κι όχι τώρα που μεγάλωσα
μισό αιώνα υπεροπτικού
και ανόητου, η ανθρώπινη γλώσσα
είναι ατελής σου λέω κι όποιος
δεν την καταλαβαίνει είναι μαζί μας,
κινείται ανάμεσα στην μάχη
των απελπισμένων γιατί
ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε,
έναν ουρανό, κι ύστερα μουτζώναμε
τις αβεβαιότητες.
Δεν κρατήσαμε στο χρονοντούλαπο
της μνήμης το βλέμμα το άπληστο
κοντολογίς μου λέει, είναι μονόδρομος
η υπόθεση του καθενός,
και με παρέπεμψε στα σκοτεινά
καπηλειά των ενόχων,
ένα ποτήρι έσπασε σε θρύψαλα
όλες τις ευτυχίες μου,
στα δάχτυλα η καρδιά μου
φτερούγισε.
Μόνος και πάλι μόνος.
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φωτογραφία είναι από https://www.deviantart.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου