ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Ατιτλο "

Γαλήνη απλωμένη παντού
μα η μοναξιά απέραντη
το μυστικό τρέμισε
περήφανα στο βλέμμα του
που άσκοπα παίζει
λικνίζοντας σε μια πνοή.

Κάτω από το σύννεφο
υμνωδία πλανιέται
σε μάταιη πάλη,
πριν φύγει για ταξίδι
μακρινό μαζί του μίλησε
για της αύρας το φιλί.

Κι όλα γυρεύανε
γλυκά να του θυμίσουν
της νοσταλγίας η πληγή
που άλλοτε η αγάπη του ΄χει
δείξει, άνθρωπος να μη
βρεθεί κι άλλη να του ανοίξει.

Κι είχε μια ηχώ το χάος
του λογισμού,
η καρδιά του λυγάει
στις μέρες που έρχονται
μάταια τον ίσκιο της περίμενε
το βήμα της ν΄ακουστεί,

στο δρόμο στρέφει το βλέμμα
σε όλα τα εγκατελειμμένα
όνειρα, τα προσκαλεί
πλάι του να καθίσουνε,
ρόδα εσπερινά μόνο μην
τον αφήσετε, όταν η σιγαλιά
πλατιά θ΄απλώσει τα πέπλα
της νύχτας του.

Γρηγορία Πελεκούδα