ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ " ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ "

Στα παλάτια τα πράσινα παράθυρα έμειναν ορφανά. Εύκολα τα πέταξαν οι νέοι αφέντες στα ξερά ποτάμια. Ένας σωρός έγιναν μαζί με ό,τι είχε πεθάνει, χωρίς πόνο. Και οι γρύπες που στέκονταν στους φράχτες έμειναν νεκροί. Πίσω τους λάκισαν οι ξεπεσμένοι βασιλιάδες, με τα σκήπτρα κρεμασμένα στα γένια τους. Μα, απ’ τα λασπωμένα μονοπάτια ήρθαν τα παιδιά. Δρασκέλισαν τις πέτρες. Γέλασαν με τη βροχή. Έπαιξαν με τον ήλιο. Και κάτω απ’ τα δέντρα, που είχαν καρπούς (όλο νερό και αίμα), ξεκουράστηκαν κι έδιωξαν τη θλίψη ( για λίγο).