθιος μπροστά του.Θα φοβηθεί και θα φύγει. Θα λακίσει. Δεν είναι δυνατό όσο νομίζεις. Στον δικό σου φόβο στηρίζεται. Όσο διστάζεις, τόσο θα σε τρώει. Κι όσο σε τρώει, τόσο θα βρυχάται και θα σε κυνηγά». Αλλά και « Μην κρατάς την πόρτα της ψυχής σου σφαλισμένη. Άνοιξέ τη διάπλατα να μπει το φως. Και μην ακούς αυτούς που σε φοβίζουν πως θα μπούνε τάχα μου, οι ληστές…Ο χειρότερος ληστής της ψυχής σου είσαι, μάτια μου, εσύ!». Εξαιρετικό απόσπασμα. 

Και καταλαβαίνει η Λενιώ κάποια στιγμή την αξία της οικογένειας, παρά τα μεγάλα προβλήματα που της είχε δημιουργήσει η δική της και δικαιολογεί και τη συμπεριφορά του Πανάγου, του συζύγου της . «Ο Πανάγος δεν έζησε ποτε στο πλαίσιο μιας οικογένειας. Μπορεί να είναι στραβή, κουτσή κι ανάποδη μια οικογένεια, αλλά αποτελεί μια περίφραξη. Παρέχει, έστω για λίγη, ασφάλεια. Σου δίνει να κρατάς στο τσεπάκι σου το κλειδί της δικής σου εξώπορτας. Να είσαι κλειδούχος! Αυτό το κλειδί δεν το πήρε ο Πανάγος, όταν έπρεπε». Η συναισθηματική της φόρτιση δεν την οδηγεί σε συναισθηματική έκρηξη ή ένταση. Την οδηγεί στον δρόμο της συγχώρεσης και της αγάπης. «Ο Θεός είναι απόλυτη αγάπη. Αυτό ξέρω εγώ. Και σ' αυτή την αγάπη δεν χωρά ούτε τιμωρία ούτε αντιδικία». Η Λενιώ είναι ένα κορίτσι που θέλει να ζωγραφίσει το «σ'αγαπώ» «Το σ' αγαπώ είναι η ανάσα του Θεού που γλυκαίνει τις ψυχές μας και τους δίνει δύναμη». Είναι σίγουρη ότι η μπόρα έχει περάσει και η παρατεταμένη ένταση μετατρέπεται σε δημιουργική δραστηριότητα, αφού έκανε τον Δράκο να χαμογελάσει.

Μαρία Λίτσα

❀    ❀    ❀    ❀

ii. Γιώργης Παπανικολάου – Ζτρέκος  " Αλκυόνη Παπαδάκη Το χαμόγελο του Δράκου "

Καλησπέρα

Είναι μεγάλη χαρά για μένα που κάθομαι δίπλα σε μια τόσο ξεχωριστή Κυρία της λογοτεχνίας και πριν πω κάποια πράγματα για το καινούργιο της βιβλίο, θα ήθελα να μου επιτρέψει να πω δυο λόγια για την ίδια την συγγραφέα, γιατί θεωρώ ότι η κυρία Αλκυόνη Παπαδάκη είναι ένας δικός μας άνθρωπος, αφού με τα βιβλία της και με την όλη παρουσία της στα λογοτεχνικά δρώμενα, άγγιξε ευεργετικά την καρδιά και την ψυχή μας, προσφέροντας πολλές φορές ένα χέρι ψυχολογικής στήριξης και βοήθειας με τον τόσο ξεχωριστό και ψαγμένο λόγο της.

Η Αλκυόνη μας λοιπόν, παρ’ όλη την συγγραφική της δεινότητα και την μεγάλη επιτυχία και αποδοχή που έχουν τα βιβλία της από το ευρύ αναγνωστικό κοινό, παραμένει μια τόσο ουσιαστικά ευγενική, προσηνής κι αληθινά ευπροσήγορη παρουσία, που ακόμα κι αν κάποιος δεν την έχει γνωρίσει από κοντά, την νοιώθει τόσο οικεία και φιλική.

Κι όλο αυτό είναι μια στάση ζωής, χωρίς κανένα φτιασίδωμα, και μπορεί να λειτουργεί σαν παράδειγμα, αλλά και σαν καταγγελία ταυτόχρονα.

Σαν παράδειγμα ενός ανθρώπου που η ευρύτατη αναγνώριση και αποδοχή του έργου του, δεν τον έκανε αλαζόνα και προκλητικό απέναντι στους άλλους, αλλά, παραμένοντας στην πραγματική διάσταση των καλών στοιχείων του χαρακτήρα του, θεώρησε την αναγνώριση και την επιτυχία ως ανάθεση μεγαλύτερης ευθύνης απέναντι της αξιοπρέπειας του εαυτού του, κι απέναντι στις προσδοκίες όσων τον εμπιστεύτηκαν.

Απ’ την άλλη μεριά, αυτή η στάση ζωής είναι και καταγγελία της ευκολίας, της ξιπασιάς και του όλα για την βιτρίνα, που έχει επικρατήσει σαν κοινωνικό στάτους, που, μεταξύ των άλλων, οδηγεί στην ρηχότητα των ανθρώπινων σχέσεων, στην υποβάθμιση της ποιότητας του πολιτιστικού γίγνεσθαι και σε μια πραγματική ισοπέδωση των πνευματικών αξιών.

Κι εδώ, όταν αναφερόμαστε σε αξίες, δεν εννοούμε μια στείρα, επιτηδευμένη και βιτρινάτη ηθικολογία, που η Αλκυόνη μας, μέσα από το όλο συγγραφικό της έργο, δείχνει να την αποστρέφεται και να την καταχεριάζει, αλλά μιλάμε για τις βαθύτερες και σχεδόν ξεχασμένες έννοιες της ανθρωπιάς, όπως είναι η συναίσθηση της ατόφιας ομορφιάς της ψυχής και της φύσης, το κοίταγμα του διπλανού μ’ ενδιαφέρον και συμπόνια, η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός της διαφορετικότητας του άλλου, ο υγιής συναγωνισμός προς το καλύτερο και πολλές φορές η συμπόρευση στον αγώνα της καθημερινότητας, ο Έρωτας ως ανώτερο συναίσθημα που μπορεί να υπερβαίνει την απλή ικανοποίηση του ενστίκτου, η Αγάπη ως φιλαλληλία και αναγνώριση της κοινής μοίρας με ό,τι μας περιβάλλει.

Όλα αυτά και πολλά άλλα υπέροχα συναισθήματα πηγάζουν απ’ τα βιβλία της Αλκυόνης, είτε με μια περιγραφική αμεσότητα, είτε ως φωτεινή αντίθεση στα κατώτερα τερτίπια του «Εγώ», που δυστυχώς δεσπόζουν στην συμπεριφορά των περισσότερων ανθρώπων.

Μετά απ’ αυτή την πολύ μικρή αναφορά σε κάποια από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του συγγραφικού έργου της Αλκυόνης, θέλω να πω και κάποια πράγματα για το νέο της μυθιστόρημα, που έχει τίτλο «Το χαμόγελο του δράκου».

Από τα παλιότερα χρόνια, ό όρος Masterpiece  αναφερόταν πάντα για ένα εξαιρετικό έργο, που αποτελούσε το απαύγασμα του ταλέντου και της εμπειρίας του δημιουργού του.

Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται και σήμερα, για να επισημάνει και να τονίσει την σπουδαιότητα ενός έργου, που συγκεντρώνει την μεγάλη αξιοποίηση των δυνατοτήτων του κάθε δημιουργού στον τομέα του.

Μ’ αυτή την έννοια, θεωρώ ότι το μυθιστόρημα «Το χαμόγελο του Δράκου» είναι ένα Masterpiece στην μέχρι σήμερα εξαιρετική συγγραφική πορεία της Αλκυόνης Παπαδάκη.

Η εκτίμηση αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι ο χαρακτηριστικός τρόπος γραφής της συγγραφέως, που της έδωσε μια ξεχωριστή θέση στην σύγχρονη λογοτεχνία, συμπυκνώνει πλέον εδώ όλες τις αρετές του ταλέντου της, που αναδύονται σαν ένα ιδιαίτερο και μοναδικό άρωμα από την απόσταξη της συγγραφικής της εμπειρίας.

Εδώ τώρα, δεν θα αναφερθώ διεξοδικά στην υπόθεση, στους ρόλους και στους χαρακτήρες των ηρώων του μυθιστορήματος, κι αφήνω τους αναγνώστες να ζήσουν αυτή την μαγεία, ωστόσο όμως, θέλω να επισημάνω κάποια σημαντικά, κατά την γνώμη μου, στοιχεία του βιβλίου.

Πρώτα πρώτα θέλω να αναφερθώ στην όλη δομική συγκρότηση του βιβλίου και στον αριστουργηματικό τρόπο που συντίθεται κι εκτυλίσσεται η όλη υπόθεση, που επί της ουσίας έχει να κάνει με το δράμα της δυιστικής υπόστασης της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή στον άγγελο και στον δράκο που βρίσκονται στον ψυχισμό μας, κι είναι σε μια διαρκή πάλη μεταξύ τους.

Κι ενώ αυτή η διαπίστωση αφορά την βάση των περισσότερων μυθιστορηματικών αφηγήσεων, εδώ έχουμε μια μεγάλη και σημαντική ιδιάζουσα διαφορά, που αφορά τον τρόπο της συγγραφικής παρουσίασης του γεγονότος αυτού.

Αυτός ο τρόπος λοιπόν, στην περίπτωση του βιβλίου «Το χαμόγελο του δράκου», έχει τόσο μεγάλη αφηγηματική δύναμη και τόλμη, που πραγματικά εκπλήσσει.

Ο αναγνώστης, μ’ έναν πραγματικά μαγικό τρόπο, σαν μια αόρατη παρουσία, παρακολουθεί τόσο άμεσα την όλη εξέλιξη της μυθιστορίας, που σιγά σιγά αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι πολλά απ’ αυτά που γίνονται και λέγονται, μπορεί να έχουν μια ανταπόκριση και σε κάποιες δικές του σκέψεις, αναστολές, προσδοκίες, όνειρα κι επιθυμίες.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν με μια σύνθεση λόγου απρόσμενα πολυμορφικού, που περιλαμβάνει ποίηση και μηνύματα φιλοσοφίας ζωής, και μετουσιώνει τους ρεαλιστικούς διαλόγους ανθρώπινων σχέσεων και καθημερινότητας, σε λογοτεχνία ανώτερου επιπέδου.

Θεωρώ ότι η μαγεία των λέξεων φανερώνεται, όταν αυτός που τις χρησιμοποιεί έχει τον τρόπο να ξεκλειδώνει βαθύτερες έννοιες και νοήματα.

Στο μυθιστόρημα «Το χαμόγελο του δράκου», γίνεται σχεδόν άμεσα αντιληπτό ότι η συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη βρίσκει τον τρόπο να αναδεικνύει αυτή τη μαγεία και να μας χαρίζει ένα πραγματικά άριστο λογοτεχνικό δημιούργημα.

Αλλά και πέρα απ’ όλα αυτά, θεωρώ ότι η όλη δομή του βιβλίου, αποτελεί μια πρόκληση – πρόσκληση προς έναν σεναριογράφο κι έναν σκηνοθέτη, για την δημιουργία μιας πολύ ενδιαφέρουσας κινηματογραφικής ταινίας.

Σ’ ευχαριστούμε για όλα τα ωραία που μας έχεις προσφέρει Αλκυόνη μας και σου ευχόμαστε να είσαι πάντα γερή, δυνατή κι όπως πάντα υπέροχα δημιουργική.

Γιώργης Παπανικολάου – Ζτρέκος

Μαρούσι 18/11/2018