Δεν είναι ο φουσκομάγουλος βοριάς, ούτε οι παγετοί και οι χιονιάδες – δεν είναι ο πολικός χειμών αυτός που ξυραφίζει· είναι το εσώτατο εκείνο ψύχος, λογχωτό, ανεξάλειπτο, αρχαίο, αήττητη λοίμωξη από το μαιευτήριο θαρρείς, που αναβλύζει απ’ τα σωθικά και σε θερίζει εκ των ένδον, ανεξαρτήτως εποχής. Δεν είναι ο αλπινιστής χειμών, θα ξαναπώ, μετεωρολόγοι και γιατροί αδίκως τον οικτίρουν· είναι ο από κούνια χειμέριος εαυτός, το ιδιωτικό σου βαρομετρικό, είναι το έσω ψύχος αυτό που σ’ αρρωσταίνει. Και ηλιοθεραπεία στην Τζαμάικα να κάνεις, πάλι θα τουρτουρίζεις. Καμία γούνα ερμίνας, κανένα καύμα κυνικό, καμιά φωτιά του Κλήδονα δεν ωφελεί, τίποτα εξωτερικό δεν χλιαίνει τον ψυχικό βυθό. Ίσως ο έρως και οι ηδονές, η τέχνη κι η θεολογία –παραισθησιογόνα ασφαλέστερα από τ’ άλλα– παρέχουν ψήγματα θάλπους αμυδρά, μιαν υποψία ίασης και ευκρασίας.
Φ.Φ.
David Sylvian – Fire in the Forest
Photo : from Album Introspective Existentialism by Alldrig
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου