Kitchen Waltz by Robert Casilla
Στέκεσαι στην ουρά στην τράπεζα και περιμένεις με φίλους σου. Ημέρα πληρωμών, συντάξεις, επιδόματα, αναδρομικά...Πόσα αναδρομικά άραγε σου χρωστάει η ζωή και σε πόσες ακόμη δόσεις εσύ ξεπληρώνεις τα χρέη σου σ’εκείνη;
Αρνείσαι να βγάλεις κάρτα, είσαι ξέμαθος σε πολυτέλειες του είδους. Προτιμάς το στενό μοναχικό μονοπάτι, παρά την πολύβουη λεωφόρο, γιατί η ζωή ρίχνει καλές ζαριές μόνο σε όσους αγαπούν τη μάχη. Τα ίδια χάλια και εγώ, όπως μαθαίνει κανείς!
Χθες παρατήρησα ότι έχουμε τα ίδια χέρια. Και το ίδιο πείσμα, όπως το ξεροκέφαλο παιδί. Παλεύεις μόνος και δε ζητάς, όπως δε ζήτησες ποτέ τίποτα από κανέναν. Δε θέλεις χάρες, ζητιανιές και ελεημοσύνες και καλύτερα να σου χρωστάνε παρά να χρωστάς και το κεφάλι μας ψηλά, να μη φτύνουμε τα μούτρα μας κάθε πρωί στο καθρέφτη. Και έτσι έγινες ο αρχηγός μου και η έμπνευσή μου. Παλεύεις με την τράπεζα, την εφορία, τους λογαριασμούς, τους γιατρούς και τα φάρμακα και δε θες να μας φορτώνεσαι, γιατί “...εσύ κουράζεσαι με τη δουλειά και το σπίτι και έχεις τα δικά σου...”.
Ποια όμως είναι “τα δικά μου” και γιατί “τα δικά σου” να μην είναι και δικά μου; Πόσα “δικά μου” έχεις στην πλάτη σου μια ζωή και ήσουν παρών και πληρών; Σου χρωστώ συζητήσεις. Σου χρωστώ συγνώμες και αγκαλιές. Σου χρωστώ λέξεις , απαλές και χωρίς γωνίες και με αλήθειες. Γιατί και οι λέξεις θέλουν προσοχή, έχουν σώμα, ψυχή και ονειρεύονται και κάνουν ταξίδια και σε πάνε μακριά και σε παρασύρουν και αν τις ζορίσεις, θα σπάσουν και θα ραγίσει και η δική σου καρδιά.
Μια μέρα σε ρώτησα αν θυμάσαι πότε και ποια εμβόλια έχω κάνει. Μου είπες ότι πολύ νωρίς το θυμήθηκα και ότι είμαι επίκαιρη. “Με ρωτάει η νηπιαγωγός μας και πρέπει να ξέρω!” σου είπα τάχα με ύφος σοβαρό. Γελάσαμε πολύ…
Να μη σηκώνεσαι, να καθίσω εγώ, όταν έρχομαι στο σπίτι και μην τρέχεις να μου φτιάξεις καφέ και μη με ρωτάς με αγωνία αν είμαι καλά, αν έχω λεφτά, αν πεινάω…
Σου λέω ψέματα:
Μη σταματήσεις να με ρωτάς, γιατί γουστάρω πολύ που είμαι το κοριτσάκι κάποιου υπέροχου άντρα παλιάς κοπής, με μπέσα και καλοσύνη...Και άσε τη μάνα να απορεί με τις όψιμες συνωμοσίες. Το μεγάλο στοίχημα είναι να πετάμε έστω και μισό φτερό!
Τώρα γκαζώνεις για τις δυο σου εγγονές και τις κακομαθαίνεις και θες όσο τίποτα άλλο να τις δεις να μεγαλώσουν…
Σε κοιτάζω στο μισοσκόταδο, είναι η αντανάκλαση από τα φωτάκια στο δέντρο και είσαι ίδιος εγώ….και εγώ είμαι εσύ! Το φως κάνει συχνά παράξενα παιχνίδια, ε;
Είναι οι στιγμές εκείνες που νιώθεις ότι μετακινείται ο κεντρικός σου άξονας…Ζωή!
Η χρονιά που έρχεται ας εξαντλήσει όλη της την ενέργεια σε αγάπες και αγκαλιές. Ας είναι όλοι οι άνθρωποι χορτάτοι και ας καρδιοχτυπούν μόνο από έρωτες και από τρυφερά παιχνιδίσματα των βλεφάρων!
Ας ζήσουμε επιτέλους, το αξίζουμε!...
Καλά Χριστούγεννα, μπαμπά!
(~_~)
ΑπάντησηΔιαγραφή