ΧΑΙΔΩ ΜΠΟΥΣΙΟΥ " Πόρτες της μνήμης " Διηγήματα

Χάιδω Μπούσιου - Πόρτες της μνήμης 

Eκδόσεις - Ιόλη 

Ετος 2018

Είδος - Διηγήματα

ISBN 978-618-00-0791-6

Μέσα σε θρύλους, ιστορίες και παραδόσεις κατοικούν οι Μνήμες.

Κλεισμένες σε σπίτια, πίσω από πόρτες αμπαρωμένες, καρτερούν ένα χέρι να τραβήξει το σύρτη, να βάλει το κλειδί να τις ανοίξει, για να λευτερωθούν όλα όσα αγαπήσαμε, όλα όσα μας πόνεσαν, και που δεν είναι άλλο από κομμάτια της ζωής μας. 

Αυτές τις Μνήμες θέλησα να διασώσω και να μοιραστώ μαζί σας, με την πεποίθηση ότι η γραφή είναι ο μαγικός εκείνος κώδικας επικοινωνίας, που έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει το ατομικό βίωμα σε συλλογικό.

Εκεί που κατοικούν οι θύμησες (απόσπασμα)

Ποτέ δεν αιστάνθηκε μοναξιά στο πατρικό της ούτε και σε καιρό που δεν έρχονταν τ’ αδέρφια της με τις φαμίλιες τους. Τη συντρόφευε πάντα η αύρα όσων το κατοίκησαν κάποτε, εκείνων που οι ζωές τους χαράχτηκαν στους πέτρινους τοίχους του, στα πράματα και στα προσωπικά τους αντικείμενα. Είχε κρατήσει τα περισσότερα απ’ αυτά, παρόλο που δεν είχαν καμιά υλική ή χρηστική αξία. Μια σειρά από ρολόγια τοίχου που μάζευε μετά μανίας ο πατέρας. Κάτι εξαρτήματα απ’ τον αργαλειό που ύφαινε η μάνα και τα μετρητά κεντήματα, σημάδια της προκοπής και της νοικοκυροσύνης της. Μια πινακωτή που φούρνιζαν ψωμιά πεθερά και νύφη, ένα παλιό φανάρι που φύλαγαν τα τρόφιμα, μέχρι να αγοράσουν ψυγείο και μια νιπτήρα τσίγκινη, που κρεμόταν πάνω απ’ το νεροχύτη στις αρχές που δεν είχαν τα σπίτια νερό και κουβαλούσαν απ’ το πηγάδι της αυλής ή απ’ τις βρύσες έξω απ’ το χωριό. 

-Τι τις θες και τις μαζεύεις αυτές τις παλιατζούρες; Την είχε ρωτήσει μια γειτόνισσα βλέποντας την να καθαρίζει ένα μεταλλικό τάσι.

-Όταν κηδέψαμε τον πατέρα, ήρθαν κάτι συγγένισσες και μου ‘φεραν αυτό το τάσι γεμάτο κάρβουνα αναμμένα, μαζί κι ένα γκιούμι με νερό. «Ρίξε νερό και σβήσ’ τα, μου ‘πε μια απ’ αυτές, να ξορκιστεί το κακό, να μην ξανάρθει στο σπιτικό σας. 

Η γειτόνισσα την κοίταξε ταραγμένη.

-Μην τα θυμάσαι, της είπε, πέρασαν.

-Γι’ αυτό τα μαζεύω όλα τούτα που σου φαίνονται άχρηστα, γιατί δε θέλω να ξεχάσω.

Φωτιά που καίει ο θάνατος και σβήνει τις πατημασιές του ανθρώπου απ’ τη γης, φωτιά κι η μνήμη και κρατά άσβεστο το χτες, μ’ όλες τις φωτεινές και σκοτεινές στιγμές του. Ιδίως τις τελευταίες. Το ‘ξερε αυτό καλά η ίδια της και για τούτο έκανε μέσα της περισσότερο χώρο για κείνα που τη σημάδεψαν. Πορεύτηκε μαζί τους, κι ας μάτωσε. Γιατί, εκείνο που σε πόνεσε, σαν του γυρνάς την πλάτη, σ’ ακολουθεί όπου κι αν πας. Στέλνει σκιές που σου στοιχειώνουν τη ζωή, φαντάσματα που περιπλανιούνται γύρω σου γυρεύοντας τόπο ν’ αναπαυτούν. Και μοναχά όταν σταθείς να τ’ αντικρίσεις και τ’ αναγνωρίσεις για δικό σου, μερώνει και σταματά να σε τυραννάει. 

Σπίτι είναι η ψυχή τ’ ανθρώπου με κάμαρες πολλές και μέσα του κατοικούν Μνήμες, που ζητούν να μπουν σε τάξη. 

Μνήμη για κείνη ήταν ολάκερο το πατρικό της, γι’ αυτό το φρόντιζε με περισσή αγάπη, όπως φροντίζεις ένα μικρό παιδί.

Σαν έφτανε ο καιρός να φύγει από κει, στις αρχές του φθινοπώρου ξεκίναγε την ίδια διαδικασία απ την αρχή. Το καθάριζε, το συγύριζε, το ‘στρωνε, λες και περίμενε την άλλη μέρα μουσαφίρηδες. Έβαζε κουβέρτες ζεστές στα κρεβάτια και υφαντά κιλίμια στα πατώματα, να μην κρυώνει το χειμώνα κι άφηνε ρούχα της στις ντουλάπες του, να ‘χει κάτι από κείνη. Ύστερα στεκόταν και το κοίταζε κι έπαιρνε μαζί της τις εικόνες του, να τη συντροφεύουν στην πόλη.

Σφάλιζε αργά την εξώπορτα και περνούσε την κλειδωνιά στους χαλκάδες.

-Αντίο του ψιθύριζε, καλήν αντάμωση του χρόνου.

Κι έστεκε κείνο λυπημένο, σιωπηλό, με τα φώτα σβηστά, να καρτεράει το άλλο καλοκαίρι για να ξαναζωντανέψει στα χέρια της.

Χάιδω Μπούσιου

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η Χάιδω Μπούσιου γεννήθηκε στη Χρυσαυγή Βοΐου Κοζάνης. Εκεί έζησε τα πρώτα παιδικά της χρόνια και στη συνέχεια μετοίκησε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα.

Σπούδασε Ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο της Κέρκυρας και κατόπιν στο τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, όπου, με διευθυντή σπουδών το Γιάγκο Ανδρεάδη, υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή με τίτλο «Πλατωνική Ανάμνηση και ψυχαναλυτική Παλινδρόμηση».

Έχει δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με την Ιστορία και την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία και έλαβε μέρος σε ψυχαναλυτικά, θεατρολογικά και ιστορικά συνέδρια.

Συμμετείχε στις πολιτιστικές δραστηριότητες της ιδιαίτερης πατρίδας της με τη συγγραφή και σκηνοθεσία δύο θεατρικών έργων.

Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με την ταξινόμηση και μελέτη του υλικού του αρχείου Σχεδίου Πόλεως Θεσσαλονίκης στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης και του αρχείου της Εταιρείας Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας 1940-1974.

Το 2016 εξέδωσε την ποιητική της συλλογή με τίτλο Οι σημειώσεις της Ιόλης.

Οι Πόρτες της Μνήμης είναι η πρώτη της δοκιμή στο χώρο της πεζογραφίας και του διηγήματος.