Η Κοραλία, κόρη του Δημητρίου Ανδρειάδη (1896–1970) και της Ελένης Στεφάνου (1905–1993), από την Κωνσταντινούπολη και τον Πόντο (Σαμψούντα) αντίστοιχα, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο στις 5 Μαΐου 1935. Τελείωσε το γυμνάσιο στη Σχολή Χατζιδάκη και σπούδασε στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Παράλληλα, με τη βοήθεια του πατέρα της, ασχολήθηκε με την εισαγωγή ινδικών ταινιών και ταξίδεψε στην Ινδίες αλλά και στην Ευρώπη. Το 1962 πήρε δίπλωμα ξεναγού και εργάστηκε ως ξεναγός για μικρό διάστημα.
Το 1963 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο Απόπειρες, ενώ ποιήματά της είχαν ήδη δημοσιευτεί στο περιοδικό Νέα Εστία. Στις 11 Ιουλίου 1966 παντρεύτηκε τον Γιώργο Θεοτοκά, ο οποίος πέθανε λίγους μήνες αργότερα, στις 30 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Έκτοτε αφοσιώθηκε στην φροντίδα του εκδιδομένου και ανέκδοτου έργου του Θεοτοκά.
Το 1967 εξέδωσε την δεύτερη συλλογή ποιημάτων της Σε άλλο φως, αλλά αρνήθηκε τη διακίνησή της στο εμπόριο λόγω της μεσολάβησης της δικτατορίας. Από την ίδια χρονιά ως το 1974 υπήρξε μέλος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (Ε.Μ.Ε.Π.). Από το 1969 ως το 1973 παρακολούθησε τη σειρά μαθημάτων Iστορίας της Τέχνης από τον Παντελή Πρεβελάκη, στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1971 εκδόθηκε η συλλογή της Η ταυτότητα και το 1975 η σύνθεση Οι μεγάλες διαδικασίες. Από το 1974 ήταν μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Συμπαράστασης Κυπρίων, προσφέροντας βοήθεια σε κύπριους πρόσφυγες. Το Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 1976 αυτοκτόνησε, πέφτοντας από την ταράτσα του σπιτιού της, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 90, στην Αθήνα.
Έργα
1963, Απόπειρες, Φέξης, Αθήνα.
1967, Σε άλλο φως, Ίκαρος, Αθήνα.
1971, Η ταυτότητα, Ίκαρος, Αθήνα.
1975, Οι μεγάλες διαδικασίες, Ίκαρος, Αθήνα.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΟΞΥΓΟΝΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
Κλεισμένο στα σκληρά επίπεδα μεσ’ στις συναλλαγές
σ’ αρχαίους κύκλους πόνου
παρθένο αγόρι με ουράνιες πληγές
καίει το χλωρό του το κορμί,
καίει την ορμή
την Άνοιξη μεσ’ στις γαλάζιες αστραπές του οξυγόνου.
Με τις μουντζούρες των καιρών στα μάγουλα
στους ώμους άσπρα περιστέρια,
άγγελος χτίστης μοιάζεις, πύρινο παιδί,
καθώς λυώνεις την άρνηση
στα διάφανά σου χέρια.
Χτύπα βαριά, χτύπα γερά,
τα υψωμένα κάγκελα, τα παγωμένα μέλη.
Χτύπα βαριά, χτύπα γερά,
είναι η κερήθρα κίτρινη κι είν’ άγριο το μέλι.
Ίσκιε, πικρό μου όριο,
σπατάλησα τη δύναμή μου πλησιάζοντας
πώς να περάσω από τα μάγια, πώς.
Πέρα από σένα το είδωλό μου μες στο φως
κι εγώ την ύπαρξή μου σέρνω αλλάζοντας.
Ορμάς κρυφά και δένεσαι μαζί μου,
με κυνηγάς, ασάλευτα με φράζεις,
με κυριεύεις καθώς μάχομαι για ν’ αποδράσω·
πιστή φρουρά που καταδιώκεις τη φυγή μου
και τ’ όραμά μου αναίσθητα ταράζεις.
Ίσκιε, πικρό μου όριο, κι αν δε σε φτάσω
θα κοιμηθώ απλά στη γη και συ σιμά θα μένεις
ώσπου να γίνω μόριο τέφρας, πνοή μιας σκέψης.
Τότε, σκιά μου, μόριο και συ στο φως θα τρέμεις,
τότε θα θες στο σώμα πια να επιστρέψεις.
❃ ❃ ❃ ❃
Η ΕΞΙΣΩΣΗ – Πες Βιέτ.
– Ναμ.
– Και τα δυο μαζί.
– Δε χωρούν στο στόμα.
– Πάρε ένα χάπι.
– Θα κάνουμε μαζί εμετό.
– Πες Δεν.
– Μη-δέν.
– Εύγε. www.lifo.gr
❃ ❃ ❃ ❃
ΚΥΚΛΩΜΑ
Λες ν’ αυτοκτόνησε ο Θεός, μητέρα,
σαν έφτιαξε τον κόσμο
δεν άντεξε την παραδείσια ομορφιά·
ή, δεν του φτάσανε όλα τα νερά
για να πλύνει τα χέρια του· ο δημιουργός τους.
Λες να πορευόμαστε μονάχοι πια, μητέρα,
όταν ο Μέγας Σχιζοφρενής
κατάλυσε τον εαυτό του
φυσώντας την πνοή του στον Αδάμ
μ’ ένα «Χαίρε»;
Πέντε αισθήσεις, λοιπόν.
Κι’ άντε να βυζάξεις το Μυστήριο
με νεκρούς πριν και μετά από σένα
«ων ουκ έστι αριθμός».
Ο εργάτης με το compresseur
χαμογελά στο πέρασμά μου, ρίχνει λόγια.
Να, κάποιος που ανοίγει δρόμους.
– Μάνα!
www.lifo.gr
❃ ❃ ❃ ❃
Γράμμα στον Γιώργο Θεοτοκά
Επειδή δεν μπορώ να φυτέψω ένα παιδί, ή μια σφαίρα
μέσα μου, μόνη μου,
αν και αγαπώ των λουλουδιών το τέλος·
επειδή είμαι η Κοραλία των τάφων
και στεγνώνω τα μαλλιά μου μέσα σ’ ένα κρανίο
καπνίζοντας και ξεφυσώντας την ψυχή μου σε οστά γεγυμνωμένα·
επειδή βάφω το κοράκι με το αίμα μου κάθε μήνα
και σμίγω το πνεύμα μου με το φως σου…
Επειδή κληρονόμησα μια δορά λεοπάρδαλης για τους έρωτές μου
και διπλώνομαι στον ύπνο για να μη σ’ αρνηθώ,
επειδή σβήνουνε οι ήχοι του αυλού και τα λόγια σου
κι’ άλλος την έρημό μου έζωσε και ποτίζει,
έλα από τον χλοερό τον τόπο στ’ άδειο μου κρεβάτι,
να σου χαρίσω την οδύνη και τον στεναγμό
το φιλί και τον σπασμό,
τη ζωή που περνά με το κράξιμο της ζωής
και δεν αποχωρίζεται τον εαυτό της.
www.lifo.gr
Αυτή η κεντρική οδός δεν είναι πια δική μας
Δεν έχει χελιδόνι, δεν έχει ουρανό.
Μεταλλικός ο ήχος της τους τοίχους της σταυρώνει
Κι οι κήποι λησμονήθηκαν μες στων νεκρών τα μάτια.
Αυτή η κεντρική οδός αδιαφορεί στις φλόγες και στο αίμα
Γελάς κι η υπεροψία της καπνίζει
Βουλιάζεις στη μονοτονία της ασφάλτου
Τα βιαστικά σου βήματα, λαβύρινθος θανάτου.
Δέστε σκοινιά να κρατηθώ μέσα στις μνήμες
Με τ’ άσπρα δέντρα και τις πορφυρές σκιές,
Πάνω στα στήθη των ωραίων αγαλμάτων
Στη χάλκινη ακινησία των αλόγων
Μες στα χαμόγελα γυμνών παιδιών
Που σαν κοράλλια απολιθώθηκαν στην αγκαλιά της.
Τι ωφελούν τα συντριβάνια
Μέσα στη δυναστεία των ανέμων;
Η φωνή μου χάνεται στις φωνές του πλήθους,
Στα πέτρινα σπίτια, στους κρότους των μηχανών.
Πίσω απ’ τα κάγκελα οι θησαυροί,
Σκόνη πυκνή κι αμείλικτη σαν τελευταία κρίση.
Μακριά, με δροσερό κρασί
Και το πουλί της Άνοιξης στα ουράνια.
Μακριά! Η κεντρική οδός δεν είναι πια δική μας.
❃ ❃ ❃ ❃
Γράμμα στον Γιώργο Θεοτοκά
Επειδή δεν μπορώ να φυτέψω ένα παιδί, ή μια σφαίρα
μέσα μου, μόνη μου,
αν και αγαπώ των λουλουδιών το τέλος·
επειδή είμαι η Κοραλία των τάφων
και στεγνώνω τα μαλλιά μου μέσα σ’ ένα κρανίο
καπνίζοντας και ξεφυσώντας την ψυχή μου σε οστά γεγυμνωμένα·
επειδή βάφω το κοράκι με το αίμα μου κάθε μήνα
και σμίγω το πνεύμα μου με το φως σου…
Επειδή κληρονόμησα μια δορά λεοπάρδαλης για τους έρωτές μου
και διπλώνομαι στον ύπνο για να μη σ’ αρνηθώ,
επειδή σβήνουνε οι ήχοι του αυλού και τα λόγια σου
κι’ άλλος την έρημό μου έζωσε και ποτίζει,
έλα από τον χλοερό τον τόπο στ’ άδειο μου κρεβάτι,
να σου χαρίσω την οδύνη και τον στεναγμό
το φιλί και τον σπασμό,
τη ζωή που περνά με το κράξιμο της ζωής
και δεν αποχωρίζεται τον εαυτό της.
www.lifo.gr
❃ ❃ ❃ ❃
Η κεντρική οδόςΑυτή η κεντρική οδός δεν είναι πια δική μας
Δεν έχει χελιδόνι, δεν έχει ουρανό.
Μεταλλικός ο ήχος της τους τοίχους της σταυρώνει
Κι οι κήποι λησμονήθηκαν μες στων νεκρών τα μάτια.
Αυτή η κεντρική οδός αδιαφορεί στις φλόγες και στο αίμα
Γελάς κι η υπεροψία της καπνίζει
Βουλιάζεις στη μονοτονία της ασφάλτου
Τα βιαστικά σου βήματα, λαβύρινθος θανάτου.
Δέστε σκοινιά να κρατηθώ μέσα στις μνήμες
Με τ’ άσπρα δέντρα και τις πορφυρές σκιές,
Πάνω στα στήθη των ωραίων αγαλμάτων
Στη χάλκινη ακινησία των αλόγων
Μες στα χαμόγελα γυμνών παιδιών
Που σαν κοράλλια απολιθώθηκαν στην αγκαλιά της.
Τι ωφελούν τα συντριβάνια
Μέσα στη δυναστεία των ανέμων;
Η φωνή μου χάνεται στις φωνές του πλήθους,
Στα πέτρινα σπίτια, στους κρότους των μηχανών.
Πίσω απ’ τα κάγκελα οι θησαυροί,
Σκόνη πυκνή κι αμείλικτη σαν τελευταία κρίση.
Μακριά, με δροσερό κρασί
Και το πουλί της Άνοιξης στα ουράνια.
Μακριά! Η κεντρική οδός δεν είναι πια δική μας.
❃ ❃ ❃ ❃
Δέος
Έσπασ’ ο ήχος τη φωτιά, και τα χλωρά σου δάχτυλα πληγώνουν τ’ άστρα.
Βροντάς καμπάνες κεραυνών, ορμάς, γεννάς, γιορτάζεις
Λάμπεις καινούργιαν Άνοιξη, λάμπεις καινούργιο θάμα
Ωραία, μόνη, τραγική και παραδείσια σκέψη
Ωραία, μόνη, τραγική, σκέψη ανθρωποχαλάστρα
Π’ ανατριχιάζεις παίζοντας της χίμαιρας το δράμα.
Φύσης τυφλής ιέρεια και θείας δημιουργίας
Σκορπίζεις χώμα και νερά και τους ρυθμούς σπαράζεις.
Πετάς στο φως, στην γαλανή των ουρανών της στέψη.
Πετάς το βάρος λύνοντας προαιώνιας μαγείας.
Φεύγεις αποστρακίζοντας την πίστη σου στα πέρατα
Σέρνοντας στ’ άδεια στήθη σου τα δακρυσμένα βρέφη
- Άσπρισ’ η γη, πετρώσανε τα χέρια -
Πάνε χιλιάδες χρόνια
Που τη ζωή σου ζύγισες στων ιερών ταύρων τα κέρατα
Που την ψυχή σου τύλιξες στα νέφη.
Πάνε χιλιάδες χρόνια
Που ο κρότος απ’ το δεκανίκι σου διώχνει τα περιστέρια.
Έσπασ’ ο ήχος τη φωτιά, και τα χλωρά σου δάχτυλα πληγώνουνε τ' αστέρια.
http://authorsandwriterstooktheirownlives.blogspot.com/
❃ ❃ ❃ ❃
Αντί στεφάνου
Ποια απάντηση, ποιος χτύπος στο κοιμισμένο στήθος σου αγόρι
γαζωμένο από τις σύγχρονες μηχανές σε σχήμα χελιδονιού
άγγελε με χλωρή γενειάδα κάτω από τις ερπύστριες
συνείδηση βαμμένη στον τοίχο και στις πέτρες
σώπασες τ' όνομά σου μες στη βοή της λάσπης
περιστέρι μπροστά στα ηλεκτροφόρα σύρματα
με το σύνθημα της δικαιοσύνης στο χώμα.
Με το τραγούδι χαιρετίζω όσους μοχθούν
για τη ζωή, όχι στο χαμό της
για την τροφή, όχι τη στέρηση της
για τη γνώση, με τη γνώση
ενάντια στις αριθμομηχανές των κρεάτων
ενάντια στον οργασμό της κατανάλωσης
ενάντια στις τρομερές λυχνίες της δισχιλιετηρίδας.
Θα 'ρθει ένας κόσμος χλόης αγόρι
και θα δουλεύουμε στη μοιρασιά των λουλουδιών.
ΚΟΡΑΛΙΑ ΘΕΟΤΟΚΑ - ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΤΑΜΠΟΥΛΟΠΟΛΟΥ - Η΄ ΠΟΛΥΔΟΥΡΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΑΛΙΑ ΘΕΟΤΟΚΑ, ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
Αυτό ήταν το τελευταίο γραπτό της…
Τελειώνω τη ζωή μου με την δική μου θέληση, και κανένας εκτός από εμένα την ίδια δεν ευθύνεται για τον θάνατό μου. Είμαι απροσάρμοστη στην πραγματικότητα, αισθάνομαι άχρηστη σε έναν κόσμο που εργάζεται κι’ αγωνίζεται. Η καταθλιπτική κατάσταση που με βασανίζει δεν με αφήνει να εργαστώ αποδοτικά πουθενά. Η φαρμακοθεραπεία δεν μπόρεσε να κατανικήση τη μελαγχολία μου. Κουράζω τους δικούς μου, τη μάνα μου, την αδελφή μου, τους φίλους. Με τρέλανε ο θόρυβος, τα καυσαέρια, η σκληρή καταπιεστική κοινωνία, και φταίω εγώ που ζω περισσότερο στον κόσμο της φαντασίας, και δεν ωρίμασα παρά τα χρόνια μου. Θαυμάζω τους νέους για την κατάφασή τους στη ζωή, ήθελα να ’μαι σαν κι αυτούς, αλλ’ αλλοίμονο δεν μπορώ ν’ αγωνιστώ όπως θα ’θελα. Είμαι υπερβολικά συναισθηματική. Η αρχή ήταν ο θάνατος του άντρα μου πριν δέκα χρόνια. Έκανα ό,τι μπορούσα για το έργο του Γ. Θεοτοκά, του άντρα μου. Ελπίζω να μη βρωμίσετε το όνομα που φέρνω με μάταια ερωτήματα για αιτίες κι’ αφορμές. Μη κουράσετε δικούς μου φίλους. Δεν είμαι η μόνη, αλλά είμαι μόνη
Γεια.
Ο κόσμος ελπίζω να καλλιτερέψη. Για όλους. Για τους άλλους. Γεια,
Κ. Θεοτοκά Δεκ 76
Στις 18 Δεκεμβρίου 1976, ημέρα Σάββατο, η Κοραλία Θεοτοκά αυτοκτονεί πηδώντας στον ακάλυπτο από τον έκτο όροφο πολυκατοικίας στην Αθήνα, κάπου επί της Βασιλίσσης Σοφίας. Ήταν 41 ετών. Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου