Μια πεζοπορική διαδρομή μέσα στο δάσος των μανιταριών..
 |
Η Υλίκη είναι φυσική λίμνη στη Βοιωτία, βόρεια της Θήβας, με όχθες απόκρημνες, στους πρόποδες των δυτικών προεκτάσεων του Πτώου Όρους και των ανατολικών του Μεσσαπίου. Ονομάζεται και Λικέρι, και έχει έκταση κατά μέσο όρο 19,1 τετρ. χιλιόμετρα. Υπάρχει και ομώνυμος οικισμός, η Υλίκη.Στην αρχαιότητα η Υλίκη λεγόταν Υλική (τονιζόταν στη λήγουσα) και πήρε το όνομά της από την πόλη Ύλη, που ήταν κτισμένη στις όχθες της, όπως και η πόλη Ακραιφία. Τα νερά της χύνονταν στη γειτονική λίμνη Τρεφία ή Ουγγρία, την Παραλίμνη των νεότερων χρόνων. Πολύ κοντά στην Υλική υπήρχε μεγάλος ναός του θεού Απόλλωνα, που είχε την προσωνυμία «Πτώος» από το ομώνυμο γειτονικό βουνό.
Το 1959 άρχισε να λειτουργεί σύνδεση παροχής νερού στην τεχνητή Λίμνη του Μαραθώνα από τη λίμνη Υλίκη, καθώς η μεγάλη πληθυσμιακή ανάπτυξη της πρωτεύουσας καθιστούσε πλέον ανεπαρκή την ύδρευσή της αποκλειστικά από την πρώτη. Και πάλι όμως η αύξηση του πληθυσμού των Αθηνών ξεπέρασε τις δυνατότητες των δύο λιμνών, ώστε από το 1981 το περισσότερο νερό για την ύδρευση της ελληνικής πρωτεύουσας προέρχεται από την τεχνητή Λίμνη του Μόρνου. Η παροχέτευση των νερών της Υλίκης στη Λίμνη του Μαραθώνα γίνεται με αυλάκι και σήραγγα και στη συνέχεια με άντληση (Μουρίκι-Βίλιζα)............Η φωτο είναι μέσα από το πούλμαν..
Η Υπάτη είναι κωμόπολη του διευρυμένου Δήμου Λαμιέων στο Νομό Φθιώτιδας, ενώ απετέλεσε έδρα του τέως ομώνυμου δήμου από το 1999 έως τα τέλη του 2010. Κατά την Απογραφή του 2011 είχε πληθυσμό 496 κατοίκους. Βρίσκεται 22 χιλιόμετρα δυτικά της Λαμίας, στις βόρειες πλαγιές του όρους Οίτη.
Στο Μεσαίωνα αναφερόταν ως Νέαι Πάτραι. Από το 1268 ήταν πρωτεύουσα της αυτόνομης ηγεμονίας της Θεσσαλίας και, μεταξύ των ετών 1318 και 1390, ήταν έδρα του σταυροφορικού Δουκάτου Νέων Πατρών.
Αργότερα αναφερόταν ως Πατρατζίκι, όνομα που καταγράφεται και σε πρακτικά των ετών της Επανάστασης του 1821, όπως για παράδειγμα στα Πρακτικά της Συνέλευσης των Σαλώνων, ως τόπος προέλευσης του Γεωργίου Αινιάν.
Καστανιά. Η περιοχή της Οίτης είναι ανακηρυγμένος Εθνικός δρυμός και είναι από τους ομορφότερους της Ελλάδας. Είναι κατάφυτη από έλατα που ανήκουν στο είδος της κεφαλληνιακής ελάτης. Επίσης υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία από πλατύφυλλα, όπως πλατάνια, σφενδάμια, προύνοι,ιτιές κλπ. Στην βόρεια πλευρά του βουνού συναντάται και μία μικρή συστάδα από μαυρόπευκα, είδος αρκετά σπάνιο για την νότια Ελλάδα. Σε χαμηλότερα υψόμετρα υπάρχουν πυκνοί θαμνώνες από σκληρόφυλλα είδη,όπως πουρνάρι, αριά, κουμαριά, πικροδάφνη κλπ. ενώ σε μεγάλα υψόμετρα υπάρχει πλούσια υποαλπική βλάστηση. Φυλλοβόλες βελανιδιές συναντώνται σε υψόμετρο γύρω στα 800 μέτρα. Η πανίδα της Οίτης είναι πλούσια και περιλαμβάνει ευρέως διαδεδομένα είδη, καθώς και μικρούς πληθυσμούς λύκου, αγριόγιδου και ζαρκαδιού. Από το 2003 αναφέρεται η σποραδική παρουσία αρκούδας.
Καστανιά
Είσοδος του χωριού Καστανιά
Ένα από τα ορεινότερα χωριά του Δήμου Υπάτης, η Καστανιά αποτελεί την είσοδο προς τον Εθνικό Δρυμό της Οίτης.
Καθώς απλώνει τη μακρόστενη κορμοστασιά του ανάμεσα στην πεδιάδα του Σπερχειού και τους βαλτότοπους του Μαλιακού Κόλπου, μοιραία καθορίζει με τον εντυπωσιακό του όγκο την τοπιογραφία της ανατολικής Ρούμελης.
Διαθέτει περισσότερες από πέντε κορυφές που ξεπερνούν σε ύψος τα 2.000 μέτρα, όμως δεν χαρακτηρίζεται βουνό με αλπικό παρουσιαστικό, όπως είναι τα γειτονικά Βαρδούσια ή η Γκιόνα.
Το σίγουρο είναι ότι η Οίτη θα αποτυπωθεί στη μνήμη σας για την πολύχρωμη, ζωηρή της φύση, τα εκτεταμένα ελατοδάση της, τα σιωπηλά αλπικά λιβάδια και τα άφθονα κελαρυστά νερά της που σχηματίζουν κρυστάλλινα ορεινά ποτάμια!
Η ευρύτερη περιοχή, καθώς διαθέτει εύκολη οδική πρόσβαση, ενδείκνυται για αξέχαστες αποδράσεις αφού συνδυάζει την ποικιλομορφία της ορεινής τοπιογραφίας με τον πολιτιστικό πλούτο, ο οποίος εντοπίζεται σε σημαντικά ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία.
Το 1966 δημιουργήθηκε Εθνικός Δρυμός Οίτης με σκοπό την προστασία της πλούσιας σε ενδημικά είδη χλωρίδας, αλλά και του σπάνιου αγριόγιδου που επιβιώνει ακόμα σε μικρούς απομονωμένους πληθυσμούς στην Οίτη, στην Γκιόνα, στον Ολυμπο και στον Σμόλικα.
Επιπλέον στην Οίτη ζουν όλα τα μεγάλα θηλαστικά των ελληνικών βουνών, όπως είναι ο λύκος, το ζαρκάδι, το αγριογούρουνο, ενώ επανεμφανίστηκαν μεμονωμένα άτομα αρκούδας
Η κοιλάδα του Σπερχειού, σταυροδρόμι στο κέντρο του ελλαδικού χώρου, παρείχε όλες τις προϋποθέσεις για την εγκατάσταση και διαβίωση του ανθρώπου κατά την αρχαιότητα. Τα βουνά που την περιβάλλουν από τις τρεις πλευρές δεν εμπόδισαν τις επαφές με τις άλλες περιοχές τις Ελλάδας. Αντίθετα, τα φυσικά περάσματά τους λειτούργησαν ως δίαυλοι επικοινωνίας για τη διακίνηση ανθρώπων, αγαθών, πολιτιστικών ρευμάτων και ιδεών. Στις παρυφές των δύο ορεινών όγκων της ΄Οθρυος και της Οίτης, κατά μήκος του ποταμού και στα εύφορα εδάφη της, από το μυχό του Μαλιακού κόλπου μέχρι τις ανατολικές απολήξεις του Τυμφρηστού, αναπτύχθηκαν, από τους νεολιθικούς χρόνους μέχρι την ύστερη αρχαιότητα, πολυάριθμοι οικισμοί. Τα ίχνη των οικισμών αυτών αποτελούν αντικείμενο της σύγχρονης αρχαιολογικής έρευνας, με σκοπό την ανασύνθεση της πολιτιστικής φυσιογνωμίας της κοιλάδας στο πέρασμα των αιώνων
Δυστυχώς εδώ, όπως εξάλλου και σε όλα τα εθνικά πάρκα και δρυμούς της Ελλάδας, ενώ το νομικό πλαίσιο προστασίας θεωρείται πλέον επαρκές, υστερεί στην πράξη η εφαρμογή του.
Κατά συνέπεια δεν γίνεται ουσιαστική φύλαξη του φυσικού πλούτου και μην εκπλαγείτε αν συναντήσετε λαθροθήρες να αλωνίζουν απροκάλυπτα ακόμη και στον πυρήνα του δρυμού!
Καστανιά Φθιώτιδας.
Καστανιά Φθιώτιδας.
 |
 |
Η περιπέτεια του να περάσεις απέναντι χωρίς να βραχείς,πιστέψτε με,σε κάνει πολύ δημιουργικό!!
 |
Μια πολύ όμορφη και εύκολη διαδρομή, στην κορφή του Πετρωτού, που προσφέρει την ωραιότερη θέα προς τον κάμπο του Σπερχειού, την Υπάτη και το Βελούχι στα δυτικά.Η διαδρομή με μικρή υψομετρική διαφορά, ειδικά στο πρώτο τμήμα μέχρι το εκκλησάκι του Αγ. Αθανασίου, περνά από μικρά ρέματα και τον χείμαρρο Ξηριά, που είναι πνιγμένα σε πυκνά πλατανοδάση.
Η διαδρομή εύκολη, λίγο ανηφορική στο τέλος, προσφέρεται για όλες τις κατηγορίες πεζοπόρων.
Στο εκκλησάκι του Αγ. Αθανασίου με την πλούσια πηγή του, μπορεί κανείς να περάσει μια ευχάριστη μέρα. Η πλάκα στην κρήνη γράφει "εδώ που λαλούν οι πέρδικες και παίζουν τα τρυγόνια, βρύση στ΄ αδέλφια μου Γιώργο και Σπύρο έστησα για να δροσίζει αιώνια"!
 |
Η πόρτα κέντημα
Τελος πεζοπορίας,και μια αμπέλοψις μας χαιρετά με το φθινοπωρινό της εντυπωσιακό ντύσιμο!!
Δεν θα πάψω ποτέ να το λέω και να σας παρακινώ........................μην χάνετε τον χρόνο σας ...................τα ταξίδια,ανοίγουν ορίζοντες γνώσης...γαληνεύουν το μυαλό με όμορφες εικόνες....αλλάζουν την καθημερινότητα.....δίνουν ενδιαφέρον στην ζωή μας,όσο ενδιαφέρουσα και να είναι!!Τα ταξίδια είναι ευλογία και αυτοί που ΘΕΛΟΥΝ να τα κάνουν είναι ευλογημένοι....γιατί είναι και κάποιοι που δεν τα μπορούν!!δεν μπορώ να περιγράψω την δυστυχία τους έτσι όπως την βλέπω εγώ,η ταξιδεύτρια,η τυχερή,η ευλογημένη!!!
 |
.
 |
μια καινούργια αιτία για να εξαφανιστούμε.
~ Emile M. Cioran
Μόνο αυτή η εικόνα αρκεί για έναν περίπατο στο δάσος...
 |
 |
πάντοτε ξεφυτρώνανε, στα σκιερά λαγκάδια!
Φθινόπωρο και Άνοιξη, με τις πολλές βροχές
την καλημέρα έλεγαν ,κάτω από τις φυλλωσιές!
Αγαθή Παπαδοπούλου...
 |
Με άλλα κεντίδια γύρω τους, συνθέτουνε τοπίο
σαν πίνακας ζωγραφικής, γεμάτο μεγαλείο!.....
Αγαθή Παπαδοπούλου
Οι Άνεμοι έβγαλαν τις πολεμικές τους συνήθειες
Τα Φύλλα ζήτησαν άδεια και την πήραν-
Ο Νοέμβρης κρέμασε το Γρανιτένιο Καπέλο του
Πάνω σε καρφί Βελουδένιο....
Ε,Ντίκινσον
Κ’ ένα φύλλο στάθηκε και ρώτησε:
Τι θα γίνω εγώ μονάχο μου στο ψήλωμα
να με δέρνει ο αγέρας και το πέλαγο
κι ούτε να ‘χω ένα σκοινί να το τραβήξετε
να σας φυλλοκαμπανίσω όλο το πράσινο;........Γιάννης Ρίτσος
 |
Φθινοπωρινά απογεύματα στα βουνά...
Απέναντι ο Παρνασσός χιονοσκεπής και συννεφιασμένος....
Στο δρόμο για το αρχαίο καλντερίμι με την ονομασία Γεφύρια-Κοχραν
Απέναντι βλέπουμε το Μαντείο των Δελφών...
Απέναντι οι Δελφοί....
Κατεβαίνοντας το αρχαίο καλντερίμι....
Μια γρήγορη βόλτα στο χωριό Χρισσό...Είναι ένα πανέμορφο χωριό,η χαρά του φωτογράφου!!Και φυσικά με απίστευτη θέα στον Κορινθιακό και στον κάμπο της Αμφισσας...
Το Χρισσό είναι χωριό του νομού Φωκίδας. Βρίσκεται πολύ κοντά και δυτικά των Δελφών, στους πρόποδες του Παρνασσού, πάνω από τον Ελαιώνα της Άμφισσας και σε μικρή απόσταση από την Άμφισσα και την Ιτέα, περίπου στο μέσω της διαδρομής μεταξύ των δύο πόλεων. Έχει πληθυσμό 735 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Μέχρι το 1984 γραφόταν Χρυσό οπότε και καθιερώθηκε η σημερινή του γραφή εφόσον επικρατεί η άποψη πως η ονομασία του σχετίζεται με την αρχαία πόλη Κρίσσα που ήταν χτισμένη σ' αυτή την περιοχή και όχι με το πολύτιμο μέταλλο.
Το όνομα Χρισσό προέρχεται από παραφθορά του ονόματος Κρίσα, της αρχαίας φωκικής πόλης που βρισκόταν στη θέση του σημερινού χωριού. Λανθασμένα αναφέρεται σε ορισμένους χάρτες ως Χρυσό, αγνοώντας την παραφθορά της αρχαίας ονομασίας. Μάλιστα, το διπλό σίγμα είναι επίσης λάθος και προέρχεται από την μεταφορά της ονομασίας στα ελληνικά από χάρτες ξένων περιηγητών όπου για λόγους προφοράς γράφεται Chrisso.
Το Χρισσό έχει μεγάλη ιστορία καθώς η αρχαία Κρίσα χτίστηκε σύμφωνα με τον Όμηρο τον 15ο ή 14ο π.Χ. αιώνα. Ίχνη ερειπίων των τειχών της αρχαίας Κρίσας σώζονται πάνω στο λόφο Στεφάνι, νοτιότερα από τη σημερινή θέση του χωριού. Το όνομα της Κρίσας προέρχεται σύμφωνα με την μυθολογία από το όνομα Κρίσος, υιού του Φώκου, του Αιγινήτου, ο οποίος εγκαταστάθηκε στη Φωκίδα
Το 1319 η περιοχή περιήλθε στα χέρια των Καταλανών ενώ το 1394 ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Α΄ εισέβαλλε στην κεντρική Ελλάδα και έτσι ολόκληρη η Φωκίδα και η Στερεά Ελλάδα βρέθηκε υπό τουρκική κατοχή, 60 χρόνια πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Κατά την Τουρκοκρατία στην περιοχή έγιναν πολλές εξεγέρσεις με σκοπό την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και το Χρισσό έχει να επιδείξει αρκετούς αρματολούς και κλέφτες που έδρασαν στα βουνά και στα γύρω χωριά.
Η περιοχή της Φωκίδας δέχθηκε πολλές καταστροφές και λεηλασίες από τους Τουρκαλβανούς. Το 1784 ο Σουηδός περιηγητής Adol Fredrik Sturtrenbecker και το 1805 ο Άγγλος αρχαιολόγος Edward Dodwell, βρήκαν μεγάλο αριθμό γκρεμισμένων εκκλησιών στο Χρισσό. Ο Γάλλος πρόξενος Μποζούρ Φελίξ ο οποίος συγκέντρωνε στοιχεία για την οικονομική εξέλιξη του ελληνικού χώρου κατά τη δεκαετία 1787 - 1797, αναφέρει για το Χρισσό ότι ευδοκιμούσε μια ουσία για βαφές, το πρινοκόκκι. Το Χρισσό εκείνη την εποχή, ευρισκόμενο υπό την διοίκηση Τούρκου Αγά και αποτελούμενο από 180 σπίτια, φαίνεται ότι ήταν κεφαλοχώρι αφού εκεί είχε την έδρα του ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαΐας για περισσότερη ασφάλεια και ησυχία.
Το Χρισσό σήμερα είναι ένα παραδοσιακό και αυστηρά διατηρητέο χωριό, με αναπαλαιωμένα σπίτια που περιβάλλονται από κήπους και αρκετά κτίρια νεοκλασσικής τεχνοτροπίας, πράγμα που υποδηλώνει την παλαιότερη ευημερία των κατοίκων από τα προϊόντα της ελιάς. Τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει ταχύτατη ανοικοδόμηση. Επίσης διαθέτει παραδοσιακές ταβέρνες και δύο πλατείες. Η κεντρική πλατεία στην καρδιά του χωριού χαρακτηρίζεται από τον υπεραιωνόβιο πλάτανο και τα τρεχούμενα νερά. Έχει πολλές παραδοσιακές, πέτρινες εκκλησίες με προεξέχον το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, περιτριγυριμένο από τα αρχαία τείχη της Κρίσας.
Η άκρη του χωριού Χρισσό και κάτω ο κάμπος της Αμφισσας...Στο βάθος η Ιτέα...
Ενα πανόραμα,της θέας που έβλεπα από την βεράντα της ταβέρνας όπου έπινα το τσίπουρο μου!!...Ηταν υπέροχο το τσίπουρο τους!!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ
πηγές πληροφοριών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου