ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΣ " Ο καιρός έρχεται."

Στάθηκαν οι πρώτες μινόρε λέξεις
στο ρέκβιεμ της απαισιοδοξίας.
Και είπαν:Τίποτα καλό μην προσμένεις απ' το αύριο.
Τίποτα και από κανέναν.
Αν κάθε εποχή του χρόνου έχει τις δικές της ομορφιές.
Αν κάθε μέρα τις γλυκιές της στιγμές.
Αν κάθε ηλικία τις χρυσές της σελίδες.
Γιατί όχι το αύριο
να μην κρύβει κάτι πιο όμορφο απ'το σήμερα;
Η νιότη γιατί να μην είναι πιο φανταχτερή
απ'την παιδική διαδρομή;
Στο μέστωμα ο χρόνος,
γιατί να μην είναι πιο δεμένη περίοδος
απ'την ανεμελιά της νεότητας;
Τα πρώτα γκρίζα μαλλιά,είναι χωρίς αμφιβολία Φθινόπωρο.
Αλλά τα χρυσάνθεμα στολίζουν τους κήπους τον Οκτώβρη.
Και τα Χειμωνιάτικα λιβάδια της πολιάς;
Είναι ο οδοντωτός που πλησιάζει στο τέρμα.
Αφού διέσχισε μια μοναδική διαδρομή.
Και ο χωρικός που βράχηκε τον σποριά,
πάγωσε στο βοτάνισμα,κάηκε το θέρος;
Το αλώνι μυρίζει κομμένα στάχυα.
Και το μάτι χορταίνει σιταρένιο χρυσάφι.
Κοντά στο τέλος,η μέρα είναι γεμάτη.
Ένα χορταστικό τραπέζι παρουσίας.
Φωτεινή πάντα η όψη του χορτασμού μας.
Αυγή χρυσόφεγγη.
Και ο καιρός θα έλθει,έρχεται,ήλθε.
-----
© Βασίλης Σπανός