Αύριο η ελπίδα θ’ ανατείλει.
Σήμερα τα δέντρα πεθαίνουν όρθια
χωρίς να τ’ αποχαιρετήσουμε.
Σήμερα οι δρόμοι γίνονται λάφυρα του χρόνου
και η αθανασία σπουργιτάκι που ζητά στοργή.
Ενύπνια οράματα τραβούν για χώρες μακρινές,
κι ένα απολιθωμένο περιστέρι στους βράχους
με τη σκαρφαλωμένη πάνω τους θάλασσα.
Κρατά κυκλάμινα στα χέρια της η γοργόνα στην πλώρη του ήλιου,
δάσος γεμάτο πεταλούδες στο ύψωμα με τα χλωμά αγάλματα.
Τρεις καβαλάρηδες καλπάζουν στα σύνορα με τις μωβ νύχτες,
καράβι τρικάταρτο μαρμαρώνει κάτω απ’ το φως του φεγγαριού.
Καντήλια τ’ αστέρια και ποιος ν’ ανέβει στον ουρανό να τα γλυκοφιλήσει;
Τρέμουν τα χέρια του γερο-καντηλανάφτη,
που βαδίζει σκυφτός στο μονοπάτι με τις ψυχές.
Κουρδιστό ρολόι χτυπά τις ώρες,
σε τετράγωνο κουτί κλεισμένος ο μολυβένιος στρατιώτης με το ένα πόδι.
Τρέχει ο αγγελιοφόρος με τα «νενικήκαμεν»
στις αγορές με την αίγλη την αρχαία,
αλαλάζουν τα πλήθη καθώς καλπάζουν οι στρατηλάτες
σε δρόμους μοναχικούς.
Τ’ άλογα υπομονετικά απέναντι από ένα πεπρωμένο
που χαράχτηκε στα υγρά τους μάτια,
στα μισά του δρόμου σταμάτησε η κοπέλα με το μαντήλι στα μαλλιά
κι έστειλε κρύο άνεμο να ξεπροβοδίσει τα πουλιά.
Γέρνουν οι γέφυρες πάνω απ’ τα νερά με τους ξεχασμένους όρκους της αγάπης,
γονδολιέρηδες κωπηλατούν με μάτια δακρυσμένα.
Χτυπούν οι συμπληγάδες αναίτια μεταξύ τους,
πότε άραγε θα περάσει η Αργώ;
Τα κρύα βράδια γεμάτα αστέρια κι άνεμο,
ξαποσταίνει κουρασμένος ο χρόνος στα σκαλιά μιας διάφανης αιωνιότητας.
Και η σιωπή γυάλινη στα μάτια με τους αρχαίους χρησμούς
γραμμένους μέσα τους,
και καλπάζει ο Διγενής αγέρωχος
σε λιβάδια με κόκκινες τριανταφυλλιές
και ολόχρυσα πεσμένα φεγγάρια.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου